Η Κάρμεν Ρουγγέρη είναι μία από τις πιο αγαπημένες ηθοποιούς της τηλεόρασης και του θεάτρου, με σημαντική καριέρα στη σκηνοθεσία, στο γράψιμο σεναρίων και βέβαια στο παιδικό θέατρο. Σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της, η Κάρμεν αναφέρθηκε και σε αρκετές πτυχές της ζωής της, οι περισσότερες από τις οποίες δεν είναι και τόσο γνωστές.
– Έχετε λατινικό όνομα. Πώς προέκυψε;
«Βαφτίστηκα Κάρμεν γιατί είμαι καθολική. Τότε ο ληξίαρχος δεν δέχτηκε το όνομα, ως ξενικό και το έκανε μόνος του Καρμήλια, το ελληνοποίησε δηλαδή. Δικαστικά πετύχαμε να γίνει και στην ταυτότητά μου Κάρμεν. Ο πατέρας μου, μισός Ιταλός, μισός Γάλλος, ήταν ένας υπέροχος, καλλιεργημένος άνθρωπος. Ήξερε εννέα γλώσσες, δίδασκε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ήταν λατινιστής. Πέθανε πολύ νέος, 53 χρονών, ήταν ένας τέλειος πατέρας, που πάνω απ’ όλα ήθελε να μας γεμίσει γνώσεις ώστε να μπορούμε να πορευτούμε και μόνες μας στη ζωή. Το πέτυχε. Γιατί, όταν πέθανε, εγώ ήμουν 18 ετών και μπόρεσα να τα βγάλω πέρα έχοντας τα κατάλληλα εφόδια.
Είχα ωραία φωνή κι εκείνος πάθος με την όπερα. Με είχε γράψει στο ωδείο λίγο προτού «φύγει». Ήταν πάρα πολύ αυστηρός, αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι αυτό δεν μου έκανε κακό. Τα παιδιά θέλουν όρια. Τώρα, αν μαλώσουμε ένα παιδί, αμέσως τρέχουμε στον ψυχολόγο. Δεν είναι έτσι. Το παιδί, όπως και όλοι οι άνθρωποι, πρέπει να έχει όρια. Για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν στη χώρα μας να μουντζουρώνουν τους δρόμους και να μην τιμωρείται κανείς. Η Ελλάδα είναι η πιο λερωμένη χώρα του κόσμου. Με ενοχλεί πάρα πολύ αυτό»
-Ισχύει ότι μεγαλώσατε σε σχολείο με καλόγριες;
«Ναι, μέχρι τεσσάρων χρονών ήμουν στις καλόγριες στη Σαντορίνη και η πρώτη γλώσσα που μίλησα ήταν τα γαλλικά. Ήταν άλλες εποχές τότε, μετά τον πόλεμο, και οι γονείς μου έπρεπε να βρουν τον δρόμο τους. Τότε συνηθιζόταν να μπαίνουν τα παιδιά εσώκλειστα στα σχολεία».
-Είχατε φάει ξύλο από τους γονείς σας;
«Και ξύλο είχα φάει, αλλά και τιμωρία στη γωνία. Όμως τελικά αυτό δεν μου δημιούργησε κάποιο πρόβλημα. Εκ των υστέρων απεδείχθη ότι όλα αυτά έγιναν για το καλό μου και το κατάλαβα. Ως παιδί ήμουν πολύ άτακτη, αλλά και πολύ δημιουργική. Έμαθα τρεις γλώσσες, πιάνο, ζωγραφική, τραγούδι».
-Εσείς, ως γονιός, πώς ήσασταν;
«Μια φορά έδωσα ένα χαστούκι στον γιο μου και μου το χτυπάει ακόμα. Για να πούμε την αλήθεια, έχω την ευτυχία να έχω εξαιρετικά παιδιά. Είμαι τυχερή».
-Συνήθως οι ηθοποιοί είναι αρνητικοί στο να ακολουθήσουν τα παιδιά τους το ίδιο επάγγελμα.
«Πέρασα υπέροχα σ’ αυτό το επάγγελμα και δεν θα ήθελα να εμποδίσω κανέναν. Δόξα τω Θεώ, πορεύτηκα καλά σ’ αυτόν τον χώρο, έζησα στιγμές ευτυχίας και να σου πω και κάτι. Όταν ένα παιδί έχει ένα όνειρο να κάνει κάτι, δεν μπορείς να του το κόβεις. Το μόνο που λέω και το είπα και στην κόρη μου είναι: Έχε υπόψη σου ότι πρέπει συγχρόνως να έχεις γνώσεις, έτσι ώστε, σε περίπτωση που δεν μπορείς να ζήσεις από το θέατρο, να κάνεις και κάτι άλλο στη ζωή σου. Οπως έκανα κι εγώ. Έφτιαχνα νυφικά, τα οποία ζωγράφιζα, και μπομπονιέρες και με αυτά τα λεφτά έφτιαξα το σπίτι μου. Μη νομίζεις ότι από το θέατρο βγάζεις τρελά χρήματα».
-Έχετε κι έναν γιο, για τον οποίο δεν γνωρίζουμε και πολλά. Εκείνος με τι ασχολείται;
«Ο γιος μου, ο Βίκτωρ Κουλουμπής, είναι μπασίστας».
-Πώς είναι να είστε παντρεμένη με, επίσης, καλλιτέχνη και ποιο είναι το μυστικό ενός επιτυχημένου γάμου;
«Εγώ είμαι φανατική θαυμάστρια του Ανδρέα και ο θαυμασμός παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Ο Κουλουμπής είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στον χώρο της όπερας. Ήμουν θαυμάστριά του, τον ακολουθούσα σε όλες του τις παραστάσεις, αν δεν είχα υποχρεώσεις. Είναι ένας υπέροχος πατέρας και σύζυγος. Εκτός από τον αλληλοθαυμασμό, σημαντικό είναι να υπάρχει και εμπιστοσύνη. Από κει και πέρα δεν πρέπει να υπάρχουν δεσμά. Ο γάμος πρέπει να αφήνει ελεύθερους τους ανθρώπους».
-Είχατε δηλώσει ότι τον άντρα σας τον ερωτευτήκατε από τη φωνή του. Ποιο τραγούδι από εκείνον σας έχει μείνει αξέχαστο;
«Με τον Ανδρέα συναντηθήκαμε στη Λυρική, ωστόσο αρχικά αποφασίσαμε να μην προχωρήσουμε γιατί στα ζευγάρια που προέρχονται από τον ίδιο χώρο όλο κάτι συμβαίνει και δεν τα πάνε καλά. Επειδή όμως θέλαμε πολύ να είμαστε μαζί, εγώ πήρα την απόφαση να περάσω στο θέατρο κι εκείνος να παραμείνει στην όπερα. Το τραγούδι με το οποίο τον ερωτεύτηκα ήταν το Σε ψηλό βουνό, που ακουγόταν στην ταινία Ο Ντελικανής, στ’ αυτιά μου, όμως, έχω ακόμα όλες τις άριες που έχει τραγουδήσει. Ήμουν 23 χρονών όταν παντρευτήκαμε.
Μόλις τον γνώρισα, έφυγα σε περιοδεία στην Αμερική και σε κάθε σταθμό του θιάσου μού έστελνε κι ένα γράμμα. Όταν πέθανε η μητέρα μου, μου έγραψε: Θα νοικιάσω ένα σπίτι και μόλις γυρίσεις θα παντρευτούμε. Αυτό μέσα σε δύο μήνες. Έβγαλα τα μαύρα κι έβαλα το νυφικό».
