Η Ιωάννα Μαρινοπούλου είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές γυναίκες στην Ελλάδα. Ήταν παντρεμένη με τον Πάνο Μαρινόπουλο και έχουν αποκτήσει δύο γιούς. Ο Πάνος Μαρινόπουλος με το προσωνύμιο «Πανάρας» υπήρξε ένας από τους πιο φημισμένους playboy στα νιάτα του. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τη διακόσμηση σκάφων πολυτελείας. Έχει κατακτήσει πολλά βραβεία και έχει συμμετάσχει σε boat shows. Τις τελευταίες ημέρες η οικογένεια της κ. Μαρινοπούλου έχει βρεθεί στο επίκεντρο της ειδησεογραφίας εξαιτίας της απόφασης να υπαχθεί η εταιρία Μαρινόπουλος στο πτωχευτικό δίκαιο. Μότο της είναι «Dream big and then dream bigger».
Πρόσφατα παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Γυναίκα της Καθημερινής και στη δημοσιογράφο Ιωάννα Αλεξάτου. To κείμενο έχει ως εξής:
Tην πρώτη φορά που συνάντησα την Ιωάννα Μαρινοπούλου, με αφορμή τότε το σχεδιασμό του Doubleshot, ενός σκάφους πρωτοποριακής αισθητικής, εκείνο που με κέρδισε – πέρα από την αμεσότητα και το πάθος της – ήταν το χάρισμα να φτιάχνει τους δικούς της κανόνες για να πετύχει ό,τι ονειρεύεται. Οι απανωτές διεθνείς διακρίσεις για το 36 μέτρων Doubleshot II που ακολούθησε, οι πολλαπλές δημοσιεύεις στο εξωτερικό και η θέση του κριτή στα World Superyacht Awards σίγουρα τη δικαιώνουν.
Έχοντας σχεδιάσει κατοικίες σε Μαϊάμι, Νέα Υόρκη, Παρίσι, Αθήνα, Χάμπτονς και Μύκονο, κι έχοντας ζήσει σε Ευρώπη και Αμερική για μεγάλα διαστήματα, η Ιωάννα Μαρινοπούλου διαθέτει τα χαρακτηριστικά ενός πολίτη του κόσμου: αποφασιστικότητα και ένστικτο που κάνουν τις δύσκολες αποφάσεις να μοιάζουν απλές. «Είμαστε αυτό που πιστεύουμε», μου λέει με άνεση. Αν είχε λευκό χαρτί, θα έγραφε ξανά αυτά που έζησε, ενώ ως «σπίτι της» ορίζει την οικογένειά της, αφού μπορεί να ζήσει σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, αρκεί να είναι μαζί της. «Τα παιδιά μου είναι ο σκοπός της ζωής μου».
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, όπως τουλάχιστον τα ξεχώρισα μέσα από μια τρίωρη απολαυστική συζήτηση.
«Το να δημιουργείς σπίτια σε διαφορετικές πόλεις του κόσμου είναι συναρπαστικό. Κάθε project είναι σαν μια ταινία. Βλέπεις τον τόπο, τα ρεύματα που επικρατούν, και καλείσαι να παντρέψεις τα στοιχεία που αγαπάς με αυτό που θα ενθουσιάσει τους ανθρώπους που ζουν εκεί. Βλέπεις πολλά διαφορετικά σπίτια, χρειάζεται να ζήσεις την ίδια την πόλη, να την ψάξεις, να συλλέξεις εικόνες και στοιχεία, να τα φιλτράρεις και να τα αποτυπώσεις με το δικό σου τρόπο.
Η συμμετρία και η χρωματική “μονοτονία” είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη δουλειά μου και που αντέχουν στο χρόνο, ενώ τα τελευταία χρόνια επηρεάστηκα πολύ από το αρ ντεκό τού Μαϊάμι. Στην τέχνη διαλέγω με προσωπικά κριτήρια, όχι ό,τι είναι της μόδας ή καλή επένδυση. “Στην τέχνη δεν υπάρχει πρέπει”, κρατώ πάντα την κουβέντα του Δάκη Ιωάννου, όταν ζήτησα τη συμβουλή του για έναν προσωπικό μου χώρο.
O σχεδιασμός μιας κατοικίας είναι πάντοτε ένα ενδιαφέρον και απαιτητικό project, ενώ ενός σκάφους, για μένα τουλάχιστον, κάτι που βγαίνει ενστικτωδώς. Το yachting έχει τα δικά του Όσκαρ.
Όταν ολοκλήρωσα το Doubleshot ΙΙ, ένα σκάφος στο οποίο παρενέβην δραστικά, αλλάζοντας εντελώς τις προδιαγραφές του μοντέλου, σχεδιάζοντας και το εξωτερικό πέρα από τα interiors, δέχτηκα ένα email ότι ήμουν υποψήφια για το βραβείο interior design στο Πορτοφίνο. Aκολούθησε το Boat International, που με πρότεινε ως φιναλίστ Newcomer Designer of the Υear και υποψήφια για το Interior Design Award Motor Yacht, στο Μόντε Κάρλο. Εκείνη τη βραδιά δέχτηκα και την πρόταση να συμμετάσχω στην ομάδα των κριτών για τα Showboats Design Awards of the World.
Δεν συνειδητοποίησα αρχικά τη σημασία της θέσης. Την πρώτη χρονιά έλαβα έναν τεράστιο φάκελο με τεχνικές προδιαγραφές που αφορούσαν διάφορα γιοτ, ανάμεσα από τα οποία έπρεπε να επιλέξω και να βαθμολογήσω τα καλύτερα. Σάστισα, γιατί δεν είμαι του “διαβάσματος” (γελάει). Αυτή η θέση είναι πλήρους απασχόλησης, κατά κάποιον τρόπο. Προϋποθέτει να ακολουθείς ρεγκάτες ανά τον κόσμο – Σαν Φρανσίσκο, Porto Cervo, Καραϊβική – να μελετάς την κατάταξη των σκαφών, την πλεύση, τα πανιά, το design τους…
Η ιδέα των φωτιστικών γεννήθηκε το Σεπτέμβριο. Στο Boat Show του Μόντε Κάρλο, όπου επισκέφτηκα τα υποψήφια για βράβευση γιοτ, διαπίστωσα ένα κενό στα επιτραπέζια φωτιστικά, ένα στοιχείο βασικό για την ατμόσφαιρα στο χώρο. Αυτή την εποχή ζούμε την τρέλα του μαρμάρου στο design, και ο τόπος μας προσφέρει εξαιρετική ποικιλία και ποιότητα. Δημιούργησα μια συλλογή από μαρμάρινα φωτιστικά στις διαστάσεις που θέλω, γιατί μου αρέσουν τα μεγάλα αντικείμενα. Φωτίζοντας το μάρμαρο εσωτερικά αναδεικνύονται τα νερά του, δίνεται ένταση και χαρακτήρας στο χώρο.
Ξεκίνησε ως μια συλλογή για σκάφη, αλλά βλέποντας την απήχησή τους την εξελίσσω για κατοικίες. Δουλεύοντας ένα ζωντανό υλικό σαν το μάρμαρο, το σχέδιο βγαίνει στην πορεία. Μου αρέσει κάθε φωτιστικό να είναι ξεχωριστό. Σχεδιάζοντας για παράδειγμα κάποια κομμάτια για έναν χώρο στο Παλμ Μπιτς χρησιμοποίησα τραβερτίνο, ένα υλικό που υπάρχει σε αφθονία στον τόπο. Η φύση του – δεν μπορεί να σκαφτεί ώστε να βγάζει φως – με οδήγησε στο να γίνει μασίφ. Κάθε φωτιστικό φτιάχνεται στο χέρι από εξαιρετικούς Έλληνες τεχνίτες, δεξιοτέχνες που πλέον μετράς στα δάχτυλα του ενός χεριού, και που με την κρίση τείνουν να εξαφανιστούν.
Έχει σημασία να ασκείς το επάγγελμά σου από αγάπη, με έμφαση στη δημιουργία, αντί μόνο στην οικονομική απόδοση. Γι’ αυτό απέφυγα να συνδεθώ με καταστήματα, οίκους επίπλων ή υφασμάτων. Καταλήγεις να εγκλωβίζεσαι. Εξού και βλέπουμε πολλά πανομοιότυπα σπίτια. Δέχομαι ότι κάθε designer έχει το δικό του στυλ, αλλά μου αρέσει να είμαι χαμαιλέων, να μπαίνω στην ψυχολογία του πελάτη και να φτιάχνουμε μαζί αυτό που θέλει.
Φύγαμε από την Ελλάδα πριν 4 χρόνια. Η απόφαση πάρθηκε για ιατρικούς λόγους, αλλά παρατείναμε τη διαμονή μας γιατί μας ταίριαξε ο τρόπος ζωής. Για μας ήταν μια μοναδική εμπειρία και για τα παιδιά, που τότε ήταν 12 και 10 ετών, ένα πρόωρο “πανεπιστήμιο”. Προσαρμόζομαι εύκολα σε κάτι που έχω πάρει απόφαση. Απαιτεί οργάνωση το να μετοικείς στο εξωτερικό με παιδιά και είναι σημαντικό ότι στις ηλικίες αυτές εντάσσονται εύκολα, αρκεί οι γονείς να είναι ευτυχείς και σίγουροι με την απόφασή τους, ώστε και εκείνα να αισθάνονται ασφάλεια.
Για μένα έχει νόημα να ζεις μια πόλη ως πολίτης της, να αφουγκράζεσαι τη νοοτροπία, την καθημερινότητα, τις ανησυχίες, το χιούμορ των ανθρώπων που ζουν εκεί. Το σπίτι σε βοηθάει να ζεις την καθημερινότητα ως ντόπιος.
Στο Μαϊάμι υπάρχει καθαριότητα στους δρόμους που δεν τη συναντάς εύκολα σε πόλεις. Μεγάλη υποδομή και σεβασμός παντού για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Δεν ξεχωρίζουν εστιατόρια για μικρούς και μεγάλους, τα παιδιά είναι ευπρόσδεκτα παντού. Οι άνθρωποι είναι φιλικοί, ανοιχτοί, ως επί το πλείστον, με μια αφέλεια θα έλεγα και με έναν καλό λόγο πάντα να σου πουν. Πολλοί λένε ότι είναι προσποιητό, για μένα η προσπάθεια μετράει. Μου άρεσε που σηκωνόμουν στις 6:30 το πρωί και κοιμόμουν στις 11, που η κράτηση στο εστιατόριο ήταν στις 7 το απόγευμα. Στην Ελλάδα είναι ανέφικτο ένα τέτοιο πρόγραμμα – εάν πάω σε εστιατόριο στις 7, το πιθανότερο θα είναι κλειστό ή θα τρώω μόνη μου (γελάει). Οι διαφορές όμως είναι ωραίες…
Παράδεισος, το τέλειο μέρος, δεν υπάρχει. Σημασία έχει τι σου ταιριάζει. Ζώντας κάπου έχουμε την τάση να εστιάζουμε στα αρνητικά. Αναθεώρησα τις απόψεις μου μένοντας μακριά. Η Ελληνίδα μάνα δεν υπάρχει πουθενά, το δέσιμο της οικογένειας και οι αληθινές φιλίες είναι στο DNA του Έλληνα. Αυτά τα νοσταλγείς όταν απομακρύνεσαι για πολύ…».
Οι 7 top μη τουριστικές διευθύνσεις της
1 | LT Burger, Sag harbor, Χάμπτονς
2 | Tillies’s at Gurney’s Montauk, Χάμπτονς
3 | The Grill, Μαϊάμι
4 | Marea, Νέα Υόρκη
5 | Locanda Verde, Νέα Υόρκη
6 | Café Habana, Μαλιμπού, Καλιφόρνια
7 | Meat liquor, Λονδίνο
