Ναι! Κρίνουμε και κρινόμαστε! Εκθέτουμε δουλειά, απόψεις, υπογράφουμε θέματα και τάσεις κοινωνικές, δημόσια και προκλητικά. Φταίμε σε πολλά, σ άλλα όχι και σ όλα αναλαμβάνουμε ευθύνη. Σε εποχές δύσκολες! Με ανεργίες, απληρωσιές, αδικίες, υπέρ φορολογίες, ακρίβεια, αγώνα για επιβίωση! Και ναι, όπως όλοι όσοι εκτίθενται ακούμε, διαβάζουμε, δεχόμαστε κύματα αγάπης ανέλπιστης και σαν δώρο και προστασία και ευλογία. Παυσίλυπη αγάπη. Και δεχόμαστε και τεράστια κύματα, βουνά ολόκληρα αντιπάθεια, κριτικής όχι αιχμηρής αλλά σα σπάθα που ξεκοιλιάζει και ότι φοβόμαστε για τον εαυτό μας, ως ελαττώματα μας τρίβεται στην μούρη σαν μοίρα. Και συνεχίζουμε. Γιατί αυτή είναι η δουλειά μας. Την επιλέξαμε κάποτε. Άλλαξε με τα χρόνια. Και μας άλλαξε. Και εντελώς ιδιοτελώς είναι ένα μικρό, απάνεμο και χωρίς τρικυμιές νησάκι, στην άκρη της εβδομάδας.
Γράφει η Αλεξάνδρα ΤσόλκαΤα παιδιά στις κάμερες, στο φως και στον ήχο, στις κονσόλες του κοντρόλ. Ανθρωποι που ξέρουμε χρόνια, από νίκες και ήττες, από παρελθόν με κοινές αγωνίες και προσωπικούς θριάμβους. Η Νανά, έναν πιτσιρικά στην φορητή κάμερα της μέσης, τον ξέρει από μωρό που τον πήγαινε ο πατέρας του, επίσης συνάδελφος, στα πλατό. Όλο το χειμώνα τον ρωτάγαμε αν έφαγε και πως αν έκανε κρύο να βάλει τη ζακετούλα του. Ο Δημήτρης, που την κουβαλάει τώρα δεμένη πάνω του αυτή την κάμερα – θηρίο, ένα μαζί της, μας κορόιδευε, αν και πάντα αυτό κάνει και αφού πιαστούμε σε πειράγματα και κουβέντες όλοι, ο ίδιος αποχωρεί ήρεμος. Οι απέναντι. Οι δικοί μας.
Με τον Ιάσωνα μιλάμε πάντα πολιτικά. Συμφωνούμε συνήθως και όταν διαφωνούμε, με τουμπάρει με τον τρόπο του πάντα και υιοθετώ τις θέσεις του. Το ίδιο παθαίνουν και όλοι οι άλλοι. Χαμένο ταλέντο καθοδηγητή λέμε. Η Σμαράγδα στην κάμερα του Μένιου, είναι εκτός από πολύ όμορφη και παθιασμένη χορτοφάγος. Μια φορά σε ένα εξωτερικό είχε κάψει τα πόδια της απ τους προβολείς. Μοιραζόμαστε τσιγάρα –εγώ συνήθως δεν έχω!- προσέχει μη πιάσουμε φωτιά στα διαλείμματα, που πετάμε τις γόπες για να γυρίσουμε στο πλατό και κουνάει το κεφάλι της με τρυφερή απόγνωση σα νηπιαγωγούς στα βρέφη…
Η Μόνικα στον ήχο και στα τραγούδια. Από την Πάτρα. Ούτε θυμάμαι από πότε την ξέρω και είναι πάντα σαν έφηβη, σα να δουλεύει ανήλικο! Ο Ευαγγελάτος στο κοντρόλ, πάντα με μια καλή κουβέντα στα χείλη. Τα παιδιά που μας καλωδιώνουν για την επικοινωνία με κοντρόλ και ήχο. Μας γυρνάνε, μας αφήνουν, μας σηκώνουν, μας καθίζουν, σα να είμαστε πλειμομπίλ. Γελάμε με αστεία ερωτικού περιεχομένου για τις σχέσεις μας, που πια απ τα πολλά αγγίγματα είναι ερωτικός δεσμός. Ο Βαγγέλης ο φλορ μάντζερ, ανήκει επίσης στους νηπιαγωγούς των ατίθασων νηπίων, αλλά το έχει πάρει απόφαση και κάποιες φορές μας βαριέται. Και ο Γιώργος ο παραγωγός, το καλύτερο παιδί! Ενας τζέντλεμαν! Και η Έρση που έχει πολλά στο κεφάλι της και όλο τσακώνομαι μαζί της γιατί μάλλον δεν ταιριάζουν τα ζώδια μας, όπως αποφασίσαμε. Και οι μεγάλες αγάπες; Η Βάσω, που όλο τραγουδά.
Η Έφη, η αγαπημένη μου «Κοκκάλω», η Γιάννα, η επονομαζόμενη και «Σφοντίλω» που αν λείπει παθαίνω κατάθλιψη. Κυρίες και η χαρά της ζωής! Μακιγιάζ και μαλλιά. Μπαίνουμε ζόμπι, βγαίνουμε σουλουπωμένες και του κουτιού. Η Φαίη, με τα χρυσά χέρια στο στάιλινγκ. Αν δεν ήταν αυτή, εγώ και στη ζωή μου -την πολιτική!- θα γύρναγα φορώντας σεντόνια με τρύπα στη μέση, σε μια αναβίωση της αρχαϊκής χλαμύδας! Ότι βρίσκει για να ντύσει τόσους ανθρώπους η Φαίη είναι αποτέλεσμα έγνοιας, προσοχής και τρυφερότητας για τον καθένα ξεχωριστά. Μαζί της και η σουπερ σταρ Αλίκη, ή Alice in the Wanderland, γλυκύτατη και όμορφη σαν από σελίδες καταλόγου μόδας για σοφιστικέ καλλονές. Ζουν στο παράδεισο της ματαιοδοξίας μας, στην στραφταλιζέ Χώρα των –γυναικείων- θαυμάτων. Σωροί κουτιών με τακούνια, δαχτυλίδια και σκουλαρίκια, καφτάνια, παντελόνια, μπλούζες, φούστες, φόρμες, βραχιόλια, χάντρες, ασημιά, χρυσάφι χρώματα, ζώνες, όλων των λόγων τα χρωμάτων βραδινά μακριά φορέματα και απογευματινά και πρωινά, διότι «το μήκος δεν έχει ώρα, αλλά το τι σου πάει». «Όχι, πάλι μαύρο Αλεξάνδρα, μου χαλάς την παλέτα του πάνελ» και «όχι, αυτό! Μωβ φοράει η Νανά. Ούτε μπλε. Το βαλε η Νάνση! Τι να σου κάνω να έρχεσαι νωρίτερα και όχι τελευταία στιγμή»! Θα συμφωνήσω και την επόμενη φορά θα αργήσω κάνα δεκάλεπτο ακόμα γιατί θα κοιτάω τα γατάκια που να αναλαμβάνει και ταΐζει η Νανά στη γειτονιά, μαζί με τα παιδιά στην ασφάλεια. Η Νανά; Πόσες φορές την έχω ήδη αναφέρει;…
Η Νανά Παλαιτσάκη είναι από παλιά αθηναϊκή οικογένεια αξιωματικών και αγωνιστών στους πολέμους της χώρας. Δε γνώρισε τον πατέρα της. Κάτι φωτογραφίες του έχει να τον θυμάται και τα μάτια του που σε ίδια ουρανί απόχρωση την κοιτούν μέσα απ το χαρτί. Η Νανά των μεταπτυχιακών, των διδακτορικών, των γαλλικών και του πιάνου. Η Νανά των ειδήσεων και των διεθνών σχέσεων. Η Νανά η μάνα του Αλέξη, που σε κάθε αναφορά σε εκείνων λιώνει σα παγωτό Αύγουστο και μεσημέρο. Η Νανά των ανατροπών. Που δεν ξεπουλιέται. Και όταν σκύβει το κεφάλι είναι όχι από υποταγή η κούραση, αλλά από τρυφερότητα και συμπόνια. Αγαπά τα σκυλιά και τα γατιά και τα άλογα της που έχει στο βουνό έξω απ τη Λαμία. Ταΐζει, πάει σε γιατρούς, εμβολιάζει, αδεσποτακια, τσακώνεται στους δρόμους αν δει κάποιον να τα κακομεταχειρίζεται. Όχι τώρα που είναι της μόδας, αλλά πάντα, που είναι της ανθρωπιάς. Είναι φωνή και αφτιά για τους ανθρώπους της, κάθε ώρα της μέρας και της νύχτας. Είναι όπως στην τηλεόραση και δεν φορεί εκεί τον καλό της εαυτό, αλλά κάθε μέρα! Και θα έγραφα και άλλα, με περιμένει η Νάνση, πάντα ροζ κοριτσάκι, αν και μαμά πια, ευσυγκίνητη και τάχα αυστηρή, ως αυτόπροστασία όμως, γιατί αυτή, απ όλους τους ανθρώπους που ξέρω πιστεύει πως μέσα μας, όλοι μας, έχουμε το καλό και στο τέλος, ναι, θα νικήσει. Σε αρρώστιες και προβλήματα της το λες με τρόπο γιατί βάζει τα κλάματα και βρίσκεσαι να παρηγορείς και από πάνω. Για μπουζούκια και λαϊκά δεν της μιλάς γιατί δεν ξέρει τίποτα και σε κοιτάζει λες και της απευθύνεσαι διαλεκτό φαρσί. Αγαπά να χει ανοιχτό το παραμυθένιο της σπίτι στο βουνό με τα δέντρα και τα λουλούδια και να ταΐζει όλο τον κόσμο, μια άλλη Μαμπέτ, αυτή, με συνταγές που υλικά έχουν αγάπη και κάθε τι φρέσκο φυσικά, γιατί τα συντηρητικά και τα προμαγειρεμένα τα σιχαίνεται.
Η πριγκίπισα Μάρτζη. Δουλεύει πολύ, γραφεί στον Ελεύθερο Τύπο, κάνει θέματα στην εκπομπή και φτιάχνει και εξαιρετικά γλυκά! Και με μπουρνούζι να τη δεις, μοιάζει να φοράει ταγιέρ. «Ξαδέλφη της Κέιτ Μιντλετον» την αποκαλεί η Νανά. Δεν γκρινιάζει, δεν βαρυγκωμεί, δεν μουτρώνει. Περνάει τα πάνδεινα απ τον Καραμίτζα και εκείνη γελάει, πάντα! Δεν έχει social media. Δεν βωμολοχεί ποτέ! Δεν καπνίζει! Μια κυρία παλαιάς κοπής, με τρόπους και από σπίτι που της έμαθε να σέβεται τους άλλους και τον εαυτό της! Πιστέψτε με δε, πως στον αποφασισμένο κόσμο της τηλεόρασης, τέτοιο αξιακό σύστημα σπάνια συναντάς!
Ο Παντελής. Ο καλόβουλος, ο γελαστός, ο γεμάτος κατανόηση, που ενώ όλοι έχουμε όλα αυτά τα χρονιά ξεσπάσματα, εκείνος ποτέ! Παίζει να δουλεύει και 20 ώρες τη μέρα! Παίζει και τις 18 να μας δουλεύει όλους! Ωραίος και ζωηρούλης, πάντα κατά τύχη βρίσκεται στον κατόπιν της Σμαρίδας Καρύδη, που προφανώς είναι πολύ του γούστου του.
Φυσικά ο σουπερ σταρ Σωτήρης Καραμίτζας. Ο άνθρωπος φυσικό φαινόμενο. Με μια ατάκα έτοιμη για κάθε περίσταση. Που ευτυχώς και υπάρχουν τα αστεία του για εξορκισμό κάθε σκοτεινιάς! Με σβηστές τις κάμερες είναι πιο καταλυτικός από κάθε ένδειξη που αφήνει να φανεί στον αέρα. Αλλάζει φωνές, εμφανίσεις, κάνει μιμήσεις, νευριάζει, μιλάει στα τηλέφωνα, γελάει τόσο δυνατά που τον ακούνε μπορεί και εκτός Μελισσιών, στα άλλα προάστια. Αγαπημένο του αστείο; Να μας κτυπάει απότομα τη πόρτα στο καμαρίνι όταν ντυνόμαστε και να φωνάζει «Ανοίχτε, ανοίχτε! Από το Ηθών είμαστε». Παίζει να χει και 40 αδέλφια και 190 ανίψια και μια νεότατη μάνα! Κάποτε είχαν πάρει ένα αδέσποτο κουταβάκι απ το χωριό και το μεγάλωναν με αγάπη, ώσπου ο κτηνίατρος τους είπε πως είναι… λύκος! Ο λύκος της οικογενείας, έτρεμε τη μαμά όλων και άμα έπαιζε ειδήσεις αλύχταγε στους τίτλους!
Ο αρχοντικός, Ναξιώτης Μάνος Δημοτροκάλης, με την υψηλή αισθητική και την απολαυστική παρέα. Η Ντίνα η Καραμάνου, που δως της δρόμο και ρεπορτάζ και ελευθερία και είναι να τη χαζεύεις, αλλά σε γραφείο μη τη κλείσεις που την μαραζώνει. Η Ελπίδα, η αγαπημένη όλων, με την ευθυκρισία της πάντα. Ο κύριος Υφαντής, ο σκηνοθέτης της καρδιάς μας, που μαζί με την Σαμπάνη, την αρχισυντάκτρια στο κοντρόλ, φωνάζουν τόσο που τα ακουστικά είναι περιττά. Τους ακούμε και απ τον άλλον όροφο κανονικά! Απ όσους σκηνοθέτες έχω δουλέψει είναι ο πιο τρυφερός άνθρωπος, που μαζί με την Σαμπάνη της ιώβειου υπομονής σε επίπεδα εξόριστου, θιβετιανού βουδιστή μοναχού, μπορεί να αναλυθούν αγκαλιά σε κλάματα αν έχουμε θέμα που αφορά σε παιδί με προβλήματα!
Και ο Μένιος! Τρία χρόνια, κοντά, τώρα, δεν αθέτησε ούτε μια φορά το λόγο του, δεν παρεκτράπηκε, δεν είπε μια κουβέντα παραπάνω! Η συμπεριφορά του απέναντι μου ήταν τόσο επαγγελματικά άψογη που έμοιαζε εξωπραγματική. Με μια διάχυτη παιδικότητα, απ αυτές που διασώζονται με επίγνωση της πολυτιμότητάς τους, πιστεύει πως οι άνθρωποι αλλάζουν όταν το θέλουν, τα θαύματα γίνονται αν τα πιστεύεις και τα όνειρα πραγματοποιούνται αν τα κάνεις ξύπνιος. Με μεταδοτική αισιοδοξία σε πείθει πως δεν υπάρχουν όρια στο να γίνουν όλα πραγματικότητα. Έχει ακούσει πολλά! Έχει κριθεί πιο αυστηρά απ όλους. Ότι έχει κάνει, έγινε φανερά και δεν προσποιήθηκε τον αθώο, αλλά μόνο αυτός αναλαμβάνει δημοσίως ευθύνη σε ένα χώρο αγίων και οσιομαρτύρων, θαρρείς! Εργασιομανής, ακούραστος, με ελάχιστες ώρες ύπνου διαρκώς, ξεχνάει να φάει, να πιει νερό –πότε τον καφέ, όμως!- αλλά προλαβαίνει να πάρει τηλέφωνο να ρωτήσει τι έκανε το παιδί στις εξετάσεις, τι σου είπε ο γιατρός και αν αισθάνεσαι καλά μετά τη τελευταία εκπομπή που ζαλιζόσουν λιγάκι. Στα τυπικά μη τον περιμένεις! Κάτι Χριστούγεννα και Πάσχα και γιορτές ξεχνιέται. Στα ουσιαστικά όμως, κάνει σε αρκετούς διακεκριμένους της τηλεόρασης μαθήματα ανθρωπίνων σχέσεων και ουσιαστικής έννοιας…
… Τι σας νοιάζει ε; Τίποτα πιθανόν και έχετε δίκιο, όμως, να, σε δυο Σαββατοκύριακα τελειώνει κι αυτή η χρονιά. Και μέσα σε μια γενικευμένη στενοχώρια σαν καιρικό φαινόμενο συμπαντικό σχεδόν, ήδη, μου λείπουν οι άνθρωποι μιας εκπομπής που κρίθηκε πολύ, επικρίθηκε και κατακρίθηκε, σκόραρε στα νούμερα, άλλαξε το τηλεοπτικό τοπίο του Σαββατοκύριακου και αγαπήθηκε πολύ απ το κοινό. Και μόνο τα χαμογέλα της Αντας, της μικρής θαυμάστριας του Μένιου, που με την μαμά πίσω απ το καροτσάκι της είναι μια φίλη όλων μας, και την ευτυχία της να γιορτάζουμε τα γενέθλια της μαζί στο πλατό, σε ένα πάρτι έκπληξη για χάρη της, αρκεί για να ξεχαστεί κάθε οργισμένο τουίτ και κάθε δηλητηριώδης επίκριση. Αυτά για μια εκπομπή και μια δουλειά που για μια απ τις ελάχιστες φορές, αισθάνθηκα σαν οικογένεια. Ευχαριστώ…
