Ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στο ταλέντο του Νίκου Αλιάγα στη φωτογραφία φιλοξενεί το ένθετο «Κ» της «Καθημερινής», θέμα που επιμελήθηκε ο Δημήτρης Ρηγόπουλος:
«Με τη φωτογραφία ασχολείται από μικρός. “Από 10 χρονών, και αν θέλεις το πιστεύεις, η αγωνία ήταν η ίδια, είναι η ιστορία με τον χρόνο, το πώς αιχμαλωτίζεις τον χρόνο”. Η αγάπη για το ασπρόμαυρο φιλμ γεννήθηκε εξίσου νωρίς, όταν ο έφηβος Νίκος Αλιάγας ανακάλυπτε τεράστιες μορφές της ιστορίας της φωτογραφίας, όπως ο Γιόζεφ Κουντέλκα ή ο Σεμπαστιάο Σαλγκάδο. Ομως το πραγματικό “κου ντε φουντρ” συνέβη με τον Ντέιβιντ Μπέιλι, τον φωτογράφο που αποτύπωσε με τον φακό του τη μουσική επανάσταση των sixties. “Την πρώτη φορά που είδα φωτογραφία του Μπέιλι, νομίζω ήταν των Στόουνς, τρελάθηκα. Αυτό που μου αρέσει στη δουλειά του είναι η διάσταση του χρόνου. Ο Μπέιλι φωτογραφίζει ξανά και ξανά τα μοντέλα του σε απόσταση δεκαετιών”».
«Τις προάλλες φωτογράφισε ξανά τον Τζακ Νίκολσον κι έχει ενδιαφέρον να πίσω και να δεις άλλα πορτρέτα του ίδιου ανθρώπου πριν από 20 ή 30 χρόνια. Να παρατηρήσεις το βλέμμα, τη στάση… “Το ασπρόμαυρο φιλμ έχει ένα μυστήριο και αισθάνομαι να με αφορά. Μιλώντας γενικά, θα έλεγα ότι με ενδιαφέρει η φωτογραφία όταν βγάζει “ανθρωπιά”, το σταριλίκι του άλλου δεν με απασχολεί. Ναι, στην αρχή μπορεί να πόζαρα μαζί με τον σταρ, αλλά κάποια στιγμή όλο αυτό έκανε τον κύκλο του και δεν μου αρκούσε. Τα πορτρέτα για τα οποία μιλάμε σήμερα ξεκίνησαν πριν από περίπου 10 χρόνια, παράλληλα με την εκρηκτική ανάπτυξη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης flickr, twitter και instagram. Ηταν και είναι καθαρά χόμπι και δεν έχει καμία εμπορική διάσταση.
Το προσόν ήταν ότι με ήξεραν από την τηλεόραση, παρ’ όλα αυτά οι περισσότεροι ήταν διστακτικοί. Με τον καιρό κέρδισα την εμπιστοσύνη τους, καταλάβαιναν ότι δεν υπήρχε καμία πρόθεση να τους θίξω ή να τους προσβάλω ή πολύ περισσότερο να τους εκμεταλλευτώ. Επειδή είμαι καλός ακροατής, μιλάνε, ανοίγονται. Τους ρωτάω ανοιχτά για τη ζωή τους, δεν κάνω κουτσομπολιό. Συνηθίζω να τους ζητάω να κοιτούν στον καθρέφτη στο καμαρίνι τους και να τους ρωτάω τι βλέπουν. Αυτό τους κάνει πιο “εσωτερικούς”, πιο έτοιμους να τολμήσουν κάτι λιγότερο συμβατικό.
Το σημαντικό είναι να αισθανθούν ασφάλεια. Οταν αισθανθούν ασφαλείς, θα μιλήσουν, θα αφεθούν. Αυτό που ίσως δεν μπορεί να καταλάβει ο κόσμος είναι πόσο γρήγορα γίνονται αυτές οι λήψεις, μιλάμε για 2-3 λήψεις. Πάντως, ομολογώ, έχω φτάσει στο σημείο να έχω περισσότερο άγχος για το αν καταφέρω να βγάλω τη φωτογραφία μου παρά για την ίδια τη συνέντευξη που είναι το βασικό αντικείμενο της δουλειάς μου. Σιγά-σιγά, όχι μόνο δεν έχω πια ιδιαίτερη δυσκολία να τους πείσω να τους φωτογραφίσω, αλλά πολλές φορές μού το ζητάνε και οι ίδιοι. Κάπως έτσι προέκυψε και η σταθερή συνεργασία με το περιοδικό Paris-Match: μου ζήτησαν μια εβδομαδιαία στήλη με ένα ασπρόμαυρο πορτρέτο και τη μικρή του ιστορία. Η στήλη έχει τίτλο “Μέσα στον φακό του Νίκου Αλιάγα”». Σήμερα, η συγκομιδή του (που δεν περιορίζεται μόνο σε σταρ, φωτογραφίζει και ανωνύμους στο ίδιο πνεύμα) μετριέται σε χιλιάδες πορτρέτα.
Στο παρόν κείμενο, το «Κ» παρουσιάζει ένα ελάχιστο δείγμα, με τον Νίκο Αλιάγα να θυμάται το παρασκήνιο αυτών των μοναδικών συναντήσεων.
ΑΝΤΕΛ: Συναντηθήκαμε πρώτη φορά στις Κάννες το 2015. Είχε μόλις κυκλοφορήσει το «Hello», γινόταν χαμός και της ζήτησα να τη φωτογραφίσω. Δεν ήθελε και τελικά μεσολάβησε ο Mika. Συμφώνησε με τον όρο να γίνει επί σκηνής. Το «περίεργο» ήταν ότι θα της έδινα ένα βραβείο στο δικό μου σόου και έπρεπε αμέσως να τη φωτογραφίσω. Τρία κλικ, ούτε ένα παραπάνω.
ΑΛΙΣΙΑ ΚΙΣ: Την καλούσα στα σόου μου στην τηλεόραση, είχε κάνει μια εμφάνιση στο Star Academy όταν ερχόταν με φόρα και ανέβαινε πολύ. Γίναμε «φιλαράκια», κάθε φορά που βλεπόμαστε λέμε νέα για τα παιδιά μας, δείχνει ευτυχισμένη. Τη φωτογραφία που βλέπετε την έβγαλα στο καμαρίνι της, άβαφτη.
ΜΠΡΑΝΤΛΕΪ ΚΟΥΠΕΡ: Αυτό που δεν ξέρει πολύς κόσμος είναι ότι ο Μπράντλεϊ Κούπερ έχει σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία και ότι μιλάει Γαλλικά. Τον γνώρισα πριν γίνει σταρ. Η ιστορία της συγκεκριμένης φωτογραφίας είναι η εξής: επέστρεφα στο Παρίσι από την Ελλάδα και υπήρχε καθυστέρηση και είχαμε κανονίσει αργά το βράδυ τη συνάντηση και τη φωτογράφιση. Επρεπε να φύγει, νομίζω, το ίδιο βράδυ και με περίμενε να βρεθούμε. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Οπως μπορείτε να φανταστείτε, η φωτογράφιση κράτησε μερικά δευτερόλεπτα λόγω τρομερής πίεσης χρόνου.
ΜΠΡΑΝΤ ΠΙΤ: Θα ερχόταν στη Γαλλία για να κηρύξει την έναρξη ενός σημαντικού αυτοκινητιστικού αγώνα και έτρεξα. Δεν είχα πάσο, δεν είχα τίποτα. Τελικά, αναγνώρισα μια κοπέλα από το επιτελείο του Πιτ, με την οποία είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν. Με οδήγησε σε ένα παρακμιακό καφέ όπου βρισκόταν ο πολιορκούμενος σταρ. «Σε ξέρω», μου είπε όταν με είδε, αλλά δεν τον πίστεψα, αυτό είναι κάτι που λένε πολλοί σταρ. Του ζήτησα να τον φωτογραφίσω και δέχτηκε, αλλά νόμιζε μια φωτογραφία μαζί, δεν είχε καταλάβει. Το φως δεν ήταν καθόλου καλό, του ζήτησα να κοιτάξει έξω από το παράθυρο και μου άρεσε που το αποτέλεσμα είχε μια φευγαλέα ρομαντική διάθεση.
ΖΕΡΑΡ ΝΤΕΠΑΡΝΤΙΕ: Τον κυνηγούσα χρόνια. Πριν από σχεδόν 10 χρόνια είχαμε φάει μαζί, αλλά λίγο μετά είχε κάνει κάποιες πολύ επιθετικές δηλώσεις κατά της τηλεόρασης και τα σκάγια είχαν πάρει κι εμένα. Μια μέρα χτυπάει το τηλέφωνο, ήταν ένας συνεργάτης του και μου λέει ότι αύριο στις 10 η ώρα ο κύριος Ντεπαρντιέ θα σας περιμένει στο σπίτι του για καφέ. Συζητούσαμε ακατάπαυστα για 1½ ώρα, από τον Ντοστογιέφσκι μέχρι τον Κακογιάννη. Μιλάμε για ένα τέρας μορφώσεως. Οταν βγήκαμε στον κήπο και μου είπε «έλα, βγάλε τη μηχανή, γι’ αυτό δεν ήρθες;», κόμπλαρα, δεν ήξερα τι να κάνω, πού να τον τοποθετήσω. Ξαφνικά εστίασα στα χέρια του και ζήτησα να κάνει κάτι με τα χέρια. Αρχισε να παίζει με τα δάχτυλα και αυτή είναι η μικρή ιστορία της φωτογραφίας που βλέπετε.
ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ ΝΤΙ ΚΑΠΡΙΟ: Τον είχα συναντήσει 3-4 φορές, αλλά δεν μου «καθόταν». Τον κυνηγούσα, αλλά πώς να το πω, η πόρτα δεν άνοιγε. Πολύ σοβαρός, είπε, τελικά, το «ναι» τον Ιανουάριο. Του ζήτησα να δείχνει «σκληρός», τον φανταζόμουν σαν έναν ηθοποιό της δεκαετίας του ’40. Εχουμε την εικόνα για τον Ντι Κάπριο ότι ο τύπος κάνει κάποια τρελή ζωή, αλλά πολλές φορές μπορεί να μην έχουμε ιδέα.
ΙΘΑΝ ΧΟΚ: Τι γενναιόδωρος άνθρωπος, τι ψυχάρα! Συνεσταλμένος, με φοβερό υπόβαθρο, αυτός ο άνθρωπος με εξέπληξε με το βάθος και τη σεμνότητά του. Αλλά τόσο ανοιχτός στον άλλο, με έναν εσωτερικό κόσμο απίστευτα πλούσιο, που συγκινεί. Ο Χοκ μού θύμισε γιατί αγαπώ τους καλλιτέχνες. Πολλές φορές ξεχνάμε ότι ο αληθινός καλλιτέχνης βάζει την ψυχή του σε αυτό που κάνει. Και ερχόμαστε μετά εμείς, οι δημοσιογράφοι, λίγο σαν οδοστρωτήρες, για να πούμε την άποψή μας για κάτι που του άλλου τού πήρε ένα και δύο χρόνια για να το ολοκληρώσει.
ΕΥΑ ΛΟΝΓΚΟΡΙΑ: Την ξέρω από την εποχή που ήταν παντρεμένη με τον Τόνι Πάρκερ (σ.σ.: διάσημος μπασκετμπολίστας της Εθνικής Γαλλίας). Κολλήσαμε, κάνουμε πολλά πράγματα μαζί, φιλανθρωπικά και σόου στην τηλεόραση. Τις προάλλες με πήρε τηλέφωνο («Πού είσαι; Κάνω ένα φιλανθρωπικό στη Γαλλία, έρχεσαι;»), καταλαβαίνεις τον χαρακτήρα. Της ζήτησα να ποζάρει και να έχει στο μυαλό της ότι είναι μια σταρ από την Αμερική. Γελάμε πολύ με την Εύα, ξέρει και κάποια ελληνικά βρωμόλογα από τη Νέα Υόρκη και με «στολίζει» πού και πού…
ΣΟΝ ΠΕΝ: Δεν ήθελε καμία φωτογραφία. Δεν πρέπει να ήταν σε μεγάλα κέφια εκείνη τη μέρα, έδειχνε σκληρός. Οταν έβγαλα τη μηχανή, έπεσε πάνω μου η μισή ομάδα του για να με εμποδίσει. Ο ίδιος τελικά ήταν ο πιο άνετος στο δωμάτιο παρά τη φαινομενική σκληράδα του. Εκανα τρία κλικ και αυτό ήταν. Με την ευκαιρία να πω ότι όλη αυτή η αγωνία με βγάζει κι εμένα από τον τωρινό μου ρόλο, ξαναγίνομαι ρεπόρτερ και μου δίνει τεράστια χαρά όλη αυτή η αγωνία να περιμένεις στον διάδρομο χωρίς να ξέρεις τι θα πετύχεις στο τέλος. Είναι συναρπαστικό.
ΡΑΪΑΝ ΓΚΟΣΛΙΝΓΚ: Λίγο «περίεργος» τύπος, περισσότερο κλειστός από αυτό που περιμένεις. Ο πάγος έσπασε χάρη στον κομμωτή του, που είναι Γάλλος και άρχισε να του λέει για μένα: «Τον ξέρω, είναι super big εδώ, είναι καλός!». Κάπως έτσι έγινε λιγότερο επιφυλακτικός και «άνοιξε». Και, πραγματικά, μου έκανε άριστη εντύπωση. Είχε να πει πολλά, είχε έρθει για να προωθήσει την ταινία που σκηνοθετούσε και αυτό ήταν απολύτως ΟΚ».
ΒΕΝΣΑΝ ΚΑΣΕΛ: Κάτι που επίσης δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι ο Κασέλ έχει δεσμούς με την Ελλάδα, καθώς ο Μιχάλης Κακογιάννης είχε βαφτίσει τον αδελφό του. Δεν είναι εύκολος άνθρωπος, αλλά τελικά δέχτηκε. Πήγαμε στο καμαρίνι και του είπα: «Κάνε τον σκληρό, βγάλε μυστήριο». Κι αυτός γέλαγε και με έβριζε. Η φωτογραφία βγήκε κι εγώ σκεφτόμουν το επόμενο λεπτό πόσο τυχερός είμαι που όλοι αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι με εμπιστεύονται και μου δίνουν την ευκαιρία να εκφραστώ.
ΠΗΓΗ: http://www.kathimerini.gr
