Μισή μέρα πριν, κοστούμια έρχονταν ακόμα ή χρειάζονταν διορθώσεις, μικροπράγματα χάλαγαν ή έλειπαν, οι χρόνοι βελτιώνονταν ακόμα. Ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Ρήγας, πρόσεχε τις λεπτομέρειες, τελειομανής πάντα, αγχώνονταν, ηρεμούσε, ευτυχούσε βουτώντας σε ηδονική ευδαιμονία, όποτε κάτι συνέβαινε, όπως το χε στο μυαλό και στην ψυχή του. Ηθοποιοί είχαν στην άκρη των χειλιών το «μακάρι», ενώ κρυφά, πίσω από σκηνικά και σε σκοτεινά σημεία κάναν ταπεινά και κρυφούτσικα τον σταυρό τους.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Ο κ. Γιάννης Κεντ της παραγωγής είχε επίγνωση της κάθε στιγμής, ενώ ο γενικός διευθυντής κ. Πάνος Κατσαρίδης, έδινε λύσεις εκεί που αρχίζαν οι οιμωγές και οι θρήνοι των παράφορων είναι αλήθεια, ανθρώπων του θεάτρου, σε όποιο πόστο κι αν βρίσκονται. Η Μαργαρίτα Δρούτσα στις δημόσιες σχέσεις, κοίταζε χωρίς να βλέπει, άκουγε χωρίς να προσέχει, ζούσε διότι έπρεπε, σε κάθε τι που δεν αφορούσε στην επικείμενη πρεμιέρα, με ένα τηλέφωνο και ένα λαπτοπ ως προέκταση των άνω ακρών της.
Η Κατερίνα της διεύθυνσης του Πάνθεον, πανταχού παρούσα, με μια ηρεμία Ολυμπία, κρατημένη με μεγάλη αυτοσυγκέντρωση, ξεχνούσε να φάει και να… γυρίσει σπίτι της για ύπνο. Η Δήμητρα Ματσούκα αγχωμενη αλλά ευγενική πάντα. Ο Κώστας Κόκλας εξωστρεφής αλλά δοσμένος μόνο στον κύριο Χίγκινς. Ο Ιάσωνας Παπαματθαίου, τριγυρνούσε με τις λέξεις απ τον ρόλο του, να τις απευθύνει σε ανύποπτους, αθώους, άσχετους που τον κοίταζαν εμβρόντητοι έτοιμοι να φωνάξουν «βοήθεια»!
Λίγες ώρες πριν την πρώτη παράσταση, η τελευταία πρόβα. Σαν αθλητές τελειώνοντας, μαζεύονται 26 άτομα γύρω από τον προπονητή – σκηνοθέτη τους. Σκύβουν τα κεφαλιά και συζητάνε συνωμοτικά, με ψίθυρους σχεδόν προσευχής. Απ έξω οι άνθρωποι της ταξιθεσίας κάνουν το ίδιο. Το θέατρο; Γιγάντιο. Η σκηνή του; Τεράστια. Και σουίτες και θεωρεία και πλατεία σε επίπεδα και υπερυψωμένες θέσεις! Και σαλόνια διάφορα σε κάθε έξοδο και ένα υπέροχο Κάβεν με λευκό και κεριά αναμμένα. Σσσς… το κοινό έρχεται. Είναι ο καταλύτης, ο μάγος, ο πιο σημαντικός συντελεστής της μεταφυσικής λειτουργείας του θέατρου! Και να που, ως δια μαγείας, οι λέξεις, οι ανάσες των ηθοποιών, τα σκηνικά, οι κινήσεις, οι μουσικές, τα κοστούμια γίνονται παράσταση σα φέτα ζωής. Ωραία μου Κυρία, στην Αθήνα, τον Δεκέμβριο του 2016!
Οι κ.κ. Βαρδινογιάννης, Κόβας, Φάις, Βασιλάκη και οι κυρίες Κυριακού, Γκερέκου, Μπεκατώρου, αλλά και πλήθος δημοσιογράφων όπως οι Μουρατίδης, Μπουζιώτης, Αναγνωστόπουλος, Καστάνη, Ζόγκας, Καραγιάννη, Κασόνη, Πράσινος, Πράτανος ήταν εκεί, αναμέσα σε φλας, φώτα φρέον τηλεοπτικών συνεργείων και ερωτήσεων… Και γέλια, χειροκροτήματα, επευφημίες και μπράβο. Και η αγωνία όλων των συντελεστών μέσα από την τιτάνια προσπάθεια των ηθοποιών, να γίνεται σιγά σιγά ανακούφιση, όσο προχωρούσε η ώρα και στο τέλος, στην τελευταία σκηνή, ευτυχία μέχρι δακρύων! Το «ουφφφφφφ», συνάντησε τα γέλια της χαράς. Μια προσεγμένη πολυτελής δεξίωση στο Κόβεν. Διπλα απ τα υπέροχα γλυπτά, τις εικαστικές συνθέσεις της κυρίας Παπαθεοχάρη.
Πιο ταριαστά δε γίνεται! Συζητήσεις! Τα σκηνικά του Παντελιδάκη έκαναν τη σκηνή, Λονδίνο εποχής. Αμέτρητα. Να γυρνάνε και να εμφανίζονται, ή να βυθίζονται και να αναδύονται άλλα. Αίσθηση από φωτά ασετιλίνης και σκιές και ομίχλη βέρα βρετανική. Τα κοστούμια του Απόλλωνα Παπαθεοχάρη να κόβουν την ανάσα μέσα στην εικαστική σύλληψη, αυτόνομα έργα τέχνης, σύμφωνα με τους χαρακτήρες, την εποχή, την αισθητική του σπουδαίας θεατρικής πράξης.
«Μα πόσο έχει δουλέψει αυτή η κοπέλα!» θαυμάζει την επόμενη μέρα η Κατερίνα Μαραγκού, την ομότεχνή της Δήμητρα Ματσούκα. «Την θέλει η σκηνή! Δε μπορούσα να τραβήξω το βλέμμα μου από πάνω της» μου λέει δημοσιογράφος που δεν έχει εύκαιρα τα καλά λογία, άλλα είναι όσο το δυνατόν αντικειμενικός συνήθως. Η Ματσούκα φτιάχνει μια Ελίζα Ντουλιτλ, καθαρή, δροσερή, με παιδικότητα, καλοσύνη, ηθική ακεραιότητα και τσαγανό μαχητή των δρόμων, που μετουσιώνεται σε μια κάλων τρόπων, πιο εύθραυστη, περισσότερο τρυφερή άλλα πάντα υπεροχή και ερωτευσιμη σε κάθε της κοινωνική έκφραση.
Είναι δυσεύρετο, μουσειακά σπάνιο, λυτρωτικό για τον θεατή, να απολαμβάνει μια τόσο οροφή γυναίκα, χωρίς πόζες, να τσακώνεται, να μη νοιάζεται για το πως δείχνει εξωτερικά αλλά να αποκαλύπτει τον αθώο κλόουν μέσα της! Ο Κόκλας ως καθηγητής Χίγκινς, είχε γίνει αντικείμενο σχολιασμού, πριν καν εμφανιστεί στη σκηνή να δείξει τη δουλειά του. «Μάγκας και καθιερωμένος ως χασάπης, πως θα κάνει τον Βρετανό λόρδο;» κρυφογελούσαν οι συνήθεις δηλητηριαστές. Και όμως! Ο Κόκλας έχτισε τον ρόλο του πάνω στον αντικομφορμισμό του λόρδου, που αμφισβητεί κάθε κοινωνική σύμβαση, χωρίς να ξεφύγει ούτε μια στιγμή. Και ήταν μαζί με την Δήμητρα Ματσούκα, πραγματικά μια αποκάλυψη σε ένα έργο που μοιάζει δαντέλα και γλιστρά στο χρόνο ή αφρός που σου μένει άπιαστος σαν κάποιο όνειρο χρωματιστό και όλο αρώματα…
Ο Χαϊκαλης απολαυστικός σε ένα ρόλο βιρτόουζου στο γέλιο και στην ανθρωπιά, που καθηλώνει τους θεατές και γίνεται ο αγαπημένος τους. Ο Αλμπάνης επίσης κλέβει το χειροκρότημα και την εύνοια του κοινού. Ο Παλιούρας είναι όπως πάντα θεατρίνος και ηθοποιός, συγκινητικά αφοσιωμένος. Ο Αντώνης Καφετζόπουλος όλο αποχρώσεις και ανακαλύψεις από κάτω κειμένων και υπονοουμένων που δείχνουν την σπουδαία κλάση του. Η Μπέτι Λιβάνου, η ωραιότερη γυναίκα του ελληνικού κινηματογράφου, είναι σχεδόν εμβληματική και αξεπέραστη στον ρόλο της.
Ξεκαρδιστικός και ο κύριος Γαλάνης, στο ρόλο του Ρώσου διδασκάλου κίνησης! Ενθουσιάζει όμως και ο Ησαΐας Ματιάμπας, ικανός τραγουδιστής, χορευτής, ηθοποιός με μεγάλη κωμική αμεσότητα. Όλοι οι ηθοποιοί, ακόμα και οι λιγότερο έμπειροι στην λειτουργεία μιας τέτοιας υπερπαραγωγής μεγάλου συνόλου, έχουν αναδείξει τα καλυτέρα στοιχεία τους χάρη στη διδασκαλία του Αλέξανδρου Ρήγα, που μόλις υπέγραψε μια από τις καλύτερες δουλείες της καριέρας του, αν όχι την καλύτερη.
Και θύμισε η νύχτα και η Αθήνα, τον παλιό καιρό, πριν τη κρίση, που μπορούσε να γίνει θέμα συζήτησης μια πρεμιέρα και όχι η επιβίωση, οι διακανονισμοί και οι δόσεις. Γύρισε ο καιρός και έδωσε η μιζέρια, λιγάκι χώρο στο όνειρο, που δε θέλει πολλά λεφτά για εισιτήριο του, ούτε πολύ χρόνο -μόλις δυόμιση ώρες- αλλά διάθεση και αυτό το παράλογο, παράφορό, ένθεο, μεράκι των συντελεστών της! Και την ευλογιά των θεών του θέατρου. Του Διόνυσου, του Απόλλωνα, του Μπέρναρ Σο, της Ωντρεϊ Χεμπορν, της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Μεγάλες οι σκιές στο ξέφωτο των ψυχών μας…
