Το γιγαντιαίο Πάνθεον, ετοιμάζεται να υποδεχτεί 1300 θεατές, που ανήμερα των Χριστουγέννων θέλουν να ζήσουν την θεατρική μαγεία του παραμυθιού, της φαντασμαγορίας, των ηρώων του Μπερναρ Σο. Εκείνων που αγαπούν, αλλάζουν, διεκδικούν, επαναστατούν, σκέφτονται, αστειεύονται, ερωτεύονται και επιβιώνουν όπως εμείς, αλλά σε μια άλλη εποχή, που ζωντανεύει σε πραγματικό χρόνο, από σώματα που πάσχουν.
Στις 25 Δεκεμβρίου, ανήμερα της μεγάλης γιορτής, οι άνθρωποι, το κοινό, που χωρίς αυτό τίποτα δεν υπάρχει, έρχονται με τα καλά τους! Είναι εδώ κάθε μέρα, στη παράσταση που σημάδεψε την θεατρική Αθήνα, αλλά απόψε λάμπουν! Και οι θεατές, μέρος μιας παράστασης που έχει βάλει τα καλά της στη μεγαλύτερη θεατρική σκηνή της χωράς, έρχονται με τα ωραία παλτό, τα κοστούμια και τα βελούδινα ταγιέρ!
Οι ευχές αντί για χαιρετισμούς, αναμεσά σε εργαζομένους και κοινό, κάνουν μια διαφορά όλο ζεστη, συνένοχής και συμμετοχής μεταξύ μας! Εδώ ο φίλος, ο Τάσος Θεοδωρόπουλος, απόψε, για να γιορτάσει αλλά και να θαυμάσει τη δουλειά του φίλου του, του Αλέξανδρου Ρήγα, που στις φλέβες του κυλάνε λέξεις συγγραφέων και εικόνες και όχι αίμα! Εδώ και η Τζίνα Βαρδινογιάννη με παιδιά, βαφτιστήρια, ανίψια για να δουν την εκπαίδευση της Ελίζας Ντουλιτλ, κάποτε στο Λονδίνο.
Δυο ώρες πριν και με το θέατρο γεμάτο, όπως συνήθως αλλά ακόμα περισσότερο σήμερα, από προπληρωμένα εισιτήρια, οι συντελεστές όλοι παγώνουν! Η Δήμητρα Ματσούκα, πρωταγωνίστρια σε έναν ρόλο οριακό για την ίδια, που κλέβει καρδιές, έχει 40 πυρετό, που δεν κατεβαίνει, βραχνή φωνή και μετρά βίας μπορεί να σταθεί! Να βρεθεί γιατρός ανήμερα των Χριστουγέννων, φάρμακα, λύση και να είναι και καλά η γυναίκα, η οποία έχει ήδη μπει σε ταξί και έρχεται στο θέατρο. Η παράσταση πρέπει να γίνει. Το θέαμα να συνεχιστεί. Το κοινό να ευχαριστηθεί! Η κατακόκκινη αυλαία να ανοιγοκλείσει πολλές φορές από τα χειροκροτήματα. Οι θεατές να γοητευτούν. Οι ηθοποιοί να υποκλιθούν! Το θέατρο, πάνω από όλους, θεϊκής αυτόνομης υπόστασης πια, να υπάρξει!
Με λίγα λεπτά καθυστέρησης και η Δήμητρα – Ελίζα, είναι σκηνή χωρίς να υποψιαστούν οι θεατές πως δεν δίνει το καλύτερο της εαυτό. Τρυφερή! Κρυστάλλινη! Αθώα και αγωνίστρια! Ερωτευμένη και θλιμμένη! Συνειδητοποιημένη! Μια ωραία κυρία, που δίνει μια από τις πλέον εσωτερικές και δυνατές ερμηνείες της! Στο τέλος, υπόκλιση! Όλη η λάμψη σα να μαζεύεται προς τα μέσα της! Στο καμαρίνι της είναι εξωθούμενη, σχεδόν χωρίς πνοή, αλλά τόσο ευτυχισμένη!
«Ήταν καλά ε; Ήταν καλά ε;» ρωτάει με τα ματιά της να φλέγονται από τον πυρετό, που υποχώρησε και σεβάστηκε το ίδιο θέατρο, όσο οι πράξεις τους διαρκούσαν. Θεατρίνα! Πάνω απ όλα το έργο! Γιατί τελικά, οι ηθοποιοί, όχι, δε παίζουν με τα κορμιά τους! Αυτά αφήνονται να έχουν πυρετό, προβλήματα, ασθένειες! Με τη ψυχή τους, όμως, που αυτή γυμνώνεται και παίζει εκεί πάνω, δεν κινδυνεύουν από καμία νόσο! Αυτή σηκώνει τους δικούς της επιλεκτικούς και ένθεους πυρετούς. Θερμό χειροκρότημα στη Δήμητρα Ματσούκα, λοιπόν, από τους χιλιάδες θεατές της τέχνης της…
