Από τα τέλη του Φθινοπώρου είχε να δώσει κάποια συνέντευξη η Ελένη Βαΐτσου, πρωταγωνίστρια της δημοφιλούς σειράς του ANT1 «Μπρούσκο». Πρόσφατα, μίλησε στην εκπομπή DOT της Νάνσυ Ζαμπέτογλου και μεταξύ των άλλων αναφέρθηκε και στις φήμες που ακούγονται περί κακών σχέσεων ανάμεσα στους συμπρωταγωνιστές της στη σειρά:
Για τα δημοσιεύματα που θέλουν τον Αντρέα Γεωργίου και τον Αποστόλη Τότσικα τσακωμένους: «Δεν γνωρίζω καθόλου αν τα αγόρια είναι τσακωμένα. Στα γυρίσματα το κλίμα είναι πάρα πολύ καλό. Δέσαμε από την αρχή. Η χημεία μεταξύ ηθοποιών συνεργείου ήταν μαγική. Δεν υπήρχαν ανταγωνισμοί και τσακωμοί. Θα το έλεγα αν δεν περνούσαμε καλά».
Για τον «έρωτά» της με τον Αλέξη Γεωργούλη: «Είχα τη φωτογραφία του Αλέξη Γεωργούλη στο κρεβάτι μου. Γιατί έβλεπα τη σειρά και ήμουν στο σχολείο. Δεν έχω γνωρίσει τον Αλέξη Γεωργούλη. Υπάρχει περίπτωση να τον έχω δει σε κάποιο event από μακριά. Είχα και τον Leonardo DiCaprio και τον Αλβέρτη. Τότε έπαιρνα φανατικά το Παναθηναϊκό Τριφύλλι. Δεν ξέρω αν ήταν είδωλα, απλά μου άρεσε η φάτσα τους».
Για τη περίοδο που ένιωσε μοναξιά: «Οι γονείς μου ανησυχούν αν δεν τους πάρω τηλέφωνο μια μέρα. Μιλάμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο γιατί θέλουν να ξέρουν ότι είμαι καλά. Έχω νιώσει μοναξιά στην Κύπρο όχι επειδή μου λείπει η οικογένειά μου. Ευτυχώς, τους βλέπω αρκετά συχνά. Ένιωσα, όμως, μοναξιά στην Κύπρο γιατί δεν είχα κάποιον φίλο να μιλήσω. Μέχρι να προσαρμοστώ εκεί, να νιώσω οικειότητα και να κάνω νέους φίλους… Με τον Αντρέα Γεωργίου κάνουμε παρέα αλλά αν έχω κάποιο προσωπικό θέμα δεν θα τον πάρω τηλέφωνο να του το πω. Τόσο φίλη είμαι με την ΤζούληΤσόλκα».
Πώς νιώθει όμως που αυτός ο μεγάλος κύκλος, που αποτέλεσε την πρώτη της τηλεοπτική εμφάνιση, κλείνει; «Η σειρά τελειώνει οριστικά στις αρχές Ιουνίου. Νομίζω πως θα με πιάσει μια χαρμολύπη τον τελευταίο μήνα, όταν θα ξέρω ότι μετράμε αντίστροφα. Από τη μία, χαίρομαι που τελειώνει, γιατί μετά από τέσσερα χρόνια νιώθεις την ανάγκη να κάνεις καινούρια πράγματα και να νιώσεις ξανά δημιουργικός, και, από την άλλη, σκέφτομαι ότι θα αφήσω πίσω συνεργάτες και φίλους, κάτι που με θλίβει. Αλλά αυτή είναι η φύση της δουλειάς».
Η Ελένη μεγάλωσε στην επαρχία, σε ένα χωριό της Φθιώτιδας, και ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει Οικονομικά. Αναρωτιέμαι πώς ήταν τα παιδικά της χρόνια εκεί. «Είχα τέλεια παιδικά χρόνια. Νομίζω ότι τα παιδιά μεγαλώνουν πολύ καλύτερα στο χωριό από ό,τι σε πόλεις. Απόλυτη ελευθερία» λέει, ενώ παραδέχεται πως μετά τα 16 της ανυπομονούσε να έρθει στην Αθήνα, την πόλη όπου πάντα ονειρευόταν να ζήσει: «Είναι εκείνη η περίοδος που το χωριό σταματά να σου προσφέρει όσα σου πρόσφερε ως παιδί, μετά δεν έχεις επιλογές, ούτε τρόπους να διασκεδάσεις και είσαι και σε μια φάση που θέλεις να ανακαλύψεις πράγματα». Αν και έχει φύγει από το χωριό αρκετά χρόνια, μου εξηγεί πως ακόμα βιώνει το άγχος των γονιών της: «Μιλάμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο, παρόλο που λείπω από το σπίτι τόσα χρόνια. Αν δεν μιλήσουμε μία μέρα, θα ανησυχήσουν» προσθέτει, κάτι που φανερώνει πως οι δεσμοί με την οικογένειά της είναι ισχυροί.
Στη διάρκεια της κουβέντας μας, η Ελένη μιλάει ήρεμα και μου δίνει την εικόνα ενός πράου και ισορροπημένου ανθρώπου. Ήταν έτσι από παιδί; «Δεν υπήρξα ποτέ ατίθαση. Μου άρεσε το σχολείο και ήμουν πάντα καλή μαθήτρια. Επίσης, ήμουν εντελώς αγοροκόριτσο. Ήμουν όλη την ώρα με φόρμες και τα μαλλιά μου πιασμένα. Έπαιζα μπάλα με τα αγόρια. Δεν είχα περπατήσει σε τακούνια μέχρι τα 18 μου».
Η υποκριτική μπήκε στη ζωή της κάπως αναπάντεχα, αφού όπως αποκαλύπτει η ίδια ονειρευόταν τον εαυτό της ως «business woman». «Με φανταζόμουν με ταγέρ σε ένα γραφείο. Νόμιζα ότι θα μου άρεσε. Φυσικά μετέπειτα κατάλαβα ότι δεν θα το άντεχα. Έκανα την πρακτική μου πάνω στα Οικονομικά όταν πήρα το πτυχίο μου, έτσι ήρθα σε επαφή με αυτό το πιο corporate περιβάλλον. Τελικά νομίζω πως αν έκανα αυτό το επάγγελμα, θα ήμουν δυστυχισμένη». Την περίοδο που ήταν φοιτήτρια, μια φίλη τής πρότεινε να μπουν σε μια θεατρική ομάδα. Και κάπως έτσι ξεκίνησε ο έρωτάς της με το θέατρο: «Μπήκα στη θεατρική ομάδα για χόμπι, δεν το έκανα για να γίνω ηθοποιός.
Η στιγμή που συνειδητοποίησα όμως ότι δεν θέλω να κάθομαι σε ένα γραφείο και θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο πιο σοβαρά ήταν την περίοδο που ανεβάζαμε την παράσταση Πινόκιο. Ταυτόχρονα δούλευα σε γραφείο και κατάλαβα ότι μετρούσα τα λεπτά για να τελειώσω από τη δουλειά και να τρέξω στην πρόβα, όσο κουρασμένη και αν ήμουν. Μπορούσα να κάνω δέκα ώρες πρόβα και να κοιμηθώ ακόμα και στη σκηνή, αρκεί να βρίσκομαι στο θέατρο. Τότε συνειδητοποίησα ότι ανήκω εκεί. Ήμουν 25 χρόνων και πήγα σε δραματική σχολή».
Πώς αντιμετώπισαν οι γονείς της αυτή την αλλαγή καριέρας; «Έχω την εντύπωση πως το ήξεραν πάντα. Έβλεπαν πόσο που αρέσει το θέατρο όταν έρχονταν να με δουν σε παραστάσεις. Νομίζω πως το ήξεραν πριν από εμένα». Και ξαφνικά έρχεται στη ζωή της το Μπρούσκο. Η πρώτη τηλεοπτική πρόταση, που φυσικά την αποδέχτηκε αμέσως. «Το μόνο που φοβήθηκα ήταν η απότομη αλλαγή, γιατί την επόμενη κιόλας εβδομάδα έπρεπε να φύγω για την Kρήτη» (σ.σ. εκεί ξεκίνησαν τα γυρίσματα).
