Η Οικογένεια Κανελλοπούλου είναι εδώ και πολλά χρόνια άρρηκτα συνδεδεμένη με το τένις. Άραγε, όμως, θα είχε γίνει η Αγγελική Κανελλοπούλου η γνωστή σε όλους πρωταθλήτρια, με πολλές συμμετοχές στα Grand Slam και μεγάλες διακρίσεις στο WTA Tour; Θα έπαιζε σήμερα η κόρη της, Μαρία, γεμάτη πάθος, πείσμα αλλά και προοπτικές, τένις εκτός των Ελληνικών συνόρων; Πολλά θα μπορούσε να εικάζει κάποιος, εμείς όμως θελήσαμε να μάθουμε τις απαντήσεις, μέσα από ένα αφιέρωμα στην οικογένεια Κανελλοπούλου, ξεκινώντας από τον πρεσβύτερο.
Ο κύριος Δηµήτρης Κανελλόπουλος, ο πατέρας της Αγγελικής, δεν ανήκε στους λίγους και πλούσιους της µεταπολεµικής περιόδου που είχαν το προνόµιο να ασχολούνται µε το τένις. Δεν ήταν καν γόνος πλούσιας οικογένειας. Απεναντίας, ο πατέρας του εργαζόταν στην ουσία για τους πλουσίους, ως συντηρητής στον ιστορικό Όµιλο Αθηνών. Και φαινόταν ότι αυτή ήταν και η µοίρα του µικρού τότε Δηµήτρη. Ο ίδιος όµως, όπως χαρακτηριστικά µας εξιστορεί στις σειρές που ακολουθούν, είχε άλλα σχέδια…
«Brake» στη μοίρα
«Είµαστε στο 1948. Ο πατέρας µου εργάζεται εδώ, στον Όµιλο Αθηνών, και µε φέρνει, να κάνω το ball boy. Εγώ, µόλις είδα το τένις δε µου πήγαινε να φέρνω τις µπάλες και να σκουπίζω. Ήθελα να γίνω κάτι πάνω στο τένις! Είχα δει και το Monte Carlo στον κινηµατογράφο, και είπα “Θα παίξω εκεί!”. Όλα αυτά, χωρίς να έχω πιάσει ακόµα ρακέτα…
Ρακέτα για εµάς δεν υπήρχε. Περίµενα να σπάσει η ρακέτα από κάποιον πλούσιο, να την καρφώσω, να τη δέσω µε ένα σχοινί, και να παίξω µέσα στην αποθήκη, κρυφά, καθώς έξω δεν µας επέτρεπαν να παίζουµε εµείς οι εργαζόµενοι. Αυτή ήταν η πρώτη φάση. Εκείνη την εποχή υπήρχαν ελάχιστα τουρνουά ανά τον κόσµο, όλα στο χώµα. Οπότε οι µεγαλύτεροι αθλητές πέρναγαν από εδώ, τόσο για αγώνες, όσο και για προετοιµασία για το Roland Garros, το Wimbledon, το Foro Italico, καθώς το κλίµα ήταν ιδανικό και ο Όµιλος διέθετε όλες τις απαραίτητες υποδοµές.
Μια χρονιά ήρθε το Νο2 τότε, ο Αµερικανός Richardson, να κάνει προετοιµασία για το Roland Garros. Αυτό στάθηκε αφορµή να µαζευτεί στον Όµιλο όλη η αφρόκρεµα της Ελληνικής κοινωνίας. Έτυχε τότε η Εθνική µας οµάδα να λείπει, σε αγώνες στην Αίγυπτο, και ο Richardson δεν είχε κάποιον καλό να παίξει. Οι υπεύθυνοι του Οµίλου κάλεσαν τον προπονητή Γιάννη Αργυρίου και έπαιξαν οι δυο τους µαζί µια φορά. Όµως ο Αργυρίου ήταν επαγγελµατίας και δεν είχε άλλο χρόνο να διαθέσει. Οπότε ο ίδιος προτείνει στον Αµερικανό πρωταθλητή, να παίξει “µ’ έναν πιτσιρικά που έπαιζε καλά” (µέσα στην αποθήκη)… Και µε κάλεσαν να παίξω µαζί µε τον Richardson! Εγώ τους λέω: δεν έχω ρακέτα κανονική, δεν έχω παπούτσια, ρούχα.
Λοιπόν, µου τα έδωσαν όλα αυτά και προχωρώντας προς το γήπεδο, σκέφτοµαι να η ευκαιρία να φτιαχτώ. Έβαλα τα δυνατά µου, προπονήθηκε µαζί µου, του άρεσε και µε ρώτησε σε ποια τουρνουά θα αγωνιστώ. Εκείνη την ώρα ήταν µπροστά µερικοί από την αφρόκρεµα που λέγαµε, πεπειραµένοι άνθρωποι, που αµέσως του απάντησαν διπλωµατικά, ότι θα πάω σε κάποια συγκεκριµένα τουρνουά. Το θέµα είναι ότι το εννοούσαν! Με καλούν, λοιπόν, ξανά στο γραφείο και µου λένε: από σήµερα αλλάζει η ζωή σου. Μου έδωσαν µια καλή δουλειά, µε πολλές αποδοχές, για λίγες ώρες ώστε να προπονούµαι µετά.
Ο ευεργέτης ο δικός µου ήταν ο Όµιλος Αθηνών. Ο Όµιλος τα έκανε όλα για µένα. Μου έφερε κορυφαίους προπονητές, όπως τον µεγάλο Jean Paul Lot, δασκάλους Αγγλικών, µέχρι και δασκάλα από το Παρίσι µου έφεραν να µου διδάξει το savoir vivre… Όλα τα χρωστάω στον Όµιλο, όπως αρκετοί άλλοι.
Άρχισα να πηγαίνω σε τουρνουά στο εξωτερικό. Ταξίδεψα πολύ, έζησα πρωτόγνωρες εµπειρίες, οι οποίες χωράνε µόνο σε βιβλίο. Έπαιξα µε τον Καλογερόπουλο, είχαµε µεγάλες επιτυχίες. Τότε για έναν αθλητή ήταν όλα πληρωµένα από τη διοργάνωση, όχι όπως σήµερα, και επιπλέον ο Όµιλος µας κάλυπτε τα οδοιπορικά. Βέβαια δεν υπήρχε και χρηµατικό έπαθλο, τότε, µε εξαίρεση τη Γαλλία».
Το τένις χθες και σήμερα
«Η διαφορά του τένις τότε και σήµερα δεν είναι στο forehand, στο backhand, ή στο service. Αυτό που βλέπουµε σήµερα, το ίδιο βλέπαµε και τότε. Μεγάλοι παίκτες υπήρχαν και τότε. Σπεσιαλίστες στον τρόπο παιχνιδιού υπήρχαν και τότε. Επίσης το τένις ήταν από τότε άθληµα µε prestige. Αυτό που άλλαξε είναι η ρακέτα που έγινε πολύ γρήγορη, καθώς και η φυσική κατάσταση των αθλητών, που σήµερα είναι κατά µεγάλο βαθµό βελτιωµένη. Επίσης, σήµερα πρέπει να έχεις χρήµατα, για να µπορέσεις να παίξεις σε διεθνές επίπεδο. Τελείως διαφορετικό ήταν τότε και το όλο σκηνικό στα τουρνουά: οι αθλητές ήταν φίλοι µεταξύ τους, δεν υπήρχε ο ανταγωνισµός που υπάρχει σήµερα. Υπήρχε πολύ φλερτ στην εξέδρα, γίνονταν πάρτυ µετά τους αγώνες.
Αυτό που µου έχει µείνει, σχετικά µε το κοινό, αλλά και τους διοργανωτές των τουρνουά ανά τον κόσµο, είναι η συµπεριφορά τους προς τους αθλητές. Η πιο «ζεστή» φιλοξενία από τότε µέχρι σήµερα είναι στην Τουρκία. Από µένα µέχρι και την εγγονή µου… Αντιθέτως, σε κάποια άλλα µέρη διοργανωτές και κοινό ήταν και είναι ψυχροί.
Όσον αφορά τώρα στα χρηµατικά έπαθλα αλλά και στα δικαιώµατα και τις παροχές στο επαγγελµατικό τένις, όλοι οι παίκτες σήµερα χρωστάνε τα πάντα σ’ έναν παίκτη, στον Nikolas Pilic. Το 1970 µε 1972, δε θυµάµαι ακριβώς, ο Pilic έκανε µια απεργία. Αφορµή ήταν το γεγονός ότι αν το Σωµατείο σου, για δικό του λόγο, σε τιµωρούσε τότε, απαγορευόταν να πιάσεις ρακέτα για πολύ καιρό, οπουδήποτε. Γίνεται λοιπόν αυτή η επανάσταση µε αρχηγό τον Pilic και έκτοτε άλλαξε όλο το τένις. Μάλιστα κάποια στιγµή στη θέση της τιµωρίας βρέθηκε και η κόρη µου, η Αγγελική, και γλίτωσε την τιµωρία, σε διεθνές επίπεδο, χάρη στον Nikolas, µε τον οποίο µας δένει και µια φιλία εδώ και χρόνια».
«Μήπως είµαι χαζοµπαµπάς»;
«Το 1964 παντρεύτηκα και, καθώς δεν είχα την υποδοµή να γίνω επαγγελµατίας αθλητής, αποφάσισα να γίνω προπονητής. Δώσαµε εξετάσεις του Υπουργείου Παιδείας, µε εξεταστή τον Jean Paul Lot, και µε Βασιλικό διάταγµα, τότε, πήραµε τα διπλώµατα. Τότε στον Όµιλο Αθηνών γινόσουν προπονητής, αφού πρώτα πέρναγες από Συµβούλιο. Ως προπονητής του Οµίλου έβγαλα αρκετούς αθλητές, αλλά εγώ θα µιλήσω µόνο για την κόρη µου, την Αγγελική. Είµαστε στον Χειµώνα του 1970, όταν η σύζυγός µου φέρνει για πρώτη φορά εδώ, στον Όµιλο, τη µικρή. Κάποια στιγµή η Αγγελική σκοντάφτει και αρχίζει να κλαίει. Της δίνω µια µπάλα, για να σταµατήσει το κλάµα, και έτσι άρχισε το τένις για την Αγγελική… Από την πρώτη στιγµή είχε το touch! Το είχε, σκέφτοµαι, ή µήπως είµαι χαζοµπαµπάς; Λέω, λοιπόν, στον αείµνηστο Νίκο Καλύβα, να την δει και εκείνος, για να βεβαιωθώ. Κι έτσι ήταν! Από τότε η Αγγελική ερχόταν στον Όµιλο κάθε µέρα και παίζαµε συνέχεια. Δεν ήθελα όµως να ασχοληθεί µε το τένις, όπως και η ίδια αργότερα δεν ήθελε το ίδιο για την κόρη της.
Το τένις είχε γίνει πλέον επαγγελµατικό και απαιτούσε πολλά χρήµατα, για να µπορέσεις να σταθείς σε διεθνές επίπεδο. Της άρεσε όµως και µε προσπάθεια τα καταφέραµε. Είναι βλέπεις τα γονίδια που πήγαν σε εκείνη, στην κόρη της τη Μαρία, καθώς και σ’ ένα άλλο εγγονάκι που έχω και παίζω αυτή τη στιγµή. Έτσι το πήραµε ζεστά και ασχολήθηκε µόνο µε το τένις. Το 1983 η Αγγελική, στα 18 της, κάνει µια διαφήµιση µε τη Rexona, και η Ελληνική Ολυµπιακή Επιτροπή αποφασίζει τιµωρία εφ’ όρου ζωής! Μάλιστα εγώ ανακουφίστηκα για λίγο. Ήξερα όµως για την επανάσταση του Pilic, οπότε στείλαµε αίτηση στο WTA και η Αγγελική έγινε µέλος εκεί, οπότε µπορούσε να παίζει στο εξωτερικό. Το τένις έγινε επάγγελµα για την Αγγελική, από το οποίο κέρδισε αρκετά χρήµατα.
Εγώ ως πατέρας είχα πάντα αγωνία, αλλά δεν την έδειχνα. Το πρώτο µεγάλο τουρνουά για την Αγγελική ήταν το 1984, στο Roland Garros. Εκεί µπήκαµε στο πνεύµα των αγώνων και µάθαµε πολλά. Η Αγγελική ήταν πάντα απλή και έγινε αγαπητή στον κόσµο. Κέρδισε πολλές µεγάλες αθλήτριες της εποχής. Μάλιστα την φοβόταν η Martina Navratilova, καθώς η Αγγελική έπαιζε πολύ spin και δεν ταίριαζε στο παιχνίδι της».
«Η Μαρία ξεκίνησε τένις και παίζει ωραία»…
«Πάµε στη Μαρία, τώρα. Έρχεται µια µέρα η, µητέρα πλέον, Αγγελική και µου λέει: Η Μαρία ξεκίνησε τένις και παίζει ωραία. Μπλέξαµε πάλι, σκέφτοµαι… Με τα πολλά, µε πείθει να έρθει να τη δω. Μόλις τη βλέπω, παθαίνω. Την προπόνησα για 6 χρόνια. Είχε εξυπνάδα, αντοχή, καλή κατασκευή σωµατική, δεχτικότητα. Το πρόγραµµα των αγώνων το ρύθµιζε από την αρχή η Αγγελική, µ’ ένα κλικ στον υπολογιστή, πλέον… Εγώ µόνο προπονούσα. Πάµε στο πρώτο τουρνουά στη Λαµία, και πάει τελικό. Έτσι ξεκίνησε το αγωνιστικό κοµµάτι για τη Μαρία. Από τότε παίζει κυρίως στο εξωτερικό. Εγώ είµαι προοληπτικός και δεν την αφήνω να πάει ποτέ στην κλήρωση. Δεν πήγα ποτέ ούτε για µένα, ούτε για την Αγγελική. Μια φορά που δε µε άκουσε η Μαρία, στο Μαρόκο, και πήγε στην κλήρωση, πέτυχε το Νο1!
Σήµερα η Μαρία προπονείται µε έναν Ιταλό προπονητή, εγώ συµβουλεύω και τους δύο και µε ακούνε. Η βασική συµβουλή µου είναι ότι µε όποια αθλήτρια και να µπει στο γήπεδο, είναι και οι δυο το ίδιο. Ειδικά στον πρώτο γύρο, είναι µεγάλη ευκαιρία, να κερδίσεις µια καλύτερη αθλήτρια. Αρκεί να µη σου ξεφύγει στα πρώτα 2-3 games». Θα συνεχίσουµε το αφιέρωµα στην Οικογένεια Κανελλοπούλου, µε την… διεθνή Αγγελική να µας εξιστορεί αυτά που η ίδια έζησε.
Αφήνοντας λίγο πίσω τον πατέρα, κ Δημήτρη Κανελλόπουλο, συναντήσαμε την Αγγελική Κανελλοπούλου, στον ιστορικό ΟΑ Αθηνών. Η ίδια, με την αφήγησή της, συνέχισε το όμορφο ταξίδι τενιστικών αναμνήσεων της οικογένειας, που ξεκίνησε ο πάτερας της, ο κ. Δημήτρης Κανελλόπουλος. Ένα σύνολο εμπειριών, που όπως οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές αφηγούνται, άξιζε κάθε κόπο και θυσία, κάθε λεπτό προπόνησης και σταγόνα ιδρώτα…
Το καθοριστικό… στραβοπάτηµα
Είµαστε στο 1971. Ο Δηµήτρης Κανελλόπουλος εργάζεται πλέον ως προπονητής στον ΟΑΑ. Καθώς το σπίτι της οικογένειας βρίσκεται κοντά στον Όµιλο, η πεντάχρονη Αγγελική τον επισκέφτεται συχνά και, ζηλεύοντας τα υπόλοιπα παιδιά που έπαιζαν, θέλει να παίξει κι αυτή τένις. Σε µια από τις πολλές επισκέψεις της, µπλέκεται στο µακρύ παλτό της, στραβοπατάει και χτυπάει στον περιβάλλοντα χώρο. Για να σταµατήσει η µικρή το κλάµα, ο µπαµπάς της τη βάζει στο γήπεδο. Εκείνη την ώρα, όχι µόνο σταµάτησε το κλάµα, αλλά µε το πιάσιµο της ρακέτας για πρώτη φορά, η Αγγελική έκανε την πρώτη συνάντηση… µε την ιστορία! Μετά από αυτό, και καθώς η µικρή «το είχε», η επίσκεψη στα γήπεδα έγινε καθηµερινή και το τένις µπήκε για τα καλά στη ζωή της.
Με συναθλήτρια την Ντενίζ, την κόρη του άλλου προπονητή του ΟΑΑ, κ. Σταύρου Παναγόπουλου, είχαν ξεκινήσει µαζί µια τενιστική πορεία, µε στοιχεία ανταγωνισµού αλλά και φιλίας. «Την εποχή εκείνη, η τότε Οµοσπονδία ήθελε να δηµιουργήσει νέες αθλήτριες, καθώς µονοπωλούσαν το ενδιαφέρον η Αστερή και η Κοτσιά. Έτσι έστελναν πολλές κοπέλες, σε πολλά τουρνουά και σε διάφορες κατηγορίες. Εµείς παίζαµε σε όσες κατηγορίες µπορούσαµε, διότι δεν υπήρχαν άλλες παίκτριες και το βάρος είχε πέσει όλο πάνω µας!», θυµάται χαρακτηριστηκά η κ. Κανελλοπούλου.
Στην ηλικία των 11 η Αγγελική κλήθηκε να συµπληρώνει την 4άδα της Εθνικής µας Οµάδας Fed Cup (µαζί µε Αστερή, Κοτσιά και Παναγοπούλου)! Οι αγώνες έγιναν στο Eastbourne της Μ. Βρετανίας, η ίδια δεν έπαιξε σε αγώνα, όµως η εµπειρία της αυτή, ως η νεαρότερη αθλήτρια στο θεσµό τής έχει µείνει αξέχαστη. Έτσι ξεκίνησαν τα ταξίδια για την Αγγελική, στην οποία αρωγός ήταν ο Όµιλος Αθηνών που πίστεψε στο ταλέντο της.
Στα 13 της περίπου βρέθηκε για έναν ολόκληρο µήνα σε Σχολή προπόνησης στην Τάµπα των ΗΠΑ. Αναφερόµενη στο γεγονός, η ίδια αναπολεί: «πόσο µπροστά ήταν τότε το τένις και ο ΟΑΑ! Είναι σαν να πηγαίνεις σήµερα για έναν µήνα στη Σχολή του Μπολετιέρι, ή της Ενάν, ή του Σάντσεζ».
Το ταλέντο, η θέληση, οι καθηµερινές προπονήσεις µε τον πατέρα της και οι εµπειρίες από µαθήµατα και αγώνες στο εξωτερικό, αποδίδουν καρπούς και το 1980 η Αγγελική, στα 14 της, κατακτά το Πανελλήνιο Πρωτάθληµα, που, αξίζει να σηµειωθεί ότι τότε ήταν πολύ σηµαντικό σε σχέση µε τη σύγχρονη, απαξιώµενη, διοργάνωση! Την ίδια χρονιά παραλαµβάνει από τον ΠΣΑΤ (Πανελλήνιος Σύνδεσµος Αθλητικών Συντακτών) το βραβείο µε τίτλο «αθλήτρια της χρονιάς», κάτι που επαναλήφθηκε το 1985, χρονιά που έφτασε στον 3ο γύρο του Roland Garros! Είναι ή µόνη τενίστρια που έχει παραλάβει αυτό το βραβείο.
Η Αγγελική συνέχισε της επιτυχίες της, ως junior, µε αποκορύφωµα τη 16άδα στα junior του Roland Garros. Η επαφή της µε προπονητές του εξωτερικού, µε νέες τεχνικές προπόνησης (drills) και οι ανταγωνιστικές αθλήτριες ήταν µερικοί από τους λόγους που συνέβαλαν στις διακρίσεις της. Όπως η ίδια αναφέρει, στην Ελλάδα τότε υπήρχαν αρκετοί Έλληνες που γνώριζαν σε βάθος το τένις, κυρίως διότι η γενιά του πατέρα της έπαιζε σε τουρνουά µε πρόσκληση (by invitation), απέναντι στους κορυφαίους παίκτες της εποχής, µε αποτέλεσµα το επίπεδο να είναι εξαιρετικό. Ειδικά ο ΟΑ Αθηνών ήταν ένας Σύλλογος «πολύ µέσα στα πράγµατα» και αξιοσέβαστος διεθνώς! Επίσης υπήρχαν και αρκετές Ελληνίδες παίκτριες που έπαιζαν ανταγωνιστικά, όπως η Καλογεροπούλου, η Ρετζούλα, η Παπαδάκη, η Ζαχαριάδου, κ.α. Τότε όµως άρχισε το τένις να αποκτά την επαγγελµατική µορφή του και για να ανταπεξέλθεις στον ανταγωνισµό έπρεπε να εισέλθεις στους κόλπους του WTA.
Αυτό σήµαινε πολλές συµµετοχές σε τουρνουά στο εξωτερικό και δυνατές αντίπαλοι, µια πραγµατικότητα που έκανε το τένις απαιτητικό και συνάµα ακριβό! Από τις τότε εγχώριες τενίστριες, µόνο η Αγγελική κατάφερε να ξεπεράσει τα ελληνικά σύνορα και να κάνει τη δική της καριέρα. «Το τένις είναι ένα άθληµα που παίζεται µέσα στο γήπεδο. Έχει κανόνες και κανένας δε σου χαρίζει κάτι.
Είναι αξιοκρατικό και όποιος είναι πολύ καλός προχωράει, παραµένει και πάει ψηλά. Δεν χωράει αµφισβητήσεις η πορεία ενός αθλητή. Δεν είναι θέµα τύχης. Κάθε µέρα αποδεικνύεις, αν µπορείς να σταθείς στο άθληµα αυτό και τα πάντα τα κατακτάς µόνος. Αν δεν µπορείς, το…σύστηµα σε αποβάλλει µόνο του. Γι’ αυτό µου αρέσει το τένις!», µας τόνισε η κ. Κανελλοπούλου.
Μια αξιοζήλευτη καριέρα
1985. Η Αγγελική είναι 20 ετών και το τένις στην Ελλάδα είναι πολύ δηµοφιλές. Σε ένα διεθνές τουρνουά, το Ακρόπολις, αγωνίζεται µε την Παραντί στον τελικό. Ο ΟΑ Αθηνών κατακλύζεται από κόσµο (κάτι που είχε να συµβεί από την εποχή του Καλογερόπουλου), το τουρνουά καλύπτεται τηλεοπτικά από την ΕΡΤ και η Ελληνίδα κάνει το θαύµα της και κερδίζει στο 3ο σετ τον τελικό. Από τότε ξεκινά η απογείωση του ονόµατός της, αλλά και του τένις, εξαιτίας µιας… κοπελίτσας µε φούστα και κορδέλα! Η διαφορετικότητα του αθλήµατος έφερε και τους χορηγούς! Μια τηλεοπτική διαφήµιση µε τη Rexona παλιότερα είχε σταθεί η αφορµή η τότε Ε.Φ.Ι. (Ελληνικής Φίλαθλης Ιδιότητας) να την τιµωρήσει µε 2ετή αποκλεισµό από ελληνικές διοργανώσεις, καθώς δεν ήταν ακόµη επαγγελµατίας και δεν επιτρέποταν να κάνει διαφηµίσεις…
«Το κυνήγι των τουρνουά και των βαθµών σε ΗΠΑ, Αυστραλία, Ευρώπη είχε τεράστιο οικονοµικό κόστος. Για µένα οι χορηγοί ήταν ζωτικής σηµασίας. Εξαιτίας τους έκανα τα ταξίδια στο εξωτερικό, καθώς η οικογενειά µου τότε δεν είχε τεράστια οικονοµική άνεση. Αλλά στην Ελλάδα, δυστυχώς, όταν κάποιος προοδεύει, οι υπόλοιποι προσπαθούν να κάνουν τα πάντα να τον εµποδίσουν», µας είπε η ίδια, µε κάποια δόση πικρίας.
Η Αγγελική φυσικά δε σταµάτησε ούτε για µια µέρα να παίζει τένις και ευτυχώς µε τις παρεµβάσεις του πατέρα της, της Οµοσπονδίας, του ΟΑΑ, των εφηµερίδων, αλλά και του επαγγελµατικού χαρακτήρα που έπαιρνε το τένις, η «ανούσια» αυτή απόφαση της Ε.Φ.Ι. εξαφανίστηκε και η «αθώωση» (λες και έκανε κακούργηµα) της αθλήτριας ήταν άµεση!
Αφήνουµε την ελληνική πραγµατικότητα και πάµε στο παγκόσµιο στερέωµα. Η πρώτη συµµετοχή της στα προκριµατικά του Γαλλικού Όπεν συνοδεύτηκε από ήττα στον 3ο προκριµατικό γύρο, κάτι που στοίχισε ψυχολογικά στην Ελληνίδα Πρωταθλήτρια, αλλά ευτυχώς για λίγο. Το ταλέντο της Αγγελικής αρχίζει να µεταφράζεται σε Ranking και οι στόχοι του Νο300, 200, 100 ξεπερνιούνται.
Έτσι ερχόµαστε στο σηµείο που έχει φτάσει Νο45 κόσµου! Οι συµµετοχές έγιναν συνεχείς σε τουρνουά Grand Slam (πλην του Αυστραλιανού, διότι ήταν πανάκριβα τα εισιτήρια και το θεωρούσαν υποδεέστερο των άλλων), µιας και η βαθµολογία της την έστελνε απευθείας στα 128άρια ταµπλό των Major, κάτι που επίσης σήµαινε ότι βρίσκοταν για σηµαντικό διάστηµα στην πρώτη 100άδα. Σπουδαιότερη στιγµή στην καρίερα της ήταν το 1985, ο 3ος γύρος στο Roland Garros, εκεί όπου έχασε από την πασίγνωστη Chris Evert (η οποία στην πορεία κατέκτησε και το τρόπαιο).
Έπαιξε µε κορυφαία ονόµατα της εποχής όπως οι Sabatini, Maleeva, Navratilova και πολλές άλλες. Στα 19 της κέρδισε την 14χρονη τότε Steffi Graf, µε 7-5, 6-2, στο Τάραντο της Ιταλίας, όταν η Γερµανίδα έκανε τα πρώτα της βήµατα! Το γεγονός ότι αθλήτριες αυτού του βεληνεκούς είχαν παντα ένα επιτελείο γύρω τους, δεν οδήγησε ποτέ την Αγγελική, να νοιώθει µειονεκτικά σε σχέση µε εκείνες. Με µερικές µάλιστα υπήρχε και φιλική σχέση. Η ίδια µας λέει: «για να σταθείς στο χώρο του τένις και να διακριθείς, δε χρειάζεται µόνο να είσαι µια άριστη παίκτρια, αλλά και να έχεις µια άρτια προσωπικότητα, µια δυνατή προσωπικότητα που να µπορεί να αντιµετωπίζει όλα τα απρόοπτα, να πιστεύεις στον εαυτό σου και φυσικά να είσαι περήφανη. Εγώ, ως Ελληνίδα, είχα την περηφάνεια σε περίσσεια!
Όταν έπαιζα, ήµουν µόνη. Ακούγοντας το “The Greek tennis player”, αυτό µε έκανε να αισθάνοµαι καλύτερα».
Η Αγγελική, έκανε το γύρο του κόσµου αρκετές φορές (Αθήνα – Βραζίλια – ΗΠΑ – Τόκυο – Ταϊλάνδη, ένα χαρακτηριστικό tour), σχεδιάζοντας τους αγώνες της πάντα µαζί µε τον πατέρα της και λαµβάνοντας πάντα υπόψη την αγωνιστική κατάστασή της. Φυσικά, µε τον τρόπο της, «ταξίδεψε» και την πατρίδα της, την Ελλάδα, σε ολόκληρο τον κόσµο. Σ’ αυτή την επίπονη µεν, ονειρεµένη δε, διαδικασία η Αγγελική είχε δίπλα της πολλές εταιρίες – χορηγούς, όπως τα ρούχα Lacoste, αρχικά τη Donnay και έπειτα την Prince για πολλά χρόνια, την Interamerican και φυσικά την AVIN (υπήξε από από τους πρώτους χορηγούς), οι οποίες βοήθησαν σε µεγάλο βαθµό τα ταξίδια αλλά και την πορεία της. Η ίδια αποφάσισε να σταµατήσει το τένις το 1991, ενώ ήταν 25 ετών και Νο120 κόσµου, προς µεγάλη έκπληξη όλων!
Ενώ αυτό σήµερα θα φάνταζε ουτοπικό, µιας και οι σύγχρονες αθλήτριες αποδίδουν το καλύτερο τένις τους σε ώριµες ηλικίες, άνω των 22-25 ετών, στην εποχή της Κανελλοπούλου οι κορυφαίες αθλήτριες διακρίνονταν από τα 16 τους και στα 25 τους θεωρούνταν έτοιµες να… δύσουν! Βλέποντας ότι το Νο40 είναι το «ταβάνι» της και ότι δύσκολα θα έκανε κάτι καλύτερο, σε συνδυασµό µε τη συσσωρευµένη κούραση όλων των ετών και τον υψηλό πλέον ανταγωνισµό στο τένις, η Αγγελική, που δεν ήθελε ποτέ να βλέπει τον εαυτό της να κουράζεται, εγκαταλείπει τα γήπεδα. Η αποχώρησή της µε το κεφάλι ψηλά ήταν µια καθαρά δική της επιλογή, µε επόµενο βασικό στόχο τη δηµιουργία της δικής της οικογένειας. Τη σκυτάλη στο ελληνικό τένις ανέλαβαν κυρίως η Χριστίνα Παπαδάκη – µε αξιόλογη πορεία- και κάποιες άλλες αθλήτριες της εποχής (Όλγα Τσαρµποπούλου, Χριστίνα Ζαχαριάδου), πριν πάρει την Ελλάδα στους ώµους της η Λένα Δανιηλίδου.
Το τένις τότε και σήμερα
Το τένις της εποχής της Αγγελικής σε σχέση µε το σύγχρονο έχει µεν διαφορές στο παιχνίδι λόγω των νέων τεχνολογιών στον εξοπλισµό, αλλά το prestige και η λάµψη είναι στοιχεία που πάντα διέκρινε σε κάθε εποχή! Ίσως παλιότερα να ήταν πιο αριστοκρατικό, αλλά πλέον η εκλαΐκευση του αθλήµατος έχει χώρο και για τους… «VIP», αλλά και για τον απλό θεατή που του αρέσει να το παρακολουθεί. Γι’ αυτό άλλωστε βλέπουµε ένα τουρνουά όπως το Wimbledon, να το παρακολουθούν 700.000 συνολικά θεατές, χωρίς αυτό να χάνει την κοσµικότητά του! «Πηγαίνοντας πρόσφατα σε ένα τουρνουά στο Παλέρµο µε τη Μαρία, συνάντησα εκεί τον ίδιο επιδιαιτητή που είχα και εγώ πριν 20 χρόνια! Σαν να µην άλλαξε τίποτα! Αυτό που σίγουρα έχει αλλάξει είναι η ψυχρότητα και η γραφειοκρατία που διακρίνει πλέον τα περισσότερα τουρνουά, σε σχέση µε το ζεστό, οικογενειακό κλίµα, που αναδύοταν στο παρελθόν», σηµειώνει σχετικά η Αγγελική Κανελλοπούλου.
Στη συνέχεια αναρωτηθήκαµε γιατί σε κάθε εποχή, υπάρχει µόνο µια εκπρόσωπος της Ελλάδας στο διεθνές τένις και να η απάντηση: «Στη χώρα µας υπάρχει µια λάθος αντίληψη: ότι σε κάθε ταλέντο στο τένις από τη µικρή ηλικία του, όλα του τα χρωστάνε! Δεν του χρωστάει κανείς τίποτα. Ή θα επιλέξει να γίνει επαγγελµατίας τενίστας, ή όχι. Οφείλουν να κάνουν θυσίες, τόσο το ταλέντο, όσο και η οικογένειά του. Και όχι ο Σύλλογος, που µπορεί να βοηθήσει µέχρι ένα σηµείο, οµοίως το Κράτος και η Οµοσµπονδία, που σίγουρα δεν µπορούν να κάνουν το κάθε παιδί επαγγελµατία! Απαιτείται καθηµερινός προγραµµατισµός, που απουσιάζει από το ελληνικό τένις, ένα πλάνο που θα τα βοηθήσει να κάνουν µια σωστή χρονιά µε στόχους. Κι αυτό δε πρέπει να γίνεται από γονείς που πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα, µε αποτέλεσµα να χάνει 2-3 χρόνια σηµαντικά το παιδί!
Σήµερα το δίληµµα τένις ή σχολείο έχει αρκετές λύσεις. Αρχικά να τονίσουµε ότι πρέπει τα παιδιά να έχουν φυσικά µια στοιχειώδη µόρφωση, που θα τα βοηθήσει και στην προσωπικότητά τους γενικότερα και να βγάλουν µέχρι και την Γ’ Γυµνασίου, που θεωρείται η βασική µόρφωση. Έπειτα ακολουθεί η εξειδίκευση και η επιλογή των σπουδών, που η σύγχρονη παιδεία επιτρέπει να την ολοκληρώσεις, ενώ κάνεις πρωταθλητισµό. Εγώ για παράδειγµα, που δεν είχα τέτοια δυνατότητα στην εποχή µου, έβγαλα όλο το Λύκειο, αλλά αυτό µε καθυστέρησε 2 χρόνια και ίσως να έφτανα στην κορυφαία 20άδα αντί για 40άδα!».
«Πάλι μπλέξαμε…»
Το επόµενο βήµα της Αγγελικής δεν είχε καµιά σχέση µε το τένις, αλλά µε την οικογένεια και τα «κοινά». Παντρεύεται τον Κώστα Σάκκαρη και µετά το πρώτο παιδί, µπαίνει στη ζωή της η πολιτική και το 1994 ο Δήµος Αθηναίων, δίπλα στον τότε Δήµαρχο Δηµήτρη Αβραµόπουλο.
Εκεί παραµένει 6 χρόνια στο ΔΣ (από γραµµατέας µέχρι Αντιδήµαρχος), µε διάφορες τενιστικές δράσεις στη θητεία της (µίνι τένις, street tennis κ.ά.) και όχι µόνο (δηµιουργία του ποδηλατικού γύρου, σύγχρονες παιδικές χαρές, είσοδος χορηγών). Όσο γίνονταν αυτά η Μαρία (το ένα από τα 3 παιδιά της) µεγαλώνε. «Η Μαρία δεν µπήκε στο τένις επειδή την έβαλα εγώ, ούτε επειδή η µαµά της έπαιζε τένις. Η Μαρία µπήκε στο τένις µόνη της», µας είπε κατηγορηµατικά. Η Μαρία, από µικρή ήταν φύσει αθλητικό παιδί, µε σπουδαίες επιδόσεις σε όλα τα αθλήµατα και ιδιαίτερη λατρεία στο ποδόσφαιρο (δεν ξεκόλλαγε από τα γήπεδα). Οι επιδόσεις της στο µπαλέτο ήταν… πηγές γέλιου για όλη την οικογένεια, το καράτε δεν της άρεσε και µε αφορµή µια φίλη της, που έκανε τένις σε group στο Ψυχικό µε τον Ηλία Σίµο, ζήτησε να παίξει κι εκείνη.
Η Αγγελική άφηνε τη µικρή και έφευγε για δουλειές. Μετά από λίγο καιρό, ο Σίµος την πλησιάζει και την ενηµερώνει ότι η «µικρή» ήταν καλή και ότι ζητά 4 φορές την εβδοµάδα τένις! Στα 5 της η Μαρία µπαίνει σε 2 group και ζητά το Σαββατοκύριακο να παίζει µε τον παππού της στον ΟΑΑ. Εκεί την είδε και ο Νίκος Ροβάς και ο Γιάννης Βλάχος και όλοι συµφώνησαν ότι η Μαρία πρέπει να παίξει τένις.
Σε µια συζήτηση µεταξύ Κανελλόπουλου και Κανελλοπούλου, ο παππούς αναφώνησε: «Πάλι µπλέξαµε…», και εννοούσε ότι και η Μαρία, η τρίτη πλεόν γενειά, θα έπρεπε να ασχοληθεί µε το τένις. Στην αρχή η µαµά Αγγελική δεν ήθελε, όµως η προτροπή του πρεσβύτερου, ότι «ο Θεός έστειλε ένα ακόµη χάρισµα και ότι εσύ µόνο κέρδισες από το τένις» ήταν αρκετά, για να ξεκινήσει, ξανά, η … περιπέτεια! Η Αγγελική ποτέ δεν έβαλε τη µικρή Μαρία να παίξει σε αγώνες από πολύ µικρή ηλικία. Οι προπονήσεις σε καθηµερινή βάση συνεχίζονταν στην προπονητική οµάδα του ΟΑΑ, αλλά και στον παππού!
Στα 11 της, πλέον, η Μαρία ταξιδεύει στη Λαµία, όπου τότε γινόταν ένα µεγάλο τουρνουά junior στα κλειστά γήπεδα της έκθεσης. Μη γνωρίζοντας το επίπεδο του ελληνικού τένις, η οικογένεια ξεκινά µε ένα σακίδιο για ένα… Σαββατοκύριακο τένις στη Λαµία. Η µικρή οµως κέρδιζε διαρκώς και από τα προκριµατικά έφτασε στον τελικό!
Εκεί έχασε µεν από τη Μιχαλοπούλου, αλλά το τένις είχε γίνει πια η ζωή της…!
Η κόρη της Αγγελικής Κανελλοπούλου είναι η νέα μεγάλη Ελληνίδα τενίστρια
Η Μαρία Σάκκαρη, είναι το νέο αίμα του ελληνικού τένις και έκανε πρόσφατα δυναμική εμφάνιση στο Αυστραλιανό Open, καταφέρνοντας να προκριθεί στον 2ο γύρο της διοργάνωσης και να κάνει άλμα στην παγκόσμια κατάταξη, κατακτώντας μια θέση δίπλα στα ιερά τέρατα του τένις. Η Ελληνίδα τενίστρια, πέτυχε την πρώτη νίκη στην καριέρα της σε κυρίως ταμπλό και έφτασε μέχρι τον 2ο γύρο της διοργάνωσης, ανέβηκε 37 ολόκληρες θέσεις, φτάνοντας στο No 133 (από το 170 που ήταν το 2015, το 301 το 2014 και το 610 το 2013).
Αλλά αν και το επίθετο Σάκκαρη ενδεχομένως να μην σας θυμίσει κάτι, σίγουρα θα σας θυμίσει το όνομα της μητέρας της. Της Αγγελικής Κανελλοπούλου.
Η Μαρία ξεκίνησε το τένις από ένα «στραβοπάτημα» της στον υπαίθριο χώρο του Ομίλου Αντισφαίρισης Αθηνών, την έκανε να σκοντάψει, να κλάψει και να οδηγήσει τον παππού Κανελλόπουλο να τη βάλει σε ένα γήπεδο τένις, για να ηρεμήσει. Ετσι, το κλάμα της σταμάτησε, άρχισαν όμως τα γονίδια να ξυπνούν μέσα της! Και η περιπέτεια για την ίδια αλλά και την τενιστική οικογένεια ξεκινά, ξανά…
Στόχος πλέον της 20χρονης τενίστριας είναι να φτάσει πιο κοντά στις 100 κορυφαίες, για να περνάει χωρίς προκριματικά στα κυρίως ταμπλό.
Η ίδια έχει δηλώσει: «Η σχέση με τη μητέρα μου είναι ΤΕΛΕΙΑ, αν και πολλοί μπορεί να πιστεύουν πως δεν είναι, έχει πει η Μαρία σε παλαιότερη της συνέντευξη. Ποτέ δεν είδα ανταγωνιστικά τη μητέρα μου και ποτέ δεν ήταν ο στόχος που θα ήθελα να καταρρίψω.
Για εμένα είναι «η μανούλα μου» που με αγκαλιάζει με χαϊδεύει και με παρηγορεί. Με ακολουθεί όσο πρέπει και όσο χρειάζεται να βρίσκεται κοντά μου και σύγχρονως από πίσω μου».
«Ο παππούς μου πιστεύω πως ήταν είναι και θα είναι ο godfather του ελληνικού τένις, γιατί είναι από τους λίγους προπονητές στην Ελλάδα που έχει βγάλει τόσους πολλούς πρωταθλητές. Η σχέση μας, είναι μοναδική, αν και αυτός έχει πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις από εμένα από ό,τι είχε στην μαμά μου. Είναι μεγάλος γνώστης του αθλήματος».
Η Αγγελική Κανελλοπούλου δηλώνει υπερήφανη για την κόρη της: Εχει δουλέψει πολύ για να φτάσει στο επίπεδο που βρίσκεται και μαζί της κι εμείς, έχουμε κάνει θυσίες για να τη βοηθήσουμε.
Σε παλαιότερη συνέντευξη στην Espresso η κ. Κανελλοπούλου είχε πει ότι είχε πανικοβληθεί όταν η κόρη της ανακοίνωσε ότι ήθελε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το τένις.
«Οταν το παιδί μου μου ανακοίνωσε ότι θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με το τένις πανικοβλήθηκα. Δεν ήθελα, γιατί ήξερα όλη αυτή την αγωνία της διαδρομής μέχρι να φτάσεις στην αναγνώριση. Τη λυπάμαι κάποιες στιγμές, αλλά δεν τολμώ να της το πω. Αυτά που βιώνει τα έχω ζήσει και εγώ στην ηλικία της και γνωρίζω καλά τις δυσκολίες».
«Δεν είδα ποτέ την προσπάθεια της Μαρίας ως δική μου συνέχεια. Η εποχή μου δεν έχει σχέση με τη σημερινή» δηλώνει η περήφανη μαμά. Ωστόσο, σε παλαιότερη συνέντευξή της είχε ξεκαθαρίσει ότι «το πάθος για διάκριση δεν αλλάζει ποτέ. Εγώ ήμουν καλή στα χωμάτινα τερέν, η Μαρία είναι καλύτερη στην ταχύτητα και τη δύναμη. Εγώ κάποιες στιγμές απέφευγα την προπόνηση, το παιδί μου είναι πιστό, θα σηκωθεί το πρωί, θα τρέξει, προσέχει πάντα τη διατροφή της».
* Επιμέλεια του Νίκου Πελαντάκη, Unick events
Ο Νίκος Πελαντάκης είναι ο ιδρυτής και Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρίας Unick events, μέσα από την οποία διαχειρίζεται και προωθεί το Tennis Marathon™ Event σε όλο τον κόσμο.
Εργάζεται στον χώρο του τένις εδώ και δεκαπέντε χρόνια, σε ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων όπως διοργάνωση εκδηλώσεων, εκδόσεις, μάρκετινγκ, κάλυψη τενιστικών διοργανώσεων με την ιδιότητα του δημοσιογράφου και του φωτογράφου, προπονητική, διδασκαλία.
Το 2003 υπήρξε ο συνιδρυτής της εταιρίας Pelpan Group. Για τα επόμενα δέκα χρόνια εργάστηκε πάνω σε πολλά προγράμματα, τα περισσότερα από αυτά με επίκεντρο το τένις, με γνώμονα την έμπνευση, την καινοτομία και την πρωτοτυπία: Το 2004 «ανακάλυψε» και «εισήγαγε» το Beach Tennis στην Ελλάδα. Επίσης δημιούργησε το TennisWeekend, ένα πρότυπο σεμινάριο για ερασιτέχνες παίκτες, ενώ υπήρξε ο διοργανωτής της Athens Tennis Expo 2012, της πρώτης έκθεσης για το τένις στην Ελλάδα. Το 2011 εμπνεύστηκε το Tennis Marathon™ Event, το οποίο έχει ήδη καθιερώσει στην Ελλάδα.
Ο Νίκος, μέχρι σήμερα, έχει σχεδιάσει, προγραμματίσει και υλοποιήσει περί τις 100 επιτυχημένες εκδηλώσεις (τένις, beach tennis, κοινωνικές και προωθητικές εκδηλώσεις) ανά την Ελλάδα, με αξιοσημείωτες χορηγίες και σημαντικό αριθμό συμμετεχόντων.
Παράλληλα έχει σχεδιάσει, επιμεληθεί και εκδώσει έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά, οδηγούς και καταλόγους. Επί δέκα χρόνια υπήρξε ο εκδότης του Tennis Society, του μοναδικού ελληνικού περιοδικού για το τένις, όπως και της ομώνυμης ηλεκτρονικής έκδοσης.
Το 2013 ο Νίκος ίδρυσε την εταιρία Unick events, με σκοπό να διαδώσει μερικές από τις ιδέες και τις γνώσεις του σε όλο τον κόσμο, με αφετηρία το Tennis Marathon™ Event.
Ο Νίκος είναι πτυχιούχος του Τμήματος Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου Αθηνών, με ειδίκευση στην Αντισφαίριση, καθώς και στην Άσκηση, Ευρωστία και Υγεία. Έχει εργαστεί ως προπονητής και καθηγητής Φυσικής Αγωγής σε αρκετούς οργανισμούς, εταιρίες και Εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Υπήρξε προσκεκλημένος ομιλητής σε Σεμινάρια και Διαλέξεις. Είναι μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ενώσεων Εκδοτών Περιοδικών στην ΕΕ (FAEP).
Ο Νίκος έχει επίσης εργαστεί ως εθελοντής τόσο στους Ολυμπιακούς Αγώνες “Σύνδεΰ 2000”, όσο και στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Έχει επιπλέον συμμετάσχει εθελοντικά, ως αθλητής, στην εκδήλωση “Αναβίωση των Αρχαίων Ολυμπιακών”, στο στάδιο της Αρχαίας Ολυμπίας, το 1997. Το 2001 βραβεύτηκε από την Πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής “Αθήνα 2004” για τις υπηρεσίες του ως εθελοντής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000.
