Είναι γεγονός πως όταν σήμερα χάρη στο Internet και στη συνδρομητική τηλεόραση μπορούμε να απολαύσουμε τηλεοπτικές σειρές από την Εσπερία, που εξελίσσουν και αυτή τη τέχνη του κινηματογράφου, τεχνολογικά, σκηνοθετικά, σε αφήγηση και μυθοπλασία, η δική μας παραγωγή των σίριαλ δεν είναι καθόλου δελεαστική. Οι σειρές του Καπουτσίδη και ειδικά η «Εθνική Ελλάδος», εκείνες του δημιουργού με τελευταίο το «Κάτω Παρτάλι», στα δραματικά «Το νησί», οι δουλειές του Ρήγα και του Αποστόλου, η κινηματογραφική μάτια, παλιά, του Κουτσομύτη μας λείπουν και δυστυχώς δεν βρήκαν συνέχεια. Στο είδος της σαπουνόπερας, η δουλειά του Φώσκολου με τις καταβολές απ τον ελληνικό κινηματογράφο της χρυσής του εποχής και της Έλενας Ακρίτα, βρήκαν φτηνή διαδοχή στις σημερινές εκφράσεις του είδους της κακής υποκριτικής, της κοινοτυπίας, της υποτιθέμενης νεανικότητας εις το όνομα μιας αφάνταστης πλήξης.
Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα
Παρακολουθώντας σειρά του ΑΝΤ1, το Δίδυμα φεγγάρια, εντυπωσιαστήκαμε στην αρχή απ το υπέροχο τραγούδι των τίτλων, προσμένοντας ότι ίσως και κάτι να παίζει ενδιαφέρον στην συγκεκριμένη σειρά. Ωραίοι φωτισμοί, καλός ήχος, άψογη σκηνοθεσία και γυρίσματα. Και μέχρι εκεί. Ερμηνείες σχολικής γιορτής εθνικής επετείου βαριεστημένων 8χρονων, όπου ο μαύρο Γρηγόρης Βαλτινός μοιάζει δύστυχα έρημος μέσα αυτή την ερασιτεχνικότατα υποκριτικής! Κακόηχη μίξη, ελληνικών και κυπριακών προφορών, συχνά ακατάληπτη. Ανερμάτιστη πλοκή και αργή όσο δε παίρνει σε –επαναλαμβάνουμε- υπέροχα τοπία και σπίτια. Και αστειότητες που θα έπρεπε να χαν ξεπεραστεί στο 21ο αιώνα, όπως μια μάνα σφουγγαρίζει στο σπίτι της, όταν ο γιος της παραπονιέται για τη σύζυγο του. Η μάνα κρατάει τη σφουγγαρίστρα φορώντας μια λευκή τουαλέτα εξώπλατη, με κατακόκκινο κραγιόν και ψεύτικες βλεφαρίδες, προφανώς πλαστικές διότι είναι τόσο έντονες, που δεν δικαιολογείται η φυσική τρίχα –να τα λέμε και αυτά τα σικ! Δηλαδή, ούτε η Μαριάννα Λάτση, αν ποτέ για να αποκτήσει την εμπειρία είχε ακουμπήσει σφουγγαρίστρα, θα ήταν ντυμένη, έτσι, σινιέ για να καταπιαστεί με τις χλωρίνες και τα απολυμαντικά. Μετά η ίδια μάνα, χαίρεται και τρέχει από δω και από κει, σε συναντήσεις με φίλες της και τηλεφωνήματα σε κινητά, πάντα με άλλα ρούχα και άψογο μεικ απ, όπου χαίρεται γιατί έπιασαν τα… μάγια και θέλει να κάνει κιόλα! Δεν θα σταθούμε καν, στην υπόθεση των μαγικών, μιας και είμαστε μια χώρα που σε όλες τις ψυχαγωγικές εκπομπές ασχολούνται με ξεματιάσματα και αστρολογίες, άρα πώς να μην μπουν και οι σολομωνικές σε καθημερινή σειρά!
Στη δράση πρωταγωνιστικό ρόλο, παίζουν πάσης φύσεως κινητά! Χάρη σ’ αυτά υπάρχουν οι ήρωες και εξελίσσεται η σειρά. Οι περισσότερες σκηνές είναι μονόλογοι με ένα κινητό στ’ αφτί ή σε μια μελαγχολική αναμονή, που βυθίζει σε σκέψεις τον ήρωα που καλεί! Ίσως άμα αλλάξει σύνδεση, ο χαρακτήρας, να βελτιωθεί και η ψυχολογία, ποιος ξέρει! Επίσης ανά δυο σκηνές με κινητά, παρεμβάλλεται ένα συναισθηματικό τραγούδι γνωστό, ολόκληρο και οι πρωταγωνιστές περιφέρονται με ένα θλιμμένο ύφος λες και ακούνε το τραγούδι απ το υπερπέραν! Μια κυρία περίμενε να μιλήσει στο κινητό που χτυπούσε, ενώ η Ελεονόρα Ζουγανέλη ακούγονταν σε μια απ τις πρόσφατες επιτυχίες της.
Η κυρία περίμενε επί έξι λεπτά τηλεοπτικού χρόνου, όσο διαρκούσε το τραγούδι! Μια κοκκινομάλλα πρωταγωνίστρια, η ωραία της υπόθεσης, ήταν με τη ρίζα κατάμαυρη τουλάχιστον πέντε δάχτυλα στο πορτοκαλί, αλλά το ύφος της παρέμενε απόκοσμα μοιραίο ως η νεράιδα με τα τζιν! Γίνονταν και κάτι πλάνα μέσα απ τους φίκους για ατμόσφαιρα!
Παθαίνει ένα τρακάρισμα κάποια στιγμή ο Βαλτινός, που υποτίθεται ήταν επικίνδυνο και έμοιαζε το γύρισμα λες και πάτησε απλά πιο έντονα φρένο, ενώ από μακριά βλέπαμε μια νταλίκα, που πήγαινε ήσυχα στο δρόμο! Μετά χωρίς γρατζουνιά ο Βαλτινός, φροντίζει να μας ενημερώσει πως θα πάρει το ίδιο ακριβώς αυτοκίνητο που καταστράφηκε, προφανώς διότι που να τρέχει η παραγωγή να βρίσκει άλλο, με τις αηδίες που σκέφτονται οι σεναριογράφοι! Μετά έπαιξε άλλο ένα τραγούδι, όπου όλοι οι ηθοποιοί κοίταζαν τα έπιπλα τους θλιμμένα και τέλειωσε το επεισόδιο. Εδώ που το λέμε, αν το δεις ως κωμωδία, ίσως είναι και καινοτόμο. Βρε μπας και δε το πιάσαμε απ την αρχή και κατηγορούμε την πιο προχωρημένη κωμωδία της εποχής;
