Την γνωρίσαμε σε ηλικία μόλις 15 ετών και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο, καθώς το 2000 μαζί με τις συναθλήτριές της, έκανε την Ελλάδα υπερήφανη ανεβαίνοντας στο τρίτο σκαλί του βάθρου της ρυθμικής γυμναστικής του ανσάμπλ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϋ.
Συνέντευξη στην Mary-Ann
Η Κλέλια Πανταζή από τότε μεγάλωσε, έγινε ολόκληρη γυναίκα, ωρίμασε, αλλά αν την συναντήσεις από κοντά θα καταλάβεις πως η καρδιά της έχει παραμείνει όπως ενός μικρού παιδιού. Αγνή και ευαίσθητη. Θα την χαρακτήριζα σαν ένα πουλί, το οποίο δεν μπορεί να χάσει την ελευθερία του και να μπει σε καλούπια. Πάντα με ανοιχτά φτερά δεν εφησυχάζεται ποτέ. Της αρέσει να προσφέρει στους ανθρώπους και ιδιαίτερα στα παιδιά που έχουν ανάγκη και η αγκαλιά της είναι πάντα ανοιχτή για αυτά!
Είναι ξεχωριστή, φιλική με όλους και με το που σου μιλήσει δεν υπάρχει περίπτωση να μην την συμπαθήσεις και να σκεφτείτε ότι η γνωριμία μας διήρκησε 1-2 ώρες στην παρουσίαση ενός αγώνα ορεινού τρεξίματος που θα συμμετείχε πριν λίγους μήνες! Ωστόσο η Κλέλια ξαναμπήκε στις ζωές των Ελλήνων και στα σπίτια τους τη σεζόν 2013-14 χορεύοντας στο dancing with the stars 4, όπου ο κόσμος την έμαθε λίγο καλύτερα.
Γεννήθηκε στο Μαρούσι το 1985 και μεγάλωσε στην Καλλιθέα. Τα παιδικά της χρόνια τα θυμάται με νοσταλγία και αναπολεί ιδιαίτερα τα καλοκαίρια στη Μυτιλήνη, τόπο καταγωγής του πατέρα της. «Είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια», μας λέει «και πάντα ο ένας σεβόταν τον άλλον». Θαυμάζει τους γονείς της, οι οποίοι είναι και οι δύο γυμναστές. Είναι τα πρότυπά της και φυσικά ήταν εκείνοι που την μύησαν στον αθλητισμό.
Κ.Π.: «Από την κοιλιά της μαμάς μου ουσιαστικά άρχισα να παρακολουθώ το άθλημα της ρυθμικής, καθώς η μαμά μου είναι διεθνής κριτής στο άθλημα αυτό και μας έπαιρνε στα γήπεδα από πολύ μικρά. Ουσιαστικά ξεκίνησα με μπαλέτο στην ηλικία των 5 ετών και στην πορεία ασχολήθηκα με τη ρυθμική σε πιο μεγάλη ηλικία απ’ ότι είθισται.
Ήμουν 12 χρονών όταν κατέβηκα στον πρώτο μου αγώνα και ύστερα από το ενδιαφέρον που έδειξε η εθνική προπονήτρια η Ιρίνα Ιλίεβα, είπε στην μητέρα μου για εμένα και την αδερφή μου ότι έχουμε τα προσόντα γι’ αυτό το άθλημα και θα ήταν κρίμα να μην ασχοληθούμε».
Ε.: « Ήσουν καλή μαθήτρια στο σχολείο;»
Κ.Π.: «Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, σημαιοφόρος με αριστεία ώσπου μπήκε στη ζωή μου η ρυθμική γυμναστική. Έχω σπουδάσει και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας και Ενημέρωσης, δημοσιογραφία, ήταν ένα παιδικό μου όνειρο αυτό».
Ε.: «Πόσο κοντά είσαι με την αδερφή σου;»
Κ.Π.: Θαυμάζω πάρα πολύ την Άννυ. Είναι δυόμιση χρόνια μικρότερη και είναι και εκείνη ολυμπιονίκης στην ρυθμική γυμναστική στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα, οπότε έχουμε αρκετά κοινά βιώματα. Είμαστε πάρα πολύ κοντά.
Ε.: «Πως έφτασες στο σημείο να προπόνησέ για τους ολυμπιακούς αγώνες του Σίδνεϋ και εν τέλει να πας;»
Κ.Π.: «Έπειτα από διακρίσεις της ρυθμικής γυμναστικής σε πανελλήνια πρωταθλήματα, έγιναν τεστ για την εθνική ομάδα. Οι επιδόσεις μου ήταν άξιες για να την στελεχώσουν. Συμμετείχα πρώτα στην εθνική ομάδα νεανίδων στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1999, που πήραμε το χάλκινο μετάλλιο και στην ηλικία των 15 ετών έγινα μέλος της ομάδας των γυναικών που πήρε μέρος στους ολυμπιακούς αγώνες του Σίδνεϋ».
Ε.: «Τι δυσκολίες υπήρχαν; Ήσουν ένα μικρό κορίτσι με ατελείωτες ώρες προπόνησης»
Κ.Π.: «Η προετοιμασία ήταν πάρα πολύ δύσκολη, γιατί οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι τεράστιο κεφάλαιο, αλλά και τεράστια τιμή να εκπροσωπείς τη χώρα σου.
Οι πιο δύσκολες στιγμές ήταν όταν υπήρχαν τραυματισμοί. Δύο μήνες πριν τους Ολυμπιακούς του Σίδνεϋ είχα πάθει διάστρεμμα στο αριστερό μου πόδι, είχα κόψει δυο συνδέσμους, οπότε το πιο δύσκολο ήταν να επανενταχθώ στην ομάδα και να ξεπεράσω τον τραυματισμό. Το ιατρικό team που είχαμε τότε ο κύριος Καρβουνίδης και ο κύριος Λεβάκος και όλοι οι φυσικοθεραπευτές βοήθησαν πάρα πολύ να ξεπεραστεί αυτό το εμπόδιο, να μην χαθεί η προετοιμασία και να είμαι κανονικά μέλος της ομάδας των Ολυμπιακών Αγώνων».
Ε.: «Οι δικοί σου ήταν στο πλευρό σου, σε στήριζαν σε κάθε σου βήμα;»
Κ.Π.: «Οι γονείς μου και η αδερφή μου ήταν το στήριγμά μου σε αυτή τη πορεία. Με την μητέρα μου να φτιάχνει ταπεράκια για να έχω σωστή και υγιεινή διατροφή με τις τροφές που θα μπορούσαν να δώσουν ενέργεια στο σώμα μου, ο πατέρας ήταν δίπλα μου σε όλες τις μετακινήσεις και σε ότι άλλο χρειαζότανε. Ψυχολογικά δεν σταμάτησαν ποτέ να με στηρίζουν και ήταν δίπλα μου σε κάθε απόφασή μου και σε κάθε πρόβλημα που παρουσιαζόταν».
Ε.: «Πως ήταν όταν τελικά κατακτήσατε το χάλκινο μετάλλιο; Τι θυμάσαι να σας λένε και πόσο πιστεύεις άλλαξε η ζωή σου από αυτό;»
Κ.Π.: «Η κατάκτηση ενός ολυμπιακού μεταλλίου είναι όνειρο κάθε αθλητή. Όταν κατακτάς ένα μετάλλιο είσαι πραγματικά ευτυχισμένος, νιώθεις ότι χαλάλι όλες οι θυσίες, βασικά ξεχνάς τις θυσίες και τα προβλήματα που σου παρουσιάστηκαν στην πορεία και το μόνο που έχεις να θυμάσαι είναι οι καλές στιγμές, γιατί έχεις κατακτήσει το όνειρό σου. Βέβαια όλα αυτά τα εμπόδια είναι που κάνουν αυτό το μετάλλιο ακόμα πιο γλυκό και τη νίκη πιο σημαντική.
Παρόλο που κατακτήσαμε το χάλκινο μετάλλιο αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι τα μάτια όλων των Ελλήνων και αυτά που ακούγαμε να μας λένε “ότι στις καρδιές μας είστε χρυσές” και ότι “το λάθος που έγινε στο πρόγραμμα δεν είχε σημασία για κανέναν” γιατί φέραμε ακόμα ένα μετάλλιο στην Ελλάδα και τους κάναμε υπερήφανους. Αυτά είναι που κρατώ μέχρι σήμερα».
Ε.: «Σήμερα επαγγελματικά με τι ασχολείσαι;»
Κ.Π.: «Αφού ολοκλήρωσα την πορεία μου ως αθλήτρια, εδώ και πολλά χρόνια ασχολούμαι ενεργά με το άθλημα της ρυθμικής γυμναστικής από την άλλη πλευρά, από την πλευρά της τεχνικής συμβούλου στον Φιλαθλητικό Σύλλογο Καλλιθέας μαζί με την αδερφή μου Άννυ Πανταζή. Έχουμε το κομμάτι της επίβλεψης όλων των τμημάτων των ομαδικών και του αγωνιστικού. Στόχος μας είναι αναδεικνύουμε πρωταθλήτριες και οι αθλήτριές μας να στελεχώσουν και εκείνες την Εθνική ομάδα και να τις καμαρώσουμε και εκείνες σε μεγάλους διεθνείς αγώνες.
Επίσης είμαι πλωτάρχης, τιμώ το πολεμικό ναυτικό. Η πολιτεία τιμής ένεκεν λόγω του ολυμπιακού μεταλλίου μας έβαλε στις ένοπλες δυνάμεις και είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή που ανήκω εκεί».
Ε.: «Κάποια στιγμή έλαβες μέρος και στο dancing, πως πήρες τότε την απόφαση να το κάνεις;»
Κ.Π.: «Όταν μου ζήτησαν να συμμετέχω στο dancing with the stars ήταν μεγάλη μου χαρά γιατί το τηλεοπτικό αυτό show είχε φιλανθρωπικό χαρακτήρα και όλα τα έσοδα ήταν για το “make a wish”, οπότε ήταν τεράστια η χαρά μου να υλοποιήσω παιδικές ευχές»!
Ε.: «Ποια είναι η πιο ευχάριστη και η πιο δυσάρεστη εμπειρία ή γεγονός που σου έχει σημαδέψει τη ζωή;»
Κ.Π.: «Οι πιο ευχάριστες εμπειρίες μου ήταν όλα τα μετάλλια που έχω κατακτήσει, ιδιαίτερα το Ολυμπιακό μετάλλιο και το χρυσό στο παγκόσμιο της Νέας Ορλεάνης το 2002.
Και η πιο δυσάρεστη εμπειρία ήταν ο χαμός της αδελφικής μου φίλης και συναθλήτριάς μου Άννας Πολλάτου».
Ε.: «Έχεις κάποια τατουάζ πάνω σου, σημαίνουν κάτι ή απλά σ άρεσαν και τα χτύπησες;»
Κ.Π.: «Έχω 3 τατουάζ πάνω μου, το πρώτο γράφει Once Upon a Time (που σημαίνει μια φορά και έναν καιρό), ουσιαστικά σημαίνει όλες τις ιστορίες που έχω να αφηγηθώ για όσα έχω ζήσει στη ζωή μου, το δεύτερο τατουάζ είναι το όνομα της Άννας, που το έκανα αμέσως μετά το θάνατό της και το τρίτο μου τατουάζ είναι ένα κοριτσάκι που κρατάει μία κορδέλα και έχει το ίδιο ακριβώς και η αδερφή μου και συμβολίζει την αδερφή μου και όσα παιχνίδια κάναμε με τις κορδέλες και τη ρυθμική».
Ε.: Κατά καιρούς έχω δει φωτογραφίες με ζώα στο Instagram, ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κάποιο κατοικίδιο;»
Κ.Π.: «Έχω πάρα πολύ καλή σχέση με τα ζώα, είχα δύο σκυλάκια. Και λέω είχα γιατί το καλοκαίρι που μας πέρασε χάσαμε τον ένα μας σκύλο, πέθανε από γεράματα. Κάτι που μας στοίχησε πολύ, γιατί από την στιγμή που έχεις κατοικίδιο, το νιώθεις πραγματικά μέλος της οικογένειάς σου. Αυτή τη στιγμή έχουμε το άλλο μας σκυλάκι τον Ρομπέν, ένα σιχ τσου και υιοθετήσαμε από την γειτονιά και ένα γατάκι που βρήκαμε στον κήπο μας».
Ε.: «Τι άλλο σ αρέσει να κάνεις στον ελεύθερο σου χρόνο;»
Κ.Π.: «Επειδή τρέχω πάρα πολύ κατά τη διάρκεια της μέρας, τον ελεύθερο μου χρόνο μ’ αρέσει να κάθομαι σπίτι μου, να παρακολουθώ σειρές, αλλιώς μ’ αρέσει να πηγαίνω σινεμά ή έξω για φαγητό.
Επίσης μ’ αρέσει να διαβάζω βιβλία και μυθιστορήματα και έχω μια πλούσια συλλογή από βιβλία».
Ε.: «Θα ήθελες στο κοντινό μέλλον να έκανες τη δική σου οικογένεια, παιδιά κτλ, είναι στα μελλοντικά σου σχέδια;»
Κ.Π.: «Είναι στα όνειρά μου να αποκτήσω τη δική μου οικογένεια, μακάρι να με αξιώσει ο θεός να κάνω και εγώ παιδιά. Έχω μεγαλώσει με το πρότυπο της δεμένης οικογένειας και θα ήθελα να είμαι πάρα πολύ σίγουρη για αυτό μου το βήμα».
Ε.: «Πως θα χαρακτήριζες με 3 λέξεις τον εαυτό σου;»
Κ.Π.: «Νομίζω ότι δεν είμαι η πιο αρμόδια για να με χαρακτηρίσω τον εαυτό μου. Κάποια επίθετα θα έλεγα είναι πεισματάρα, με την καλή έννοια όμως αν βάλω κάτι στο μυαλό μου θα κάνω τα πάντα για να το υλοποιήσω. Ειλικρινής, δεν μ αρέσει καθόλου το ψέμα , αυθόρμητη που είναι και αυτό μέρος της ειλικρίνειας και με πολύ χιούμορ».
