Στη Lifo, το κείμενο ήταν σπαρακτικά έρημο! Ένα αφιέρωμα για έναν άνθρωπο, στο hi tech Τόκυο, με το υψηλό βιοτικό επίπεδο και τα πολλά λυμένα θέματα επιβίωσης. Σ αυτή τη χώρα οικονομικό και όχι μόνο θαύμα, την Ιαπωνία, τη μυστηριώδη, την εντελώς διαφορετική από τα δικά μας νότια μεσογειακά δεδομένα, που οι άνθρωποι θέλουν όλο να δουλεύουν, πιστεύουν πως μισή μέρα διακοπές είναι περιττή και που στρέφουν σπαθιά, τελετουργικά, σφάζοντας τα σπλάχνα τους, για την τιμή! Η χώρα που ανατέλλει ο ήλιος!
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Τα χαμογελαστά πρόσωπα, η ευγένεια, η αρετή της σιωπής, το εθνικό καλό πάνω απ το προσωπικό, ο σεβασμός, οι αξίες, η παράδοση, η λατρεία των προγόνων, συνάμα με τα ποπ συγκροτήματα με τα χρωματιστά μαλλιά και τις μάγκνα φιγούρες με τα στρογγυλά μάτια και τα υβρίδια κάθε είδους υψηλής τεχνολογίας, την λεπτομερή, εξουθενωτικά μικρή τέχνη, τα χάι κου, την λογοτεχνικά των υπονοουμένων.
«Βλέπουμε την Ιαπωνία να γλεντοκοπά βυθισμένη σε ευμάρεια και να κολυμπάει στο χρήμα και στην πνευματική της κενότητα. Είναι δυνατόν να δίνεις αξία στη ζωή, μέσα σε μια πλάση που το πνεύμα έχει πεθάνει; Ζήτω ο αυτοκράτορας! Νομίζω ότι ούτε καν με προσέχουν…» είχε φωνάξει ο Γιούκιο Μισίμα, λογοτέχνης κειμένων περίτεχνων και όλο κομψότητα και απελπισία. Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια. Έκανε σεπούκου, δηλαδή χαρακίρι! Η Ιαπωνία συνέχισε να ευημερεί και να κολυμπάει στο χρήμα, με τους Ιάπωνες να παρουσιάζουν όλο και μεγαλύτερη εσωστρέφεια και ταύτιση με τα υψηλής τεχνολογίας προϊόντα τους! Νέοι άνθρωποι, λέει, ολοένα και περισσότεροι αρνούνται να βγουν όχι απ το σπίτι τους, αλλά απ το δωμάτιο τους! Πολλοί δηλώνουν ασέξουαλ, αποκηρύσσοντας κάθε ερωτική επαφή και σχέση με αλλά σώματα, σαν ασκητές μισανθρωπικών, μοναχικών ταγμάτων! Το Internet και ο καλωδιωμένος κόσμος του, διευκολύνουν τη μη μετακίνηση και τη ζωή σε κρησφύγετα – δωμάτια – σπηλιές μοντέρνων διαμερισμάτων. Το κράτος έχει επίγνωση του φαινόμενου και παίρνει μέτρα. Κάνει ειδικά σεμινάρια στα σχολεία, ενημερώνει, συζητά ανοιχτά! Και μες σ όλα αυτά, αυτό το δημοσίευμα για τη ζωή αυτού του ανθρώπου, που δε θα γνωρίσουμε ποτέ, εκεί, μακριά στο όλο φώτα και ψηλά κτήρια και άγνωστες επιγραφές σε αλλόκοτα ονειρικά σχεδόν γράμματα, Τόκυο.
…Ζει με 17 κούκλες Μάγκνα φυσικού μεγέθους, αλλά η πιο αγαπημένη του είναι η πρώτη που απέκτησε. Τις διαθέτουν λέει χωρίς χρώματα και μόνος του δίνει χαρακτηριστικά, βλέμματα, χείλη, βλεφαρίδες, μάγουλα. Τους αγοράζει ρούχα και τις ντύνει αλλιώς κάθε μέρα. Την πιο αγαπημένη του τη βγάζει βόλτες στο πάρκο, ή σε πλατείες. Ζει στη σιωπή ανάμεσα τους, με όλο αυτή το πλαστικό και την σιλικόνη, βουβούς μάρτυρες και στοιχειά στη καθημερινότητα. Υλη. Άψυχη. Οριζόμενη απ τον ίδιο. Αυτός σε ένα μικρό δωμάτιο, πολύ τετράγωνο, με 17 αδιάφορες φιγούρες γύρω του, όρθιες και καθισμένες, να κοιτούν το κενό, διαβάζει κάτι. Σιωπή. Δε θέλει ερωτικές επαφές, ντρέπεται, δε μιλάει πολύ συχνά. Δεν ήθελε γυναίκα, άντρα, γάμο, παρέα στη ζωή. Δεν ήθελε να πληγωθεί ποτέ. Να δώσει την εξουσία του συναισθήματος σε κανέναν να το κυβερνήσει. Να μην αφήσει κανέναν να μπει στην ύπαρξη του. Και νάτος: βόλτα σε ένα πάρκο ταχτοποιημένο, με μπονζάι και αρχές φεγκ σούι ενεργειακού και όλο τάξη, σε μια γωνίτσα του πλανήτη, τον 21ο αιώνα, στην εποχή των δορυφόρων, της παγκόσμιας επικοινωνίας, της κατάκτησης της ιονόσφαιρας με όλη την κινητή τηλεφωνία, να παρηγορεί, να ξεγελάει την ανθρωπιά του, βόλτα με μια κούκλα, ούτε γυναίκα,αλλά ούτε κόρη του! Αν αυτό δεν είναι η πιο ακραία, βασανιστική, αμήχανη, οδυνηρή εικόνα μοναξιάς, τότε ίσως είναι το τέλος των καιρών… Θα έγραφα «μετανοείτε» αλλά οι κούκλες δεν έχουν αμαρτίες!
«Κάθε άνθρωπος, στην ουσία, είναι μόνος του, και πρέπει να τον λυπούμαστε και να τον αγαπάμε και να πενθούμε μαζί του» έγραφε ο Ισλανδός συγγραφέας Halldór Laxness, που τιμήθηκε με το Νόμπελ στα 1955. Ο Μίσιμα πάλι, ήταν τρεις φορές υποψήφιος για την αντίστοιχη διάκριση, αλλά απορρίφθηκε, λόγω των ακροδεξιών απόψεων του, όπως πιστεύεται.
