«Το εθνικό θέατρο ήταν το σπίτι του Νίκου Κούρκουλου», ανέφερε συγκινημένη η Μαριάννα Λάτση στην τιμητική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε χθες βράδυ για τα δέκα χρόνια από το θάνατό του. Έχοντας στο πλευρό της τον γιο της Πάρι Κασιδόκωστα, η Μαριάννα Λάτση υποδέχτηκε τους διάσημους φίλους της σε μια βραδιά αφιερωμένη στον μεγάλο Έλληνα ηθοποιό. Το παρών στην εκδήλωση έδωσαν ο Άλκης Κούρκουλος, η Μαίρη Χρονοπούλου, ο Δημήτρης Κοντομηνάς με την συνοδό του, η Έλλη Στάη, η Ζωή Λάσκαρη με την Μαρία Ελένη Λυκουρέζου, ο Ηλίας Ψινάκης, η Ζωζώ Σαπουντζάκη και πολλοί ακόμη επώνυμοι από τον καλλιτεχνικό χώρο και την πολιτική.
«Πρέπει να ευχαριστήσω τον κύριο Λιβαθινό και όλους όσους δούλεψαν και μας παρουσίασαν ένα έργο σπουδαίο, συγκινητικό, σεμνό και μετρημένο. Ακριβός αυτό που ταίριαζε σε αυτόν τον άνθρωπο. Το εθνικό θέατρο ήταν το σπίτι του Νίκου Κούρκουλου. Ήταν το μέρος που ήθελε να είναι και που αγαπούσε πιο πολύ. Και αυτούς τους ανθρώπους που μίλησαν απόψε γι’ αυτόν, τους αγαπούσε πολύ», ανέφερε χαρακτηριστικά η Μαριάννα Λάτση.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Πριν από 2 χρόνια, η Μαριάννα είχε μιλήσει ξανά δημοσίως για τον αγαπημένο ηθοποιό στα εγκαίνια του Ογκολογικού Νοσοκομείου «Νίκος Κούρκουλος»:
«Δεν είναι εύκολη η σημερινή ημέρα για εμένα, παρότι μια βαθιά επιθυμία μου γίνεται πραγματικότητα, παρότι νοιώθω ιδιαίτερα ευτυχής που η δύναμη της συνεργασίας για μια ακόμη φορά έδειξε τον δρόμο της επιτυχίας και της ελπίδας, παρότι ολοκληρώσαμε μια όμορφη διαδρομή και παραδίδουμε σήμερα στην ελληνική κοινωνία ένα σύγχρονο Κέντρο Ημερήσιας Νοσηλείας για ογκολογικές παθήσεις.
Δεν είναι μια εύκολη ημέρα σήμερα για τα παιδιά του Νίκου, τον Άλκι και τη Μελίτα, την Εριέττα και τον Φίλιππο. Ξέρω ότι μας καταλαβαίνετε. Η μνήμη με αστραπιαία ταχύτητα περιδιαβαίνει μια ολόκληρη ζωή, αναβιώνει εικόνες, εκφράσεις, στάσεις, συμπεριφορές, σκέψεις και συναισθήματα. Είναι από εκείνες τις ημέρες που η έλλειψη της παρουσίας του γίνεται δυσβάσταχτα νοσταλγική παρότι η μορφή του πλανάται στο χώρο και στη σκέψη μας. Είναι όμως και από εκείνες τις ημέρες που ευχαριστώ το Θεό που μου προσέφερε τη δυνατότητα να ζήσω, όλες αυτές τις στιγμές, με έναν άνθρωπο σαν τον Νίκο Κούρκουλο και νομίζω πως κάπως έτσι θα σκέφτονται και τα παιδιά του.
Ο Νίκος έφυγε από τη ζωή πριν από 8 χρόνια, στις 30 Ιανουαρίου του 2007. Έζησε με τον καρκίνο για 6 χρόνια χωρίς μεμψιμοιρία. Συνειδητά δεν λέω ότι πολέμησε τον καρκίνο για 6 χρόνια, διότι τον αποδέχθηκε ως μέρος της ανθρώπινης φύσης, συμφιλιώθηκε με την ιδέα της αρρώστιας –«γιατί όχι και σε εμένα», έλεγε συχνά – γεγονός που του επέτρεψε να ζει, να εργάζεται και να ονειρεύεται ως το τέλος, ακόμη και στο τέλος. Σαν να υπήρχε αύριο, σαν τίποτα να μην σταματούσε. Υπό αυτή την έννοια νίκησε τον καρκίνο –κι ας ηττήθηκε από αυτόν, τελικά.
Η στάση του Νίκου απέναντι στον καρκίνο – που πολλές φορές οι άνθρωποι έχουμε την τάση να μην αναφέρουμε καν το όνομά του- με διαμόρφωσε, με δίδαξε και τελικώς με παρηγόρησε στην απώλειά του.
Έζησα έντονα, εκείνα τα 6 χρόνια στα νοσοκομεία, τις αγωνίες των ασθενών και των συντρόφων τους, τον πόνο, την προσευχή, την ελπίδα που γεννιέται, σβήνει και ξαναζωντανεύει, το ημίφως των θαλάμων αναμονής, τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών και νοσηλευτών αλλά και την ακαταλληλότητα και την ανεπάρκεια των υποδομών.
Όλα αυτά τα βίωσα βαθιά, και αφού ο ίδιος δεν το έβαλε ποτέ κάτω, θέλησα με την δωρεά αυτή, πράξη καθήκοντος, λύτρωσης και αλληλεγγύης θα την χαρακτήριζα εγώ, να συνδράμω όσο μπορώ στην προστασία και το σεβασμό της αξιοπρέπειας στη ζωή και στην ασθένεια. Η ονοματοδοσία του Κέντρου σε «Κέντρο Ημερήσιας Νοσηλείας Νίκος Κούρκουλος», που τόσο ευγενικά και γενναιόδωρα πρότεινε η ελληνική πολιτεία, δεν έχει ως στόχο να προβάλλει το όνομά του ούτε να προσθέσει κάτι στην υστεροφημία του. Ο Νίκος άλλωστε έχει την τύχη να ζει διαχρονικά ανάμεσά μας, μέσα από τις ταινίες του και το έργο του στο Εθνικό. Στόχο έχει να παραδειγματίσει και να αναδείξει τον τρόπο αντιμετώπισης της ασθένειας από έναν άνθρωπο που αγαπήθηκε και ταυτίστηκε με τη λεβεντιά όσο λίγοι Έλληνες.
Συνεπώς είναι η γενναιότητα, η υπομονή, η δύναμη για ζωή, η ελπίδα και η αξιοπρέπεια που προβάλλονται μέσα από την επιλογή του ονόματος του Κέντρου και όχι το ίδιο το πρόσωπο.
Νοιώθω ευλογημένη και τυχερή που μέσα από αυτή την πράξη ευθύνης και αγάπης μπορώ να συμβάλλω στην εθνική προσπάθεια για τη βελτίωση του εθνικού συστήματος υγείας. Το καθήκον αυτό, άλλωστε, μου το δίδαξε ο πατέρας μου, ο Γιάννης Λάτσης, που έχοντας δει τη ζωή και από τις δύο όψεις της, ανέκαθεν έκανε πράξη την κοινωνική προσφορά και την φροντίδα προς τον συνάνθρωπο με κάθε πρόσφορο τρόπο».
Τα λόγια της Μαριάννας Λάτση ήταν φορτισμένα. Μίλησε από ψυχής, αποκαλυπτικά για το συναίσθημά της. Μίλησε βαθιά για τις στιγμές που βίωσε μαζί με τον Νίκο Κούρκουλο στα Νοσοκομεία, τα έξι χρόνια που εκείνος πολεμούσε… και πολεμούσε.
