Μια αμερικανική σειρά κωμική, της σύντομης διάρκειας, που έχει αυτοτελή επεισόδια, αλλά πάντα κάτι τρέχει παράλληλα ως μεγαλύτερη εξέλιξη, όπως συμβαίνει στη ζωή, είναι και το Big Bang Theory, που λατρεύτηκε σε όλο τον πλανήτη και ειδικά από όλους εκείνους που βλέπουν τηλεόραση απ τον υπολογιστή τους και το Internet.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Το ιδιαίτερο αυτό είδος της αμερικανικής τηλεόρασης στη συγκεκριμένη σειρά αποκορύφωσε τις αρετές του, ξεπερνώντας κάθε αντίστοιχο απ το παρελθόν, ακόμα και τα θρυλικά «Φιλαράκια» του 20ου αιώνα. Οι χαρακτήρες είναι δυσλειτουργικοί, στα όρια του σπαρακτικού δράματος, ιδωμένοι από άλλοι οπτική. Τέσσερα «φυτά», «σπασικλάκια», με προβληματικές σχέσεις με τους γονείς τους και άλυτα συμπλέγματα, με τις εθνικές και θρησκευτικές καταβολές τους πιεστικές και παρούσες πάντα, σε πανεπιστημιακή καριέρα όλοι, με έναν συναισθηματικό ευνουχισμό στην ερωτική τους ζωή.
Η σχέση του εβραίου γιού με τη μάνα, του Χάουαρντ, που είναι σαρκοφαγικά στενή και αποκλείει συναισθηματικούς ή σεξουαλικούς σκέτο εισβολείς. Κι όμως η σειρά, βγάζει γέλιο σε επεισόδια που η μάνα καταπέφτει στο κρεβάτι και ο γιος υποφέρει για να την βοηθήσει, παρατώντας τα πάντα για να είναι δίπλα της και ταυτόχρονα δυσφορώντας για το ότι πρέπει να την ταΐσει, να την καθαρίσει, να την βοηθήσει με τις σωματικές ανάγκες. Η μάνα δεν φαίνεται ποτέ. Μόνο την φωνή της που ουρλιάζει ακούμε όλα τα χρόνια, δυνατή, τσιριχτή με ένα γρέζι υστερίας και αυταρχισμού. Εννοείται πως ο Εβραίος γιος μένει μαζί της, στο αιώνιο παιδικό του δωμάτιο και η σεξουαλική του ζωή βασίζεται σε πληρωμένο σεξ με γυναίκες που ίσα που τον ανέχονται, λαστιχένιες κούκλες και διαδικτυακές φαντασιώσεις.
Ένας Ινδός αστροφυσικό, εκμεταλλευτεί τους πάμπλουτους γονείς του στην Ινδία για υλικά οφέλη, ενώ υποκύπτει πάντα στη θρησκευτική και ταξική τους παράδοση, έχοντας ένα ψυχικό σύμπλεγμα που του δημιουργεί αφωνία όταν βλέπει γυναίκες κάθε ηλικίας αλλά και κάποιους άνδρες γοητευτικούς και ερωτικά διαθέσιμους, όπως ο ίδιος λέει.
Ο Λεόναρντ πάλι, τρυφερός, με επίγνωση της δυσλειτουργίας του, μέλος μιας οικογένειας σπουδαίων ακαδημαϊκών επιστημόνων, με μια μάνα παγκόσμια προσωπικότητα στην έρευνα, που τον παρατηρεί μόνο, αδυνατεί να τον αγκαλιάσει, δεν κατανοεί την συναισθηματική του στέρηση και εκτιμά μόνο τα επιτεύγματα του τα διανοητικά. Και συναισθηματική πολυπλοκότητα που εκφράζεται με εκκεντρικότητα, απογειώνεται στην ύπαρξη του Σέλτον. Τεξανός. Κατ βάθος κατά της Ένωσης με τους Βόρειους, ακόμα. Παιδί φαινόμενο, που τέλειωσε το Πανεπιστήμιο στα 13 και μάζευε διδακτορικούς τίτλους πριν την ενηλικίωση του. Με πνευματικό ελιτισμό και εγωισμό πως είναι ο καλύτερος νους όλων. Με λατρεία στη γιαγιά του. Με μάνα θρησκόληπτη που περιμένει την μεγάλη μέρα που ο Θεός θα ξαφνίσει παίρνοντας κοντά του, όλους τους πιστούς, αφήνοντας στη γη τους αμαρτωλούς. Δύσπιστη σε κάθε τι διαφορετικό, χωρίς να το θέλει. Καπάτσα και χειριστική στο γιο της, θεωρεί την ευφυΐα του, που είναι πάνω απ το μετρό, τιμωρία του Θεού προς αυτήν. Και μια γιαγιά που λατρεύει και τον αποκαλεί «φεγγαροπιττακι» της.
Ο Σελτον αδιαφορεί για ότι δε χορταίνει το νου. Η ματαιοδοξία του συνίσταται στο να είναι ο κορυφαίος στην Φυσική και τίποτα άλλο δεν χωράει εκεί. Ούτε οι γυναίκες. Ούτε το σεξ. Ούτε οι διαχύσεις και η έκφραση συναισθημάτων σε κανέναν, ποτέ, εκτός απ τη γιαγιά! Μανιακός με τη τάξη και την καθαριότητα, έχει επίγνωση πως δεν χωράει στον κόσμο και έτσι φτιάχνει δικό του, με αυστηρούς κανόνες. Η ιστορία μπαίνει σε κίνηση, όταν στο απέναντι διαμέρισμα καταφθάνει μια νόστιμη, συνηθισμένη κοπέλα, απ την αμερικανική ύπαιθρο, φιλική, απλή, με όνειρα για μεγάλη καριέρα στο Χόλυγουντ, που αποδεικνύονται μάταια και εκείνη δουλεύει κάθε βράδυ σερβιτόρα. Σχεδόν αμόρφωτη, επικοινωνεί πάντα σωματικά και επιδίδεται σε σχέσεις της μιας βραδιάς, με άνδρες που την εκμεταλλεύονται και την θεωρούν αναλώσιμη. Η κοπέλα αυτή γίνεται το επίκεντρο των τεσσάρων νοών, με τη ζωική της δύναμη και τα δικά της, εξωτικά σχεδόν για εκείνους, αδιέξοδα.
Το μπουλινγκ, η περιθωριοποίηση της γνώσης, η αποθέωση της εικόνας και ο χλευασμός της διαφορετικότητας, οι συναισθηματικές ανικανότητες, τα ψυχολογικά αδιέξοδα, η επιθετικότητα του κόσμου που ευνοεί την ομοιογένεια, οι ψυχρές μεγαλουπόλεις που φτιάχνουν γκέτο, η χειριστικότητα, η μοναξιά, οι φοβίες, οι καταναγκασμοί, ο καταναλωτισμός, το αμερικανικό όνειρο της επιτυχίας που γίνεται διώκτης μανιακός της καθημερινότητας, τα πιεστικά ωράρια, το πλαστικό χρήμα, η επιβολή της όμοιας ευτυχίας, τα στερεότυπα σε κοινωνία και σχέσεις και αισθητική, είναι πεδία που δύσκολα μπορεί κανείς να αστειευτεί, αλλά εδώ αυτό γίνεται.
Οι Αμερικανοί σεναριογράφοι πτωχαίνουν το κατορθωτό: να σε κάνουν να γελάς μέχρι δακρύων με τον εσωτερικό σπαραγμό ανθρώπων που σου μοιάζουν, ενώ ζουν σε επίπεδη διάσταση τηλεοπτική. Και αυτοί οι σεναριογράφοι κατορθώνουν να κάνουν τέχνη λοιπόν, μέσα απ το λαϊκό μέσο της τηλεόρασης, κάνοντας χιούμορ με τη θεωρία των χορδών, την Μαντάμ Κιουρί, τη μεγαλοφυΐα του Χόκινς, την αθηναϊκή δημοκρατία, τους μεγάλους φιλοσόφους και την γεωμετρία, με τον άνθρωπο να αναμετριέται με το σύμπαν, ενώ ο εχθρός είναι μέσα του, συναντώντας εδώ όλους τους μεγάλους θεατρικούς δραματουργούς του έθνους τους. Θα μπορούσε να δουλεύει στο σενάριο, δηλαδή ο Μάμετ!
Στο πρόσφατο κύκλο της σειράς όμως, οι χαρακτήρες οδηγούνται σε μια ωριμότητα ισοπέδωσης και ομοιομορφίας με όλους τους άλλους. Η αμερικανή επαρχιωτοπούλα γίνεται αρχηγός, σοφιστικέ σε εμφανίσεις και αντιλήψεις και πολύ επιτυχημένη οικονομικά σε ένα πεδίο πωλήσεων. Όλοι ζευγαρώνουν και κάνουν ζωές όπως οι πάντες γύρω τους. Μοιάζουν πια με όλους τους άλλους και η σειρά απλά καταγράφει αστείες, χλιαρές καταστάσεις. Ο Σελτον πια δε χωρά ανάμεσα τους. Και έτσι κάποια στιγμή τον βάζουν να ξαφνίζεται μπαίνοντας σε τρένο και ταξιδεύοντας σε σταθμούς χωρίς να καταβαίνει να τους δει.
Στην εξέλιξη του τελευταίου κύκλου, η σπαρακτική διαφορετικότητα του, έως και χλευάζεται απ το σενάριο, όπου τον ανέχονται οι φίλοι και εκείνος πια, καταβάλει μια τεραστία προσπάθεια να γίνει σαν αυτούς και να διασκεδάζει σε ένα βανάκι για στριπτίζ που οδηγεί στο Βέγκας, παρακαλώντας να τον πάρουν μαζί τους. Η σειρά που έκανε την διάφορα οδηγείται στο αδιέξοδο της, γιατί τελικά η τηλεόραση δεν ευνοεί με ένα σωτήριο τέλος το συμπέρασμα, αλλά αποδυναμώνει τους ήρωες της, λόγω της φύσης του μέσου!
Και αυτοί οι δυσλειτουργικοί χαρακτήρες, με τον ψυχισμό των ανθρώπων του 21ου αιώνα, αρχίζουν να μοιάζουν με τα Φιλαράκια, τη Μόνικα, τη Ρέιτσειλ, τη Φοίβη, τον Τζόελ, τον Ρος, το Τσάντλερ, που ψάχνουν, ευχάριστα κοινότυπα, τι θα φορέσουν και πως θα βγουν ραντεβού μεταξύ τους! Στη πλήξη της εικόνας που πνίγεται στα καπουτσίνο…
