Αυτά τα μάτια τα μπλε, σα θάλασσες ευαισθησίας. Εκείνο το σφίξιμο στα φρύδια και το τρεμάμενο σαγόνι που μοιάζει σα παιδιού που είναι έτοιμο να κλάψει για το μάλωσες άδικα. Μια λεπτή ύπαρξη, μια καλλιτέχνης χωρίς κραυγές, απ τη στόφα των αυθεντικά μποέμ που μέτρησαν τέχνη και ζωή με τη δική τους μεζούρα, χωρίς φτήνιες και εκποιήσεις. Ελληνικό σινεμά. Ασπρόμαυρη εποχή για ένα γλυκό κορίτσι. Η Ξένια Καλογεροπούλου! Τόσο εύθραυστη σαν φτιαγμένη από κρύσταλλο. Ενζενί!
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Λες και όλοι οι ρόλοι των κοριτσιών που θρυμματίζονται από ερώτα να είχαν γραφεί επάνω της. Στη ζωή; Αναγκασμένη να είναι δυνατή σαν από ατσάλι! Χρόνια οικεία και δεδομένη για το κοινό. Θυμάμαι σαν και τώρα το σοκ του να παρακολουθώ σαν παιδί που αντιμετώπιζε ως θεατή αξιώσεων και όχι σα χαζό, τον «Οδυσσεβάχ» και πιο μεγάλη, πάντα φανατική της πια, την «Ελίζα». Ως ενήλικη πια, ξεχώριζα την Καλογεροπούλου από την ποιότητα της, μιας χαμένης καλλιέργειας, όπου οι καλλιτέχνες άλλαζαν τον κόσμο ξεκινώντας απ τον δικό τους.
Μια γενναιόδωρη αριστοκρατικότητα, με υπέροχη έκφραση στο λόγο της, συνόδευαν σαν νέφος αρωματισμένο, όλο μύρα τις λιγοστές εμφανίσεις της και έκανα χαρά όποτε την έβλεπα. Ώσπου το βιβλίο της «Γράμμα στον Κωστή» ήρθε στα χέρια μου. Τώρα δεν την ξεχωρίζω απλά, αλλά την θαυμάζω! Η έκδοση από τον «Πατάκη», τόσο καλαίσθητη, ώστε να της ταιριάζει. Χαρτί φίνο, γραμματοσειρές και στήσιμο στιλάτα και καθαρά, ένα εξώφυλλο με την Ξένια Καλογεροπούλου, υπεροχή και ασπρόμαυρη με ένα τσιγάρο στα λεπτά, σαν μικρά κλαδάκια, δάχτυλα της, να θυμίζει ρομφαία.
Το βιβλίο; Ένα γράμμα στον άνδρα της, στον έρωτα, στον σύντροφο, στην απουσία του, στην παρουσία του για πάντα. Η φωτογραφία που έχει στην οθόνη του υπολογιστή της. Με το που τον ανοίγει, βλέπει τον σύζυγο της, να ναι εκεί και να περιμένει τις λέξεις της. Και αυτές κυλάνε στο χαρτί, μέσα σε ένα βιβλίο πια, που με δυσκολία αφήνεται από τα χεριά και ίσα που φτιάχνεις καφεδάκι, ξημερώματα για να μη σε πάρει ο ύπνος και ας ξέρεις πως τελειώνει! Δεν έχει να κάνει με σκάνδαλα, με πιπεράτα κι αλλά τέτοια που συνηθίζουν οι διάσημοι να βάζουν σε βιογραφίες. Όχι! Όχι! Έχει να κάνει με μνήμη, που στα όρια της λογοτεχνίας με την αυτοβιογραφία, γίνεται συναισθηματικός τόπος όλων, ώστε να ακουμπάμε μύχια ψυχής πάνω του.
«Κωστή, αγάπη μου… Κάποτε όταν με ρωτούσαν οι δημοσιογράφοι αν φοβάμαι τον θάνατο, για να αποφύγω την σοβαρότητα της ερώτησης τους απατούσα αυτό που έλεγε ο Μπονιουέλ: «Αν μπορούσα που και που να βγαίνω από τον τάφο μου, για να πεταχτώ στο περίπτερο να πάρω μια εφημερίδα και να δω «τι έγινε μετά», δε θα με πείραζε και τόσο»… Ναι! Με το τι θα γίνει μετά ξεκίνα το βιβλίο της, ενώ γυρίζει στο πίσω, σε μια μεταφορά εποχής που θαρρείς και έχει μελωδίες, οσμές, ήχους και θορύβους, πως κινηματογραφικά φτιάχνει εποχές κι ας είναι σκέτο χαρτί. Χωρίς γραμμικό χρόνο. Έτσι! Σαν όπως μιλάμε! Τα παιδικά χρόνια. Η μαμά και ο μπαμπάς! Είδωλα στην προσωπική μυθολογία όλων.
Η μαμά στην Αγία Πετρούπολη με τα τσαρικά σύμβολα της αριστοκρατίας και του πλούτου. Ο διωγμός και η Αθήνα. Ο μπαμπάς να έχει κι άλλη οικογένεια. Η εφηβεία στα προάστια και στα σπίτια που φιλοξενούσαν. Η Φλέμινγκ. Η Αγγλία και οι εξαιρετικές σπουδές. Ο έρωτας. Ο Φέρτης. Ο χωρισμός. Το θέατρο. Η φτώχεια και το γέλιο και η αγάπη που ξόρκιζε την μιζέρια. Και πάντα, φάρος της, άγγελος χαράς εναντία σε κάθε σκοτάδι, ο Κωστής. Ως εκεί, διαβάστε μόνοι σας, αυτό το βιβλίο.
Ανακαλύψτε έναν κόσμο, όπως σε κάθε βιβλίο και έναν υπέροχο άνθρωπο, με λιακάδα στο μυαλό του, όπως στο συγκεκριμένο! Σώστε την ψυχή σας απ τον θόρυβο και την προστυχιά του καιρού μας. Εμπιστευτείτε την, στην διαυγή καθαρότητα της Ξένιας Καλογεροπούλου…
