Είναι αθλήτρια, όμορφη, πετυχημένη και χαμηλών τόνων. Αν μιλήσεις μαζί της έχει να σου διηγηθεί άπειρες ιστορίες από τα διεθνή κόρτ και τα ιερά τέρατα του σύγχρονου παγκόσμιου τένις. Συνειδητοποιείς ότι οι τεράστιες επιτυχίες και η δόξα που γνώρισε από μικρή ηλικία δεν αλλοίωσαν τον χαρακτήρα της, είναι προσγειωμένη και ανθρώπινη. Ο λόγος για την Ελληνίδα τενίστρια Λένα Δανιηλίδου…
Συνέντευξη στη Mary Ann
Ένα κορίτσι που το χαμόγελό της εκπέμπει μια θετική αύρα! Δεν γίνεται να μην την συμπαθήσεις! Το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» τη συνάντησε σε ένα όμορφο tennis club στο Κορωπί, το «Forty Love-sports cub» και η Λένα αποκάλυψε άγνωστες πτυχές της ζωής της.
Η Λένα Δανιηλίδου δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις… Έχει βρεθεί στο Νο 14 της παγκόσμιας κατάταξης, με σημαντικές επιτυχίες σε Γκραν Σλαμ και Ολυμπιακούς αγώνες. Βέρα Κρητικιά, καθώς γεννήθηκε στα Χανιά το 1984. Τέσσερα χρόνια αργότερα η οικογένεια Δανιηλίδου με τα 3 της παιδιά θα μετακομίσει στην Θεσσαλονίκη εξαιτίας των επαγγελματικών υποχρεώσεων του πατέρα.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια;
ΛΕΝΑ ΔΑΝΙΗΛΙΔΟΥ: Ήταν πολύ ωραία! Ο πατέρας μου ήταν στην αεροπορία πήρε μετάθεση και από τα Χανιά πήγαμε Θεσσαλονίκη. Μεγάλωσα, πήγα και τελείωσα το σχολείο εκεί. Έχω έναν αδελφό 5 χρόνια μεγαλύτερό μου και μια αδελφή 4 χρόνια μεγαλύτερη. Ήμασταν και είμαστε ενωμένη οικογένεια. Όλοι μας αγαπούσαμε τον αθλητισμό, δεν ήταν κάποιος επαγγελματίας βέβαια, από χόμπι.
Με το που ξεκίνησα εγώ το τένις 9,5 χρονών, ξεκίνησαν και τα αδέλφια μου και ο πατέρας μου. Και περάσαμε δυο χρόνια αξέχαστα. Είχαμε τους ίδιους προπονητές , κάναμε μαζί προπονήσεις. Μετά εκείνοι δεν άντεξαν το άφησαν. Ο προπονητής που είχαμε τότε δεν τον ενδιέφερε να ασχοληθεί και ήμουν η μόνη που τους πίεζε να συνεχίσουν και έλεγα ότι κάποια στιγμή αυτός ο άνθρωπος θα φύγει και θα έρθει κάποιος άλλος. Ήμουν η μόνη που έκανε υπομονή και τον διώξανε μετά από 8 μήνες, αλλά είχαν ήδη σταματήσει τα αδέλφια μου. Τους χάλασε ο προπονητής και στράφηκαν σε άλλα αθλήματα.
Ήμασταν σπίτι-σχολείο-Ποσειδώνιο, κάθε μέρα ήμασταν στο κέντρο, παίζαμε μπάσκετ, βόλεϊ ακόμα και ποδόσφαιρο.
«ΤΟ ΤΕΝΙΣ ΗΡΘΕ ΤΥΧΑΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ»
Ε.: Τι ήταν αυτό που σε παρακίνησε να ασχοληθείς με το τένις; Τώρα έχει πάρει τα πάνω του, τότε δεν ήταν τόσο δημοφιλή.
Λ.Δ.: Με είδε ένας προπονητής εκεί που κάθε μέρα πηγαίναμε και κάναμε διάφορα αθλήματα και μου πρότεινε στην ηλικία των 9μιση ετών να δοκιμάσω τένις, δεν ξέρω γιατί ήρθε σε μένα. Εκείνη τη στιγμή παίζαμε μπάσκετ μετά από 2 ώρες λέω στην αδελφή μου πάμε για τένις. Δεν είχαμε ιδέα, παίζαμε ξυλορακέτες και Πινγκ Πόνγκ αλλά δεν είχαμε ιδέα για το άθλημα. Μέσα στον αυθορμητισμό της ηλικίας πήγαμε και μετά από μία εβδομάδα ζήτησα ρακέτα!
Έτσι ξεκίνησα, εντελώς τυχαία. Δεν έβλεπα καν στην τηλεόραση. Πιστεύω αν τότε δεν παρακινούσα τη αδελφή μου να πάμε δεν θα είχε γίνει όλο αυτό τώρα. Μετά από ενάμιση χρόνο έπαιζα σε αγώνες.
Ε.: Οι γονείς σου σε στήριξαν;
Λ.Δ.: Ήταν παραπάνω από δίπλα μου, όπως και οι φίλοι μου και οι σχέσεις μου, πάντα ήταν εκεί! Ήταν επιλογή μου, δεν με πίεσαν για τίποτα! Χαιρόντουσαν όταν έβλεπαν ότι προχωράω, το δύσκολο κομμάτι ήταν το οικονομικό. Δεν είναι φθηνό άθλημα, ιδιαίτερα όταν κάνεις ιδιαίτερα μαθήματα και ταξιδεύεις και πηγαίνεις σε αγώνες στο εξωτερικό. Για να φτάσεις σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο ή υψηλό επίπεδο οι δυσκολίες είναι πάρα πολλές.
«ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΓΙΑΤΡΟΣ»
Ε.: Πότε συνειδητοποίησες ότι θέλεις να ασχοληθείς επαγγελματικά με το τένις;
Λ.Δ.: Όταν ήμουν 15 και είχα τον πρώτο μου τραυματισμό. Με την αποθεραπεία που έκανα απείχα από τα κορτ και τότε κατάλαβα πόσο πολύ μου έλειπε. Τότε ήταν το πρώτο κλικ που αναρωτήθηκα σοβαρά αν είναι αυτό που θέλω πραγματικά να συνεχίσω να κάνω για όλη μου τη ζωή. Γιατί μέχρι τότε είχα άλλες βλέψεις και όνειρα. Ήθελα να ασχοληθώ με την ιατρική, γιατρός και ο μπαμπάς, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό, η ιατρική είναι πολύ ενδιαφέρον, μ΄ αρέσει. Ήταν μια ρουλέτα που απλά η μπίλια έκατσε στο τένις, όλα ήταν εντελώς τυχαία.
Ε.: Ο μπαμπάς σου στενοχωρήθηκε που δεν ακολούθησες την ιατρική;
Λ.Δ.: Κάθε άλλο, πλέον είναι άρρωστος με το άθλημα, το λατρεύει, τώρα παίζει πιο πολύ από μένα(γέλια)
Ε.: Μαζί παίζετε;
Λ.Δ.: Παίζουμε!
Ε.: Σε νικάει μήπως;
Λ.Δ.: (γέλια) προσπαθεί!
Ε.: Η μητέρα σου;
Λ.Δ.: Η μόνη που δεν έχει παίξει τένις είναι η μητέρα μου, αλλά που να τα βγάλει πέρα με τους τέσσερις μας. Φαντάσου ότι ο καθένας μας άλλαζε 2-3 μπλουζάκια κάθε μέρα. Δεν προλάβαινε να βάλει πλυντήρια.
«ΤΑΞΙΔΕΥΑ ΜΟΝΗ ΜΟΥ, ΣΤΑ 16 ΜΟΥ ΕΠΙΤΕΘΗΚΕ ΛΗΣΤΗΣ»
Ε.: Σε ποια ηλικία εσύ δυσκολεύτηκες περισσότερο;
Λ.Δ.: Πέρασα πολλά στάδια, στα 13 μου, στην εφηβεία, με τον πρώτο τραυματισμό, δεν με σταμάτησε όμως τίποτα, το αγαπούσα πάρα πολύ. Είναι μοναχικό άθλημα, όχι ότι είμαι μοναχικός χαρακτήρας, ίσα ίσα το αντίθετο, με τράβηξε όμως που ήταν ατομικό. Διαχειρίζεσαι τα πάντα μόνος σου και γι’ αυτό ωρίμασα νωρίς. Περνούσα δύσκολες καταστάσεις και έξω από το γήπεδο. Το κορυφαίο ήταν όταν ξεκίνησα τα ταξίδια. Ήμουν 16 χρονών και ταξίδευα μόνη μου σε όλη την Ευρώπη.
Ήμουν μόνη μου, γιατί δεν μπορούσαμε οικονομικά να με συνοδεύει ο προπονητής μου ή κάποιος από τους γονείς μου. Το αντίθετο γινόταν σπάνια, οπότε φαντάζεσαι ότι ήταν ακόμη πιο δύσκολο να τα διαχειριστώ όλα αυτά μόνη μου, τις στιγμές πριν το ματς, την καθημερινή ρουτίνα, μέσα στα ξενοδοχεία, τις μετακινήσεις, τα αεροπλάνα, τα τρένα…
Έχει πέσει και ληστής πάνω μου για να με κλέψει, ήμουν στην Ιταλία 16 χρονών. Είχα βάλει τις φωνές και τον απέτρεψα και έτσι εν τέλει δεν τα είχε καταφέρει!
«ΗΜΟΥΝ ΑΤΥΧΗ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΩΝ»
Ε.: Απογοητεύσεις είχες;
Λ.Δ.: Αρκετές! Η μεγαλύτερη απογοήτευση ενός αθλητή που ασχολείται με τον πρωταθλητισμό είναι οι τραυματισμοί. Ήμουν άτυχη με τους τραυματισμούς που είχα, ήμουν ψηλή από μικρή ηλικία και είχα ιδιαιτερότητες με τα γόνατά μου.
Ο πιο σοβαρός τραυματισμός που είχα ήταν στα 15 μου, το πρώτο μου χειρουργείο στα γόνατα. Και ακόμα ένας τραυματισμός που μου κόστισε ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Να παίζεις Ολυμπιακούς Αγώνες στη χώρα σου, να λαμβάνεις την αγάπη από τον κόσμο, να είσαι σε φόρμα και να τραυματίζεσαι, ήταν άσχημο. Με στεναχώρησε πάρα πολύ και κράτησε κιόλας 3-4 μήνες, είχα αγώνες αλλά δεν ήμουν καλά στο 100%, τότε ήταν τετρακέφαλος.
Δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια αλλά τότε, πιστεύω ότι μπορούσα να πάω στην 8αδα, ήμουν σε τόσο καλή φόρμα που μπορούσα να έφτανα και σε κάποιο μετάλλιο. Ήταν σαν χαστούκι αυτά τα δύο περιστατικά.
«ΑΝΑΜΕΙΚΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΟΤΑΝ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΜΕ ΤΑ ΙΝΔΑΛΜΑΤΑ ΣΟΥ»
Ε.: Έχεις παίξει με πολλές αντίπαλες, μεγάλα ονόματα. Ποια ξεχωρίζεις και γιατί;
Λ.Δ.: Δύσκολη ερώτηση αυτή. Είχα την ευκαιρία να είμαι αντίπαλη με πολύ μεγάλα ονόματα πράγματι. Αισθάνεσαι και βιώνεις τρομερές καταστάσεις και έχεις ανάμεικτα συναισθήματα. Δεν είναι εύκολο να έχεις ένα ίνδαλμα και να βρίσκεται απέναντί σου και να παίζεις για την νίκη π.χ. με την Μόνικα Σέλες, την Σερένα Γουίλιαμς, την Τζενιφερ Καπριάτι.
Στα πρώτα ματς ήμουν τόσο σφιγμένη, μπήκε ο φόβος, αναρωτιόμουν που πάω τώρα. Ουάου απέναντι μου είναι το είδωλό μου σκεφτόμουν!
Θυμάμαι ένα συγκεκριμένο ματς με την Μαρία Σαράποβα στην Νέα Υόρκη, στην έδρα της. Νight match me 1500 κόσμο στο γήπεδο και πόσα εκατομμύρια να βλέπουνε από τις τηλεοράσεις τους. Όλο αυτό να κοντρολάρεις τα συναισθήματά σου και να είσαι μόνος και να έχεις 20 δευτερόλεπτα για να παίξεις τον επόμενο πόντο , μόνος, φαντάζεσαι πόσο mind control πρέπει να κάνεις και να πόσο αποφασισμένος και συνειδητοποιημένος και πειθαρχημένος χαρακτήρας πρέπει να είσαι.
Επίσης θυμάμαι στο Γουίμπλεντον έπαιξα με την Βελγίδα Ζιστίν Ενάν, ήταν Νο 1 κόσμου, μόλις είχε κατακτήσει το Ρολάν Γκαρός και κληρώθηκα να παίξω πρώτο ματς στο Γουίμπλεντον μαζί της. Είχα την τύχη και την ευκαιρία να παίξω στο Γουίμπλεντον, είναι από τα αγαπημένα μου τουρνουά. Είναι ξεχωριστό τουρνουά και από θέμα ατμόσφαιρας αλλά και ιστορίας. Και κέρδισα την Ζιστίν στο ημικεντρικό γήπεδο σε ένα τέτοιο τουρνουά. Δεν είχα όλο τον κόσμο υπέρ μου βέβαια, αλλά ήταν κάτι εξωπραγματικό. Ήταν ίνδαλμα, ήταν η κορυφαία του κόσμου, ήταν σε φόρμα και όταν είδα τον πίνακα το ένιωσα ως μια τόσο μεγάλη πρόκληση που ήταν το pic.
«ΟΙ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΑ ΙΝΔΑΛΜΑΤΑ»
Ε.: Ο τενίστας/η τενίστρια που έχεις σαν πρότυπο σου;
Λ.Δ.: Ο ένας και μοναδικός για μένα προσωπικά είναι ο Ρότζερ Φέντερερ. Τον έχω γνωρίσει μάλιστα, μου έχει ανοίξει την πόρτα (γέλια) μου είπε «καλημέρα Ελένη» και εγώ είχα μείνει να κοιτάζω τα παπούτσια μου, είπα ένα σκέτο «καλημέρα» είχα κοκκινήσει. Δεν έχω τολμήσει να ζητήσω ούτε αυτόγραφο ούτε να βγάλω μια φωτογραφία.
Μακάρι να παίξω κάποια στιγμή μαζί του, είναι όνειρό μου, έστω και για πέντε λεπτά. Είναι τόσο ιδιαίτερος άνθρωπος, η αύρα που εκπέμπει είναι μοναδική. Θα σου πω ένα απλό περιστατικό, είμαστε και τρώμε στο εστιατόριο και μπαίνει μέσα και όλοι αφήνουν να πιρούνια κάτω χωρίς να έχουν δει ποιος έχει μπει. Είναι τρομερός!
Και από γυναίκες θαυμάζω τη Σερένα Γουίλιαμς. Νομίζω σαν εκείνη δεν θα ξαναβγεί άλλη. Έχει τρομερή δυναμική, μπορεί να βγάζει κάτι πολύ σκληρό ή πολύ απότομο, αλλά είναι πολύ συναισθηματική σαν άνθρωπος κι ας μην το δείχνει. Είναι φοβερή επαγγελματίας. Μέσα στο γήπεδο όμως δεν δείχνει τίποτα. Εκτός γηπέδου όμως το έχω δει.
Μία μέρα μπαίνω στα αποδυτήρια και ήταν η Σερένα και μου λέει: «Ελένη καιρό έχω να σε δω, ομόρφυνες πολύ».(γέλια) Είναι απλοί άνθρωποι, στην καθημερινότητά τους είναι φυσιολογικοί άνθρωποι. Αλλά όταν προπονούνται και αγωνίζονται είναι επαγγελματίες, είναι προσηλωμένοι εκεί, 100%. Κάτι που δεν το συναντάς σε χαμηλότερου επιπέδου αθλητές. Ίσως αυτές είναι μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά.
«ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΥΔΝΔΕΫ & ΑΘΗΝΑ»
Ε.: Η χρονιά ορόσημο, ποια ήταν για σένα;
Λ.Δ.: Ήταν οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες που έπαιξα. Στο Σύδνεϋ το 2000. Στο πρώτο μου παιχνίδι, είχα γενέθλια, γινόμουν 18 χρονών. Και επειδή δεν είχα συνηθίσει να έχω κάποιον κοντά μου, τότε οι γονείς μου, μου έκαναν την μεγαλύτερη έκπληξη και ήρθαν χωρίς να το ξέρω. Ήμουν στην είσοδο για να βγω στο γήπεδο και τους βλέπω και έμεινα.
Σίγουρα και οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα, το 2004 ήταν χρονιά ορόσημο για μένα. Θυμάμαι τον κόσμο και την ατμόσφαιρα στο γήπεδο. Ήταν απίστευτο!
Ε.: Η καλύτερη συμβουλή που έχεις πάρει; Τι ήταν και από ποιόν;
Λ.Δ.: Από τους γονείς μου. “Αν αγαπάς αυτό που κάνεις πολύ και πραγματικά το θέλεις, θα πετύχεις”!
Ε.: Έχεις συνειδητοποιήσει τι έχεις ζήσει ως τώρα;
Λ.Δ.: Όχι ακόμα(γέλια) όσο περνάει ο καιρός το συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο και το νιώθω και πιο πολύ και από τα media που είναι δίπλα μου, αλλά και από την αγάπη του κόσμου.
Τα 2 τελευταία χρόνια που είμαι περισσότερο στην Ελλάδα εισπράττω πολύ αγάπη. Όταν έλειπα, γιατί για 9 χρόνια είχα ως βάση τη Γερμανία και ερχόμουν για 3-4 μέρες όλα αυτά δεν τα συνειδητοποιούσα γιατί είχα πάρα πολλά να κάνω. Είναι μια ικανοποίηση!
Ε.: Είσαι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, δεν έχεις δώσει δικαίωμα στα μίντια για τίποτα.
Λ.Δ.: Δεν είμαι αντικοινωνική, αλλά αυτό συνέβη γιατί ασχολούμαι με ένα άθλημα που είναι ατομικό και δεν βρισκόμουν στην Ελλάδα τα περισσότερα χρόνια.
Δεν σημαίνει ότι δεν θα πάω μια βόλτα, να ακούσω μουσική που μ αρέσει πολύ, δεν θα βγω γενικότερα. Απλά όλα ήταν με μέτρο, γιατί έτσι είναι η φύση του αθλήματός μου. Όταν ξέρεις ότι θα ξυπνήσεις την άλλη μέρα 8 η ώρα το πρωί και όλα περνάνε από σένα , να ρυθμίσω το πρόγραμμα μου, να κλείσω τα τουρνουά κτλ πρέπει να τηρείς τις ισορροπίες.
Αλλά έτσι είμαι και σαν άνθρωπος, ήρεμη, ακόμα και στην προσωπική μου ζωή. Μ αρέσουν τα χαλαρά και ήρεμα πράγματα.
Ε.: Δεν έχεις φτάσει δηλαδή ποτέ στα άκρα στη ζωή σου;
Λ.Δ.: Έχω σπάσει 3 ρακέτες συνεχόμενες μετά από ματς. Ίσως δεν μπορεί να το φανταστεί κανείς, αλλά το έχω κάνει! Ήταν κάποια χρόνια πριν, αλλά τις έσπασα από τα νεύρα μου. Επειδή έτσι είναι η ζωή μας και η πίεση που νιώθουμε. Συνήθως τα βγάζουμε ή στις ρακέτες ή στους διαιτητές ή στον προπονητή που είναι απέξω. Έχω πιάσει την καρέκλα του διαιτητή και την κουνούσα από τα νεύρα μου γιατί είχε κάνει λάθος σε μια φάση. Εκτός γηπέδου είμαι πιο χαμηλών τόνων, έχω χτυπήσει δυνατά τη πόρτα από θυμό, αλλά μέχρι εκεί. Και ένα κινητό έχω πετάξει στον τοίχο! Αυτά…
«STREET TENNIS EVENT»
Ε.: Πως μπήκε το street tennis στη ζωή σου και εξήγησε μας τι ακριβώς είναι αυτό.
Λ.Δ.: Έχουμε διοργανώσει 3 event street tennis μέχρι τώρα, στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη. Κλείνουμε τον δρόμο και μια πλατεία. Μαζεύονται ηλικίες από 4-5 χρονών μέχρι 16-17 ετών και γνωρίζουν το άθλημα, γνωρίζουν και εμένα. Είναι μία γιορτή για τα παιδιά που διασκεδάζουν και περνάνε ευχάριστα 3-4 ώρες . Υπάρχουν και παράλληλες εκδηλώσεις για να χαρούν περισσότερο τα παιδιά, με δώρα.
Το επόμενο που θα γίνει θα είναι στις 12-13 Νοεμβρίου στο πάρκο Πυρσινέλλα στα Ιωάννινα. Κι αν ο καιρός μας τα χαλάσει τότε θα γίνει στα κλειστά γήπεδα του Πανηπειρωτικού Σταδίου.
Το Σάββατο 12 Νοεμβρίου θα είναι για τα μικρά παιδιά και την Κυριακή για τους μεγάλους, για τους γονείς και τους λάτρεις του αθλήματος. Επίσης θα κάνει σεμινάρια θεωρίας η Όλγα Καραγιάννη.
Μετά σχεδιάζουμε για τα Χριστούγεννα κάτι, μέσα στις γιορτές, για την Αθήνα, αλλά δεν είναι ανακοινώσιμο ακόμα.
Ε.: Την ημέρα που θα ολοκληρώσεις την καριέρα σου την έχεις σκεφτεί;
Λ.Δ.: Όχι ακόμα, γιατί έχω και την όρεξη και την ενέργεια, ειδικά την ψυχική, γιατί το σώμα είναι άλλο, έχω κάνει 5 χειρουργεία. Αλλά θα σταματήσω όταν καταλάβω ότι δεν αντέχω άλλο είτε σωματικά είτε ψυχικά. Μπορεί να έρθουν και τα δυο μαζί, θα δείξει, αλλά μ αρέσει πολύ αυτό που κάνω και με ευχαριστεί.
Είμαι συνεχώς με μία βαλίτσα στο χέρι, συμμετέχω σε διάφορα τουρνουά. Επειδή κάνουμε αυτά τα event δεν σημαίνει ότι σταματάω το τένις, γιατί έχει ακουστεί και αυτό. Απλά προσπαθούμε στον λίγο χρόνο που μας απομένει να κάνουμε κάποιες παράλληλες εκδηλώσεις και να φέρουμε τα μικρά παιδιά σε επαφή με το άθλημα.
Ε.: Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια από τώρα;
Λ.Δ.: Σίγουρα θα ήθελα να κάνω παιδιά και οικογένεια και μακάρι να είμαι υγιής και να αξιωθώ . Δεν έχω βάλει χρονικό στόχο, όποτε έρθουν, θα είναι μεγάλη μου χαρά! Πάντα μου άρεσε η οικογένεια!
Επαγγελματικά σίγουρα θα μείνω στο τένις. Το αγαπάω και με γεμίζει, από ποιο πόστο θα φανεί στο μάλλον, δεν έχω αποφασίσει ακόμα, ίσως με το να έχω κάποια σχολή, να προπονώ, δεν ξέρω ακόμα. Προς το παρόν μπορώ να παίξω και δεν σκέφτομαι να τα παρατήσω.
Ε.: Έχεις και το σκυλάκι σου, την Αντέλ.
Λ.Δ.: Εγώ λατρεύω τα σκυλάκια, αλλά όλα τα ζώα σου δίνουν μόνο αγάπη. Συχνά σκέφτομαι, κρίμα που δεν μιλάνε να σου πουν τι νιώθουν και αυτά. Τον τελευταίο 1,5 χρόνο έχει έρθει στην ζωή μου η Αντέλ, και είμαι χαρούμενη γι’ αυτό. Σου δίνουν τόσα πολλά τα ζώα, σκέψου όταν είχα χειρουργηθεί στο γόνατο μου, τη δεύτερη μέρα που πήγα στο σπίτι, ήρθε και μου έγλειφε το γόνατο. Τρομερό να το βλέπεις και να νιώθεις την αγάπη τους…
Ε.: Εσύ πως θα χαρακτήριζες τη Λένα;
Λ.Δ.: Είμαι παρθένος στο ζώδιο, αυτό σημαίνει ότι έχω πειθαρχία, εγωισμό, είμαι ευαίσθητη και θετική…
A video posted by Eleni Daniilidou (@tennistraki) on
