Καλύτερη επιβεβαίωση δεν υπάρχει από το κείμενο ενός εξαιρετικού συναδέλφου και στρατιωτικού συντάκτη πολλά χρόνια τώρα με πρωταγωνιστικό ρόλο στην εκπομπή των ΕΔ “Αρετή και Τόλμη” που κι αυτή την “έφαγε” το σκοτάδι.
Διαβάστε τι γράφει ο Γιάννης Σωτηρόπουλος:
Χθες μάζεψα και τα τελευταία μου πράγματα από το γραφείο. Υπέγραψα και εγώ, με βαριά καρδιά, όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοι στη λίστα των εργαζομένων που ξεκινούν επίσχεση εργασίας και έφυγα από την αίθουσα σύνταξης, χωρίς να γνωρίζω αν θα επιστρέψω ποτέ ξανά εκεί.
Αποχωρώντας από το δεύτερο σπίτι μου, όπως ήταν το MEGA, τα τελευταία δώδεκα χρόνια, είπα μέσα μου: “Δεν πάει άλλο, ως εδώ ήταν”, καθώς είμαστε τέσσερις και βαδίζουμε στους πέντε μήνες απλήρωτοι. Επιπλέον οι ζάπλουτοι ιδιοκτήτες του σταθμού, μέτοχοι – αμέτοχοι, έχουν αφήσει τον σταθμό να βουλιάζει καθημερινά και παραμένουν όλους αυτούς τους μήνες προκλητικά απόντες, κρυμμένοι στα μεγάλα σαλόνια και τα πολυτελή γραφεία τους. Εγώ προσωπικά αναγκάζομαι για δεύτερη φορά να προχωρήσω σε επίσχεση εργασίας.
Την πρώτη φορά ήταν πριν από 14 χρόνια, την άνοιξη του 2002, λίγους μήνες πριν βάλει λουκέτο το TEMPO. Αυτή τη φορά, όμως, φαίνεται πως πονάει περισσότερο αυτή η επίσχεση, διότι στο TEMPO είχα μόλις δύο χρόνια εργασίας ως ρεπόρτερ ειδήσεων, ενώ στο MEGA είχα αφιερώσει δώδεκα ολόκληρα χρόνια, ένα μεγάλο κομμάτι της επαγγελματικής μου ζωής.
Τι να πρωτοθυμηθώ στο ΜΕGA; Σεισμούς, φωτιές, πλημμύρες, πορείες, επεισόδια, εγκλήματα, δυστυχήματα, τραγωδίες, ανθρώπινες ιστορίες, προσφυγικό και άλλα πολλά. 2004-2016. Δώδεκα χρόνια ρεπορτάζ, πάντα στην πρώτη γραμμή των γεγονότων και της επικαιρότητας.
Οκτώ χρόνια στην πρωϊνή ενημερωτική εκπομπή ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΡΑ MEGA και τα τέσσερα τελευταία στο δελτίο ειδήσεων του MEGA. Χιλιάδες ρεπορτάζ στο πεζοδρόμιο (όχι από το γραφείο), εκατοντάδες ώρες ζωντανών συνδέσεων, δεκάδες αποστολές σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Πάντα πρόθυμος, χωρίς να περιμένω ανταμοιβή, καθώς για μένα η δημοσιογραφία ήταν και παραμένει τρόπος ζωής, όχι απλά ένα λειτούργημα ή ένα επάγγελμα καριέρας.
Ήμουν ακούραστος εργάτης – “πολυεργαλείο”, όπως συνήθιζαν να με αποκαλούν με χιούμορ κάποιοι συνάδελφοι μου, διότι έχω μάθει να μην έχω στεγανά στο ρεπορτάζ, να μπορώ να καλύψω τα πάντα, από τον άστεγο έως τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, με λίγα λόγια ό,τι περπατάει, ό,τι κολυμπάει και ό,τι πετάει. Έδωσα πολλές “μάχες”, σκληρές, άλλες τις κέρδισα, άλλες τις έχασα.
Έτρεξα, ίδρωσα, ξενύχτησα, απειλήθηκα, κινδύνευσα για να βγάλω την είδηση και το αποκλειστικό θέμα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το 2007, στις καταστροφικές πυρκαγιές της Ηλείας, όπου κινδυνεύσαμε να καούμε ζωντανοί για να μεταδώσουμε πρώτοι την είδηση ότι η φωτιά έκαψε τον ιερό τόπο της Αρχαίας Ολυμπίας, όταν λαμπάδιασε ο Κρόνειος Λόφος και οι φλόγες πέρασαν μέσα από το αρχαίο στάδιο και άγγιξαν το αρχαιολογικό μουσείο. Δύσκολα και επικίνδυνα ήταν για μένα τα χρόνια της κρίσης, αφού κάλυψα όλες σχεδόν τις πορείες, τις διαδηλώσεις και τα επεισόδια στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας. “Έφαγα” πολλά χημικά, δακρυγόνα και μολότοφ από τις διμοιρίες των ΜΑΤ που κυνηγούσαν τους ταραχοποιούς διαδηλωτές. Ήρθα πολλές φορές αντιμέτωπος με “αγανακτισμένους” πολίτες, που ξέσπασαν πάνω μου την οργή και την αγανάκτησή τους για την κατάσταση της χώρας, στην εποχή των μνημονίων.
Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω τον Δεκέμβριο του 2014, όταν δέχθηκα επίθεση από δύο αναρχικούς στην οδό Όθωνος στο Σύνταγμα, οι οποίοι πισώπλατα με χτύπησαν με μπουνιές και κλοτσιές, με έριξαν κάτω και πριν προλάβω να αντιδράσω είχαν εξαφανιστεί μέσα στο πλήθος.
Ούτε φυσικά μπορώ να λησμονήσω την επίθεση που μου έκαναν πέντε-έξι “νταμάρια” χρυσαυγίτες στο Νέο Ηράκλειο, τον Νοέμβριο του 2013, όταν μετά από ζωντανή σύνδεση με περικύκλωσαν με άγριες διαθέσεις για να με λιντσάρουν, επειδή ο Γιάννης Πρετεντέρης είχε πεί κάτι στον αέρα που τους είχε ενοχλήσει (φυσικά από την ασφάλεια που του παρείχε το στούντιο των ειδήσεων και χωρίς να τον ενδιαφέρει καθόλου αν εμείς που ήμασταν στο σημείο -δημοσιογράφοι και τεχνικοί- θα κινδυνεύσουμε).
Υπήρξαν όμως και ωραίες στιγμές στο ρεπορτάζ, που με κάνουν να ξεχνάω όλες αυτές τις δύσκολες και επικίνδυνες καταστάσεις που βίωσα. Στιγμές που με έκαναν υπερήφανο για την επιλογή μου να γίνω δημοσιογράφος. Για παράδειγμα μου έρχεται πρώτο στο μυαλό το ρεπορτάζ που είχα κάνει και έδωσα ελπίδα ζωής στην…Ελπίδα. Μια φτωχή, νεαρή μητέρα δύο ανήλικων παιδιών από το Μενίδι, ποντιακής καταγωγής, η οποία χρειαζόταν μεταμόσχευση ήπατος και οι γιατροί της έδιναν έξι μήνες ζωής! Θυμάμαι το ΙΚΑ δεν της κάλυπτε τα υπέρογκα έξοδα (300.000 ευρώ) για κάνει αυτή την αναγκαία για τη ζωή της μεταμόσχευση στην Αγγλία, διότι ο συμβατός δότης που είχε βρεθεί, ήταν ο εξάδελφός της και ήταν τρίτου βαθμού συγγενείας, ενώ άκουσον-άκουσον ο συγκεκριμένος ασφαλιστικός φορέας κάλυπτε τα έξοδα μόνο σε περιπτώσεις που οι συμβατοί δότες ήταν συγγενείς πρώτου βαθμού! Ανέδειξα το θέμα, ξεπεράσαμε τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, καταφέραμε ακόμα και ν΄αλλάξουμε το νόμο περί μεταμοσχεύσεων για να καλυφθεί η περίπτωση της και όσες παρόμοιες εμφανιστούν στο μέλλον.
Τελικά η Ελπίδα ταξίδεψε στην Αγγλία, έκανε μεταμόσχευση με επιτυχία, σώθηκε και από τότε ζεί μια φυσιολογική οικογενειακή ζωή. Αξέχαστη θα μου μείνει επίσης η συγκινητική περίπτωση του μικρού Αβραάμ Τσεκόλ, από την Αιθιοπία, ενός αγοριού τριών ετών που είχε εκ γενετής μια σπάνια λαρυγγοτραχειακή ανωμαλία και ανέπνεε μέσω βαλβίδας από το λαιμό. Η κατάσταση του παιδιού ήταν τραγική, αφού δεν μπορούσε να μιλήσει, ούτε να κλάψει! Η μητέρα του είχε φτάσει στην Ελλάδα περπατώντας από την Κωνσταντινούπολη, μέσω Έβρου. Γέννησε πρόωρα, εφτά μηνών, τον Αβραάμ στην Αθήνα. Αρχικά έμενε με το παιδί της, μόνη, σε ένα μικρό, γεμάτο υγρασία, υπόγειο στην Κυψέλη. Εκτός από τα σοβαρά προβλήματα υγείας του παιδιού της, είχε και να αντιμετωπίσει και τα προβλήματα παραμονής στην Ελλάδα, αφού δεν είχε χαρτιά. Με τη συμπαράσταση του Συλλόγου “Ελλήνων της Αιθιοπίας” και ιδιαίτερα της Λελέττας Σελασιέ, ανέδειξα το πρόβλημα του μικρού Αβραάμ, ο οποίος μαζί με τη μητέρα του πήραν ειδική άδεια για να ταξιδέψουν στο Λονδίνο για χειρουργική επέμβαση.
Το χειρουργείο πέτυχε και από τότε ο Αβραάμ άρχισε να μιλάει, να κλαίει, να γελάει και να χαίρεται, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου. Σήμερα όπως μαθαίνω ζεί μόνιμα με την μητέρα του στην Ολλανδία. Άλλη μια ανθρώπινη ιστορία που μου έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου είναι η περίπτωση της Ταξιαρχούλας. Μιας απελπισμένης μητέρας, η οποία επειδή ο άντρας της την είχε παρατήσει, μεγάλωνε μόνη της και αβοήθητη, τρία μικρά παιδιά και δεν είχε να τα ταΐσει. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να τα παρατήσει στο προαύλιο της εκκλησίας της Αγίας Ζώνης στην Κυψέλη και μετά να φύγει από το σπίτι. Λίγο πριν τη συλλάβουν οι αστυνομικοί, με τις κατηγορίες της εγκατάλειψης ανηλίκων και της έκθεσης σε κίνδυνο, ήρθε και με βρήκε την ώρα που έκανα ρεπορτάζ γι΄αυτήν στη γειτονιά της στη οδό Ηπείρου.
Μπροστά στην κάμερα μου είχε εξομολογηθεί πως έφτασε σε αυτό το σημείο, μου έλεγε θυμάμαι τάιζε επί μία εβδομάδα τα παιδιά της μακαρόνια, κάποια στιγμή τέλειωσαν κι αυτά, ήταν Αύγουστος, τα συσσίτια της Εκκλησίας σταματούν αυτόν τον μήνα και η ίδια δεν ήθελε να ζητήσει φαγητό από τους γείτονες, ούτε γνώριζε τότε για τις δομές του Δήμου Αθηναίων. Πείσαμε τον τότε υφυπουργό Υγείας Γιώργο Κωνσταντόπουλο και κατέθεσε υπέρ της στο δικαστήριο και έτσι οι δικαστές της έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία. Η Ταξιαρχούλα δεν προφυλακίστηκε, τηλεθεατές που συγκινήθηκαν από το δράμα της παραχώρησαν δωρεάν σπίτι και τροφή και από τότε μεγαλώνει φυσιολογικά τα παιδιά της.
Αυτές είναι μερικές μόνο από τις πιο δυνατές συναισθηματικές στιγμές που έζησα ως ρεπόρτερ στο MEGA. Δεν ξέρω τι θα απογίνει τελικά αυτό το μεγάλο κανάλι. Ένα όμως ξέρω καλά ότι στο MEGA όλοι μάθαμε πολλά και για μένα θα είναι πάντα ένα μεγάλο σχολείο. Ξέρω θα μου πείτε υπήρξαν και κάποιοι που έπαιζαν παιχνίδια, έπαιρναν ένα σκασμό λεφτά και γι΄αυτό το κανάλι έφτασε εκεί που έφτασε. Όμως θα σας παρακαλέσω να μην μας βάζατε όλους σε ένα τσουβάλι.
Άλλο ο εφοπλιστής, άλλο ο ναύτης. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Εγώ προσωπικά έχω ήσυχη τη συνείδησή μου ότι στο MEGA έκανα το καθήκον μου. Δεν έπαιξα παιχνίδια, δεν έβλαψα ποτέ κανέναν, αντιθέτως με τα ρεπορτάζ βοήθησα πολλούς. Κλείνοντας να σας πώ ότι συμφωνώ απόλυτα με το σύνθημα των συναδέλφων πως το “μαύρο” δεν έχει αποχρώσεις. Το μαύρο είναι μαύρο. Όπως διαφώνησα το 2013 με το “δεξί μαύρο”, που έριξε στην ΕΡΤ η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, έτσι εναντιώνομαι σφοδρά και στο “αριστερό μαύρο” που επιχειρείται να ρίξει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην – ελεύθερη εκπομπή – σε έξι πανελλαδικής εμβέλειας τηλεοπτικούς σταθμούς (MEGA, ALPHA, STAR, EPSILON, ART, TV ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ).
Όσο για τα 246 εκατομμύρια ευρώ που πανηγυρίζει η κυβέρνηση πως θα πάρει – σε βάθος τριετίας – εγώ να πώ μόνο πως όταν ευημερούν μόνο οι αριθμοί και δεν ευημερούν οι άνθρωποι, (αφού σίγουρα θα μείνουν στο δρόμο τουλάχιστον πάνω από 1.000-1500 οικογένειες – όχι απλά επαγγελματίες της τηλεόρασης – συν άλλοι τόσοι που ήταν εξωτερικοί συνεργάτες στα έξι αυτά κανάλια), αυτό σημαίνει πως η πολιτική που ασκείται κάθε άλλο παρά φιλεργατική και αριστερή μπορεί να θεωρηθεί…
ΥΓ. Στους συναδέλφους μου, δημοσιογράφους αλλά και τεχνικούς, όλων των καναλιών που απειλούνται με “μαύρο” να τους ευχηθώ κουράγιο, δύναμη για τα δύσκολα που έρχονται…
