Με τον Πέτρο Τατσόπουλο, γνωριζόμαστε πολλά πολλά χρόνια πίσω, από μια νεότητα που φάνταζε αιώνια. Συναντηθήκαμε ξανά για μια συνέντευξη, με αφορμή την κυκλοφορία απ το «Μεταίχμιο» του βιβλίου του πολιτικών κειμένων, «Ήμουν και εγώ εκεί». Για να χωρέσω τα ποτάμια λέξεων του θα έπρεπε και εγώ να γράψω ένα βιβλίο για εκείνον, έστω σε μέγεθος νουβέλας. Ανάμεσα σ αλλά μου λέει πως δεν έκανε καμία εκστρατεία για να εκλέγει βουλευτής, αλλά βοηθήθηκε απ το face book. Πως τον καλούσαν σε εκπομπές μέχρι τότε ως «εκπρόσωπο του λαού», που συνήθως είναι για γέμισμα στο πάνελ, κάποιος συγγραφέας, κανένας ηθοποιός, ίσως ένας τραγουδιστής και αυτοί οι άνθρωποι είναι που δεν τους δίνουν καμία σημασία. Πως είπε στην Ρένα Δούρου πως σκέπτονταν να πολιτευτεί και εκείνη αν δεν τον συμπαθούσε θα μπορούσε να το χε θάψει, αλλά το είπε στον Αλέξη Τσίπρα και ήταν επιλογή του. Και «λάθος του» όπως είπε αργότερα.
Από την Αλεξάνδρα ΤσόλκαΛέμε πως έφυγε απ την πολιτική, πως βλέπει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και πως πράγματι πρέπει να φύγουν οι «ακροδεξιοί» απ τη Νέα Δημοκρατία και ο ίδιος να είναι πιο τολμηρός. Μου λέει πως με τον κύριο Βορίδη είχε πάει στο Αζαρμπαιτζάν ως παρατηρητές Ευρωπαίοι για τις εκλογές και «αυτή είναι ανθρωπιστική κρίση» του είχε πει εκείνος. «Η κρίση είναι ανάλογη του τι έχει ζήσει πριν και σε ποιο βιοτικό στάδιο εμφανίζεται» μου λέει σήμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξανά και πως θα συνεργαζόταν έλεγαν μόνο με το ΚΚΕ και τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να συνεργαστούν τελικά με τους ΑΝΕΛ. Μου λέει ιστορίες απ τις αμερικανικές εκλογές, ενώ τον κάνω έξαλλο μόλις πω την φράση «ρήξη με το σύστημα»! Είχα κάνει λόγο στο τηλέφωνο για μια ήπια συνέντευξη. Λες και μπορεί να είναι ήπιος ο παθιασμένος κύριος Πέτρος Τατσόπουλος, παρ όλα αυτά μου το χρέωσε, εξηγώντας μου το πώς ζούμε εποχές θριάμβου του Character assassination. «Eίναι εμπρηστικός»; τον ρωτάω… Και απαντά:
«Αυτή είναι πρώτη ήπια ερώτηση; Μου θυμίζεις, όταν γράφαμε, για τα 40 χρόνια, τότε, του «Μυθιστορήματος των Τεσσάρων», το «Παιχνίδι των Τεσσάρων».
Ήμασταν σε μια αντιστοιχία με τους συγγραφείς, μια μετενσάρκωση, υποτίθεται, ο Μουρσελάς ως Βενέζης, που ήταν πιο στοχαστικός, ο Σκούρτης ως Καραγάτσης, ο Σουρούνης ως Μυριβίλης, και εγώ ως ο Τερζάκης. Ξεκινάει λοιπόν ο Σουρούνης βάζοντας τις βάσεις, τα θεμέλια και συνεχίζει ο Σκούρτης με τρομοκρατικές ενέργειες, βόμβες να σκάνε, αφήνει τα πάντα σε ερείπια, για να ακολουθήσω εγώ ως η Ούνρα ανάμεσα στα χαλάσματα. «Ρε μαλάκα» του έλεγα, «πως το φαντάζεσαι; Σκότωσες όλους τους ήρωες»! Λοιπόν, σ αυτή την «ήπια» ερώτηση αν είμαι εμπρηστικός, φαίνεται πως άθελα μου, εκ του αποτελέσματος είμαι! Όμως δεν το κάνω από πρόθεση! Ξέρω! Είναι δύσκολο να πείσω τον άλλον, όπως κατάλαβα ύστερα απ το σκληρό μου μάθημα – πάθημα, που πήρα απ την πολιτική αυτά τα 4 χρόνια που βρέθηκα σ αυτήν, πως δεν παίζουν καμία σημασία οι δικές σου οι προθέσεις, ότι κι αν είναι ιδιοτελείς, αγαθές, καλές, πάντα θα σου αποφέρουν ότι οι άλλοι έχουν να σου προσδώσουν, ανάλογα με το αν σε συμπαθούν, σε αντιπαθούν. Έχουν το προκάτ κουτάκι να σε κλείσουν! Όλοι μας το χουμε! Κι εγώ το κάνω και εσύ το κάνεις.
Από κει και πέρα υπάρχουν και μια σειρά από δημοσιογραφικά κόλπα και ρητά, όπως το περιβόητο «μην αφήσεις πότε την αλήθεια να σου χαλάσει μια ιστορία», που εφαρμόζοντας τα συστηματικά μες στο χρόνο μπορείς να πάρεις και αποφλοιώσεις μια ενέργεια από τον λόγο, την στιγμή, το χρόνο που ειπώθηκε ή έγινε κάτι. Το βάζεις στο Youth Tube και το παίζεις για πάντα και ξανά και ξανά… Θυμάσαι μια ταινία το Νοτινγκ Χιλ, με την Ρόμπερτς και τον Χιου Γκραντ; Η σταρ, λοιπόν, τα χει φτιάξει με τον διανοούμενο, ταπεινό βιβλιοπώλη και είναι κλεισμένοι στο σπίτι του με ένα πλήθος δημοσιογράφων απ έξω και έχουν και έναν συγκάτοικο, ένα “ούγκανο” που ποζάρει με τα σώβρακα στους φωτογράφους και στα φλας έξω απ την πόρτα. Ήταν νομίζω στα 1999, στην αρχή του το Internet και δεν υπάρχουν τα social media. Η Τζούλια Ρόμπερτς τσαντίζεται. Εκείνος της λέει «εντάξει! Ότι έγινε, έγινε! Μην ανησυχείς! Θα περάσει. Είναι ένα σκάνδαλο θα έρθουν τα επόμενα και θα το πλακώσουν». «Κάνεις λάθος» του λέει εκείνη, «γιατί η εποχή είναι ηλεκτρονική και ζούμε σε έναν ενεστώτα διάρκειας, που με ένα «γκουγκλαρισμα», με το πάτημα ενός κουμπιού στον αιώνα τον άπαντα θα βγαίνουν πάντα αυτές οι φωτογραφίες μας». Όπως θα πατάς για πάντα «Βορίδης – τσεκούρι» και έχουν περάσει 200 χρόνια από τότε που κρατούσε το τσεκούρι. Είναι για πάντα ενεστώτας διαρκείας. Για πάντα ένας απόλυτος εφιάλτης»…
Αλλιώς είναι όμως, να μένει η πράξη που έγινε ανεξίτηλη και αλλιώς να παρερμηνεύεται η στιγμή και να κινητοποιείται ο όχλος. Εννοώ ότι όλα αυτά υπήρχαν και πριν από το διαδίκτυο και τα social media. Δεν είναι έτσι άραγε; «Ναι, αλλά τότε έμεναν στο καφενείο, ενώ τώρα έχει η διασπορά τους πολλαπλασιαστεί. Δηλαδή, εγώ μπορεί να έχω ξυπνήσει στην Καρδίτσα το πρωί και να ξύνω τα αρχίδια μου και να λέω «τι να γράψω; Ας γράψω πως η Τσόλκα έχει έξι δάχτυλα». Μέχρι το μεσημέρι, από εμένα τον απομονωμένο μπλοκερ που δεν με ξέρει κάνεις, μπορεί να χουν πάρει αυτό που ανέβασα, να το χουν ξεπλύθει, να έχει φτάσει στο Σινσινάτι και η Τσόλκα να βγαίνει στον Φουρθιώτη και να δείχνει τα δαχτυλάκια της και να λέει «πέντε έχω! Κοιτάχτε». Character assassination υπήρχε πάντα, φυσικά. Μες στο βιβλίο περιγραφώ εκείνο το φοβερό παράδειγμα με τον Λιντον Τζόνσον και τον Μπάρι Γκολντγουότερ, στις εκλογές του 1964. Ο Γκόλντγουότερ, καλός άνθρωπος, καθαρός, λίγο ξενέρωτος, στιλ Δουκάκης και «πολιτικώς ορθός». Ο Τζόνσον τώρα, Τεξανός, με το επιτελείο του και σκέφτεται με ποιο ψέμα, ποια κατηγορία, ποιο σχεδιασμό θα εκτελέσουν τον άλλον. Ούτε διαδίκτυα, ούτε social media. Λένε ιδέες δε του αρέσει καμία. Λέει «εγώ προτείνω να διαδώσουμε πως ο Γκολντγουότερ πηδάει αγελάδες»! Άναυδοι οι σύμβουλοι! «μα κύριε πρόεδρε» του λένε, «κανείς δε θα μας πιστέψει».
Είναι τόσο παράλογο σα να λες εδώ, ο Κουβέλης πηδάει αγελάδες! «Ναι, το ξέρω! Το ξέρω!» τους λέει ο Τζόνσον, «απλά θέλω να τον δω να βγαίνει να το διαψεύδει». Δηλαδή, το ψέμα πρέπει να είναι τόσο ισχυρό που να σε σοκάρει ακόμα και απ τον παραλογισμό του. Να βγαίνει να υπογράφει νομούς για την οικονομία ή την ασφάλιση ο άλλος και εσύ να τον φαντασιώνεσαι συνέχεια, με κατεβασμένο σώβρακο να πηγαίνει να γαμίσει μια αγελάδα. Δηλαδή 52 χρόνια αργότερα με το στριμιγκ διασύρεται και γίνεσαι υπόλογος ακόμα και διαψεύδοντας την φήμη, γιατί έχει περάσει στο υποσυνείδητο της κοινής γνώμης. Ξαφνικά είναι σα να μην έχεις γράψεις 18 βιβλία, να μην έχει βραβευτεί απ την Ακαδημία, αλλά να είσαι ο μαλάκας που είπε πως γάμησε την μισή Αθήνα. Η να είσαι ο μαλάκας που είπε τον Κολοκοτρώνη γκέι. Ας μην τον είπες πότε. Δεν έχει σημασία!»…
Τον καταλαβαίνω! Η πραγματικότητα όμως αποκαλύπτει! «Οι ιστορίες αυτές που μου συνέβηκαν, δε πήγαν σε δικαστήριο σου λέω, ώστε η κατάθεση να είναι ισοβαρής με την άλλη κατάθεση να ζυγίσει και να πει ποιος έχει δίκιο! Λειτουργείς με τους αστικούς μύθους που διαδίδονται για σένα! Κάποιοι μπορεί να διαδίδονται και δικαίως. Από κει και πέρα, όμως να είμαστε απλώς όμηροι όλοι της τελευταίας μας ατάκας, που την είπαμε ή δεν την είπαμε, ή που την είπαμε σε άλλο λόγο! Και να διαγράφεσαι! Η Κική Δημουλά να είναι «αυτή με το παγκάκι». Η Σωτη Τριαντάφυλλου να είναι αυτή που είπε το «άλφα» ή το «βήτα» για τους μουσουλμάνους. Ο Χωμενίδης ή ο Χειμωνάς να είναι οι οργανικοί διανοούμενοι που τους έχουν βάλει τη στάμπα, τους το χουν κολλήσει στο μέτωπο και δεν ασχολούνται με ό,τι κι αν λένε και αν κάνουν από κει και πέρα. Δηλαδή, πρώτα τους σκοτώνεις… μπαφ! και μετά δεν σε ενδιάφερε τίποτα για αυτούς. Στο κουτί τους! Λες, λοιπόν, ας πούμε την πραγματικότητα; Αυτό το είπε μια «άθεη, πουτάνα, φεμινίστρια, εβραία, μουσουλμάνα», δεν έχει σημασία ακόμα και αν έρχονται σε αντίφαση όλα αυτά! Δεν έχει σημασία… Αυτός ο ηλεκτρονικός όχλος, όπως τον ανέφερες εσύ πριν, δεν ξέρεις καν αν είναι υπαρκτός. Όταν εγώ παρουσίαζα το 1821 δεν είχα ιδέα αν απέναντι μου είχα την Τσόλκα ή αν οι «300 του Λεωνίδα» είναι οργάνωση να την λάβω υπόψιν μου σοβαρά, γιατί δεχόμουν συγκεκριμένες απειλές με ώρα, σημείο, εκδηλώσεις όπου πήγαινα και τις ανέφεραν και να ζω σε μια διαρκή αβεβαιότητα. Είναι ένα παιδί 15 χρονών που βαριέται και δεν έχει τι να κάνει, ή είναι η Χρυσή Αυγή που τότε ήταν άγνωστη; Είναι σοβαρή η απειλή η όχι»;
Ας πουμε πως καταλαβαίνω αυτό με τον Κολοκοτρώνη, αλλά αυτό με τη «μισή Αθήνα που πήδηξε» ήταν κατάφορα μια γελοίοτητα και παρερμηνεία αγελαία, πιστεύω εγώ. «Γελοία ήταν και τα δυο! Αλλά ο λόγος για τον οποίον είχαν ειπωθεί, το καθένα ήταν απόλυτα συνδεδεμένα. Η «μισή Αθήνα» και ο γκέι Κολοκοτρώνης ήταν ένα! Παράνοια και Ιονέσκο; Ναι! Αλλά ισχύει. Λοιπόν, ένας φίλος στο face book έγραψε ένα σχόλιο στο τοίχο μου, εντελώς χοντροκομμένα, για τη σειρά του 1821 στον ΣΚΑΪ. Προσπαθούσε να μην είναι εθνικιστική, η σειρά, εμείς Άγιοι και οι άλλοι χάλια, να μην είναι, δηλαδή θρησκοϊστορία» αλλά να εξετάσουμε πραγματικά, αν υπήρχε και που το Κρυφό σχολειό για παράδειγμα, αν έγινε η Αγία Λαύρα και άλλα. Με αυτή τη δουλειά του ΣΚΑΪ, λοιπόν, κάποιοι εξεγείρονταν. Μέσα σ αυτό το κλίμα, ο Αραπάκης για να πω και το όνομα του του ανθρώπου-τον ξέρεις νομίζω!- αρχίζει να μου γράφει για τον χαμό που γίνονταν και που να ειπωθεί, να μαθευτεί «για τον γκόμενο του Κολοκοτρώνη». Εντελώς άσχετα! Ολοφάνερα το βάζεις με λαμπιόνια να αναβοσβήνουν: Joke – Joke – Joke! Τέλος πάντων, αυτό αποδίδεται όχι μόνο σε μένα πως το είπα εγώ ο ίδιος, αλλά πως το είπα και στην εκπομπή!
Όπου δεν μπαίνει κανείς στον κόπο να δει την εκπομπή! Ξεκούδουνα, δηλαδή, εκεί που έκανα εκπομπή για την Τριπολιτσά, είπα και για τον «γκόμενο του Κολοκοτρώνη»! Και διαδίδεται αυτό το πράμα. Και κυρίως διαδίδεται απ την Χρυσή Αυγή που ήταν άγνωστοι αυτοί οι λεβέντες εκείνον τον καιρό, αλλά μαζεύονταν κάθε Τρίτη που παιζόταν η εκπομπή έξω απ τον ΣΚΑΪ και αν πατήσεις τα βίντεο, τώρα, έχουν πολύ γέλιο. Είναι σαν να βλέπεις την άγνωστη περίοδο πολύ γνωστών ανθρώπων, όπως ο νεαρός Παναγιώταρος ή ο Κασσιδιάρης οι όποιοι μιλάνε πολύ φανατικά τύπου «ανένταχτοι πατριώτες» και είναι Χρυσαυγές όλοι. Αλλά τότε ποιος γαμούσε την Χρυσή Αυγή; Ήταν ένα ταξί άνθρωποι και ούτε καν και κλείνανε μόλις ένα ρεύμα, εκεί μπροστά, απ τον ΣΚΑΙ και έκαναν λίγη φασαρία και πέταγαν αβγά! Οι άσχετοι νόμιζαν πως είμαστε μέσα την ώρα προβολής της εκπομπής! Αυτό το κλίμα, λοιπόν, το τσιμπάνε οι ακροδεξιές εφημερίδες, δέκα μέρες μετά και το παρουσιάζουν ως «να οι εθνομηδενιστές λένε και τον Κολοκοτρώνη γκέι!». Ναι άλλα γιατί τον λένε γκέι; Κάτι έπρεπε να βρουν να δικαιολογήσουν κάτι τέτοιο. «Γιατί είναι τόσο αδίστακτοι που λένε ψέματα και λένε για την Αγία Λαύρα πως δεν έγινε και για το Κρυφό Σχολειό πως δεν υπήρξε, άρα λένε και τον Κολοκοτρώνη γκέι!». Τα μικρά Χρυσαυγιτόπουλα, όμως, φαίνεται επιμένανε στο γιατί. «Μα γιατί είναι και αυτός γκέι και διαδίδει τον γκεϊσμό στα πέρατα της γης! Οι γκέι αυτό κάνουν»! Με παίζει, λοιπόν, έτσι μπάλα η Χρυσή Αυγή για δυο χρόνια μ αυτό».
Και πως αυτό συνδέεται όλο αυτό με την ατάκα περί του ότι έχει πάει ο Πέτρος Τατσόπουλος με τη μισή Αθήνα; «Μετά από δύο χρόνια απ όλο αυτό, μου στέλνει ο Τράγκας απ το Crash έναν δημοσιογράφο, πολύ χαμηλών τόνων τύπο και αρχίζω και του μιλώ για την Χρυσή Αυγή. Παριστάνουν τους χριστιανούς ενώ είναι παγανιστές και σατανιστές και παριστάνουν τους οικογενειάρχες και δεν έχω καμία όρεξη να συρθώ στο να παρουσιάζω την ζωή μου στημένη σε φωτογραφίες, «να με το παιδί μου απ τον πρώτο γάμο και ιδού με το παιδί μου από τον δεύτερο γάμο» και «να, η πρώτη μου σύζυγος και να η νυν». Δεν θέλω να το κάνω ρε παιδί μου και είναι τρελό αυτό. Και γιατί να το κάνω; Για την παρανοϊκή φήμη πως «είπα τον Κολοκοτρώνη γκέι διότι είμαι γκέι»; Ας λένε και ας το λένε, ενώ στο κάτω κάτω «έχω πάει και με τη μισή Αθήνα». Το είπα ως τρελό! Και δεν αποδείκνυε και τίποτα, εδώ που τα λέμε. Θα μπορούσα να είμαι και γκέι και να έχω πάει και με τη μισή Αθήνα! Ηλιθίως το είπα! Και χωρίς να έχει τυπωθεί καν η συνέντευξη αυτό απομονώνεται και στέλνεται παντού. Σα να καθόμουν εγώ στο πολιτικό μου γραφείο και να έβγαλα έτσι στα καλά καθούμενα μια ανακοίνωση πως κάτω έχω πάει με τη μισή Αθήνα… Κόλαση… Ναι! Αλλά η κόλαση έχει κύκλους! Δεν τελειώνει αυτό, ποτέ! Από τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε, άρχισαν να με ρωτάνε «και εσένα τι σε πειράζει αν ήταν ο Κολοκοτρώνης γκέι;». Μα δεν ήταν! ΔΕΝ ΗΤΑΝ! Τι να κάνουμε τώρα δηλαδή όλοι μαζί; Βουτηγμένοι στην παράνοια; Άλλο τώρα! Βγήκα σεξιστής! Πρόβλημα πάλι! Βρε Ανοησία; Βρε σοβαρή δήλωση; Βρε λαϊκή έκφραση; Ως και με μαθηματικό τρόπο να καθίσουμε κάτω και να μετρήσουμε και να λύσουμε εξισώσεις πως γίνεται να έχω πάει με ενάμισι εκατομμύριο Αθηναίες, με σοβαρό τρόπο, με καλούσαν τα μέσα! Καλά, ούτε με τη ταχύτητα του φωτός! Ούτε ο Άγιος Βασίλης να πηγαίνει τα δώρα, θα έβγαινε…»…
Αραγε, όλα αυτά θα είχαν συμβεί όλο αυτό αν δεν ασχολιόσταν με την πολιτική και τον ΣΥΡΙΖΑ ; «Καθημερινά οι άνθρωποι λένε χοντράδες και κάνεις δεν ασχολείται. Ήταν η περίοδος τέλη Νοέμβριου του 2010 και θα παίρναμε τη πρώτη δόση και υπήρχε τρομερή ένταση. Αυτό όλο το πράμα είχε μια ελαφρότητα και για αυτό πήρε τόσο μεγάλη και ηλίθια διάσταση. Και σήμερα, ακόμα, το 2016 οποιοδήποτε στο δρόμο μπορεί να κάτσει να μου την πει και να το θεωρήσει και φοβερή εξυπνάδα! Για αυτό και σου πα για τον Βοριδη. Τα νιάτα τα του ακροδεξιά είναι γνωστά, αλλά το περιστατικό συνέβηκε πριν από 30 χρόνια. Συνεχίζουν όμως τον ενεστώτα διάρκειας. Βλέπει το τσεκούρι κάθε μέρα μπροστά του. Τον άλλον τον λένε Μπουμπούκο, διότι μια φορά η γυναίκα του είχε την αφέλεια να τον πει δημοσίως Μπουμπούκο. Και του το κοπανάμε συνέχεια και για πάντα. Και ξανά και ξανά και ξανά»…
Επιμένω και τον ρωτώ πως δεν είναι άλλη, όμως, η ευαισθησία του λογοτέχνη, με την έννοια της αντίληψης των πάντων, της μοναχικότητας, του κόστους που είναι σύμφυτο με την συγγραφή και του «κλείνομαι σε ένα δωμάτιο να γράψω τη ζωή, ενώ έξω τη ζουν» και άλλο το ότι οι κύριοι Βορίδης και Γεωργιάδης λόγω της επαγγελματικής δραστηριότητας στη πολιτική, δε πολυταράζονται; «Επειδή τους γνωρίζω και στο κάτω κάτω, έχω συζητήσει μαζί τους σου λέω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να το καταπιεί. Ο πιο cool! Ο Αβραμόπουλος που υποτίθεται δεν τον αγγίζει τίποτα. Παρ όλα αυτά τον ενοχλεί τρομακτικά να γυρίσεις να του το πεις, «εσένα δε σ αγγίζει τίποτα». Όλους τους αγγίζουν. Σαφώς γαϊδουροποιούνται με το πέρασμα του χρόνου. Είναι ένα είδος επαγγελματικής αυτοπροστασίας. Ξέρεις; Η πνευματική οκνηρία του στερεότυπου για τους ανθρώπους με ενοχλεί όμως! Διευκολύνει δε λέω αλλά είναι απαράδεκτη. Και ναι, είναι οξύμωρο αλλά ο συγγραφέας και πιο πολύ ο μυθιστηριογράφος αποτυπώνει την εποχή του, στρέφοντας ταυτόχρονα τα νότα στην εποχή του, όπως το λες, κλεισμένος σε ένα δωμάτιο! Και το χειρότερο της πολιτικής είναι πως ανοίγει απότομα το κάδρο …»…
